Mijn verhaal: de moeder van Sandra heeft alzheimer
Op haar zeventigste kreeg Sandra’s moeder een verpletterende diagnose: ze had alzheimer. Een klap voor heel het gezin, dat de situatie met zoveel mogelijk liefde aanpakt.
Verpletterende diagnose
Sandra (40): “We kwamen van de zwemles en sprongen nog even binnen bij oma en opa om te vertellen dat onze zoon van zeven zijn eerste zwemdiploma had behaald. Oma reageerde superenthousiast. Een aai over zijn bol en een kus op de wang. Trots keek ze hem aan, zoals alleen oma’s dat kunnen. Even later vertelden we over onze reis naar Spanje die we net hadden geboekt. ‘Kun je eigenlijk al zwemmen, Ferre?’ vroeg ze hem. Mijn zoontje keek me vragend aan en ook ik wist niet goed hoe ik moest reageren. Mijn vader deed alsof hij niets had gehoord. Verward reed ik naar huis. Dit voelde niet goed.
‘Liever dood dan dement’, zei mama ooit. Die zin bleef maar in papa’s hoofd hangen
Enkele dagen later kwam mijn moeder met de fiets naar ons. Ze leek helemaal in paniek. ‘Ik weet echt niet hoe ik hier geraakt ben’, zei ze. ‘Het is alsof het stratenplan dat ik in mijn hoofd had, plots verdwenen is.’ Diezelfde avond belde ik mijn vader. Ook hij had al een tijdje in de gaten dat het geheugen van mijn moeder haar steeds vaker in de steek liet. Ze vertelde soms drie keer hetzelfde verhaal, vlak na elkaar. En ze werd steeds onzekerder. Ze belde uitstapjes met vriendinnen af omdat ze het niet meer aandurfde.
Er moest iets gebeuren, maar papa durfde er met haar niet over praten. Want als zijn vermoeden juist was, wist mama wat haar te wachten stond. Ook haar moeder leed aan alzheimer, net als haar oudere zus die om om die reden in een opvangtehuis zit. ‘Liever dood dan dement’, zei ze ooit. Die zin bleef maar in zijn hoofd hangen.
Op den duur hadden we echter geen keuze meer. Mama moest op onderzoek, ook al wilde ze daar zelf niet van weten. ‘Ik red me prima’, zei ze. Uit alle macht probeerde ze de controle te behouden, maar dat lukte haar steeds minder. Op een dag lag mijn vader te dutten op de zetel terwijl mama kookte. Ik kwam toevallig binnen en zag een rokende pan zwarte aardappelen op het gasvuur staan. Mama zat aan de tafel in de woonkamer rustig foto’s te bekijken. Ik mag er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ik niet langs was gekomen!
En nu?
Dat was ook voor mama een wake-upcall. Even later kreeg ze de diagnose die we verwachtten en vreesden: ook mama had de ziekte van Alzheimer. Ze was net zeventig, veel te jong. ‘Hoe moet het nu verder?’ vroeg ze ons. Een vraag waar we haar geen antwoord op konden geven.
Ik kwam binnen en zag een rokende pan op het vuur staan. Maar mama zat in de woonkamer rustig foto’s te bekijken
We zijn nu drie jaar verder. Pas het laatste jaar ging mama erg achteruit. Zo mocht ze plots niet meer met de auto rijden. Een verschrikking voor haar, die auto was haar grote vrijheid. We kunnen haar ook niet meer alleen thuislaten. Wat een bewondering heb ik voor mijn vader, die zoveel zorg op zich neemt. Zijn liefde voor haar is zo puur, soms lijkt het wel alsof ik dit nu pas merk. Hij blijft haar op handen dragen, ook al is ze niet meer de vrouw die ze was.
Maar ook mijn drie zussen en ik springen bij wanneer we kunnen. De zorg voor mama beheerst ons leven én dat van ons gezin. Want we willen haar zo lang mogelijk thuis verzorgen. Voor een stuk zijn we haar al kwijt. Mama was jarenlang de eerste die me op mijn verjaardag belde, sinds twee jaar doet ze dit niet meer. Ze weet niet eens meer dat ik jarig ben. Vroeger kon ik bij mama ook altijd mijn hart uitstorten. Nu kan dat niet meer.
Mama’s ziekte doet ook mij anders naar het leven kijken. Alles werd in één klap teruggebracht naar de essentie
De vrouw die altijd voor me klaarstond, is er niet meer, van onze unieke moeder-dochterband blijft nog weinig over. En dat doet pijn. Maar we zien ook háár grote verdriet. Elke dag opnieuw wordt ze geconfronteerd met dingen die ze niet meer kan. Die machteloosheid, het besef dat niets of niemand dit kan tegenhouden… dat moet echt verschrikkelijk zijn.
De ziekte van mama doet ook mij anders naar het leven kijken. Alles werd in één klap teruggebracht naar de essentie. Hoeveel tijd hebben we nog samen? Hoeveel tijd nog om met de kinderen naar het park te gaan? Samen koffie te zetten en stiekem een doos van onze lievelingskoekjes leeg te eten? Of tijd om haar op heldere momenten de dingen te vragen die ik nog graag zou willen weten? Ik weet dat ik mama door haar ziekte eerder zal verliezen. Ik wil het maximum halen uit de tijd die ons nog rest, hoe moeilijk het soms ook is.
Ze is er steeds minder bij, kijkt soms een uur lang doelloos voor zich uit. Dan weet ik dat ze een slechte dag heeft. En dat ze alweer een stapje achteruit zet. We leven dag per dag. Het heeft geen zin om bang te zijn voor de toekomst, we kunnen er toch niets aan veranderen. Wat we wél kunnen doen, is haar omringen met liefde en begripvol blijven. Elke dag opnieuw. En papa niet vergeten. Want wat een geluk heeft mijn moeder met zo’n schat. Die man verdient een standbeeld. Ik ben dankbaar dat deze twee mensen mijn ouders zijn.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!