Mijn verhaal: Delphine woont met haar gezin deels in België, deels in Noorwegen

Jaren geleden kochten Delphine en haar man een huis in Noorwegen dat ze verbouwden tot een B&B. Ondertussen hebben ze kinderen en wonen ze deeltijds in België én Noorwegen. Dit is hun verhaal.

Delphine (42): “Mijn man Olivier en ik koesterden eenzelfde verlangen: verhuizen naar het buitenland. Het is iets waar veel mensen over fantaseren, maar onze droom kwam in een stroomversnelling toen mijn moeder in de krant iets las over een Nederlandse projectontwikkelaar. Die wilde in Noorwegen leeglopende dorpjes weer tot leven wekken en zocht mensen die zich daar wilden settelen.

Uit nieuwsgierigheid gingen we een kijkje nemen en we besloten – los van het project uit de krant – een huis te kopen in Dalen, een klein, gezellig dorpje ten westen van Oslo. We startten er een bedrijf in buitenactiviteiten en omdat we nog enkele kamers in ons huis vrij hadden, knapten we die op om te verhuren. Zo werd ik op mijn 25ste de fiere gastvrouw van onze Dalen Bed & Breakfast. 

“Toen onze kinderen geboren werden, ging ons leven in Noorwegen gewoon verder. In Noorwegen is er geen kleuterschool, dus bleven ze gewoon bij ons”

Toen ik begin dertig was, wilden we graag kinderen. Onze dochter Jade werd geboren in 2011 en zoon Rune volgde in 2013. De eerste jaren ging ons leven in Noorwegen gewoon verder. We runden de B&B en gingen buiten het hoogseizoen op vakantie naar België om vrienden en familie te zien. In Noorwegen is er geen kleuterschool, maar een eerder vrijblijvend crèchesysteem. Dus bleven de kinderen gewoon bij ons.

Maar ik voelde instinctief dat ze contact met leeftijdsgenootjes misten en dat ze op school belangrijke dingen zouden oppikken die wij hen niet konden leren. Daarom kochten we een huis in West-Vlaanderen; om langere periodes in België te kunnen blijven zodat de kinderen er enkele maanden per jaar naar de kleuterschool konden gaan. Toen Jade zes werd en schoolplichtig was, moesten we een definitieve keuze maken. De kinderen spraken geen Noors en ik had in alle eerlijkheid meer vertrouwen in het onderwijs in België. Bovendien wilden we niet van onze familie en vrienden vervreemden. Dus hakten we de knoop door en plaatsten we onze domicilie opnieuw in Vlaanderen, mét behoud van de B&B.

Tijdens het schooljaar wonen we nu in West-Vlaanderen, de zomer brengen we door in Dalen. Als ik in de zomer in ons Noors dorp rondloop, ben ik nog steeds overweldigd door de prachtige natuur. Als je door je open raam de oehoe’s aan de ene kant van de vallei hoort roepen naar hun soortgenoten aan de andere kant, is dat puur genieten. Maar toch is het niet altijd evident.

Olivier vertrekt al in mei om alles klaar te maken voor de zomer en in juli kom ik na met de kinderen. Nadien blijft hij tot oktober in Dalen om de B&B over te dragen aan onze plaatselijke assistent. We leven dus een deel van het jaar gescheiden, waardoor de kinderen vaak hun papa moeten missen en ik mijn man. Ook praktisch gezien is dat niet altijd makkelijk. Een groot deel van de zorg voor de kinderen komt op mijn schouders terecht, maar op de een of andere manier werkt het voor ons, we zijn eraan gewend.

“Ik hou zowel van ons leven in Noorwegen als van dat in België, en beschouw beide als mijn thuis, maar diep in mijn hart blijf ik een Vlaamse”

Intussen hebben we ook in België een stukje van ons leven in Noorwegen geïnstalleerd. Op zoek naar een mooi plekje natuur kochten we een vervallen boerderijtje in de Ardennen: Vue Sur Somme. Het was in de eerste plaats de bedoeling er zelf regelmatig naartoe te trekken, maar intussen is ons projectje wat uit de hand gelopen en uitgegroeid tot een heus vakantiehuis dat we ook verhuren.

Ik hou zowel van ons leven in Noorwegen als van dat in België, en beschouw beide als mijn thuis, maar diep in mijn hart blijf ik een Vlaamse. Ik ben geboren onder de kerktoren van Gullegem en breng er terug het grootste deel van het jaar door. Het dorp staat symbool voor het vertrouwde, de sociale roots, de school. Daar tegenover staat het avontuurlijke van Noorwegen, de gezonde buitenlucht en de onderdompeling in een andere cultuur.

Het lastigste aan onze manier van leven blijft voor mij de verhuis in de zomer. Het gaat wel eens gepaard met traantjes, ons zigeunerbestaan. Als juli nadert, moet ik België loslaten en mijn moed bijeen rapen om weer naar Dalen te vertrekken. Maar eens ik daar ben, bij Olivier en onze lokale vrienden, went het snel. En na de zomer volgt weer de omgekeerde beweging.

Hoe lang we dit zo blijven doen, weet ik niet. Het geluk van onze kinderen blijft prioritair. We willen hen een normaal leven geven, ook al beseffen we dat dat nu niet het geval is. Misschien willen ze binnenkort met vriendjes op kamp, in plaats van de zomer in Dalen door te brengen? Of komen er liefjes in het vizier die ze niet zomaar willen achterlaten?

Mochten ze moeite krijgen met de situatie en tegen hun zin naar Noorwegen gaan, dan zit een eventuele verkoop van de B&B er wel in. Al denk ik dat we dan een gewoon huis in Dalen zullen kopen, voor onze oude dag. Zo verknocht zijn we wel…”

Tekst: Tessa Vanherck

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Alice ging opnieuw studeren en schopte het van poetsvrouw tot eremagistraat
• Mijn verhaal: na jaren van ‘moeten’, kiest Ann voor een leven dat beter bij haar past
• Mijn verhaal: tegen haar verwachting in is Annemie gelukkig gescheiden

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!