Mijn verhaal: Elke woonde in Dubai en werkte er voor de allerrijksten

Toen Elke op een dag besloot om haar valiezen te pakken en naar Dubai te verhuizen, verklaarde haar omgeving haar voor gek. Toch werd het de ervaring van haar leven.

Elke (43): “Ik ben een dromer en een avonturier, altijd al geweest. Als ik later terugkijk op mijn leven, wil ik vooral geen spijt hebben van de dingen die ik níét gedaan heb.

Als meisje keek ik al enorm op naar oorlogsjournalist Rudi Vranckx, die verslag uitbracht vanuit het Midden-Oosten, en droomde ik ervan om hem ooit achterna te reizen. Na mijn hogere studies besloot ik het erop te wagen. Samen met een vriendin trok ik naar Libanon en Syrië, waar we ons onderdompelden in een totaal nieuwe, prachtige cultuur. Eigenlijk wilde ik nog veel langer in Libanon blijven, maar door de oorlog was dat helaas geen optie.

Toch bleef ik dag en nacht dromen van een nieuw leven ergens in het Midden-Oosten. Waarom niet in Dubai? Elke avond, na mijn werkuren, probeerde ik mijn droom in een concreet plan om te zetten. Tot ik op een dag tegen mezelf zei: ‘Nu vertrek ik gewoon.’ Ik zegde mijn appartement en vaste job op en vertelde mijn ouders over mijn verhuisplannen.

Mijn aankondiging sloeg in als een bom. Mijn vader en moeder verklaarden me allebei voor gek. Hoe kon ik mijn veilige, stabiele leven in België zomaar achterlaten? Ik had nog niet eens een job of een woning in Dubai! Vooral papa was er het hart van in, om zijn enige dochter naar zo’n ver onbekend land te zien vertrekken.

Ook de rest van mijn familie probeerde me op andere gedachten te brengen, maar ik was vastbesloten. Ik móést weten of Dubai iets voor mij was. En als het allemaal niet van een leien dakje liep, zou ik toch gewoon naar België kunnen terugkomen?

“De bedragen waarmee ik mocht werken, deden me duizelen. Een privéjet boeken voor honderdduizend dollar? Geen probleem!”

Een paar maanden later zat ik op het vliegtuig naar Dubai, met twee kleine koffers en een buik vol zenuwen. Bij aankomst begon ik meteen naar werk te zoeken. Blijkbaar maakte mijn profiel indruk, want binnen de kortste keren had ik een job beet. En wat voor één! Ik mocht aan de slag als persoonlijke assistent van een superrijke ondernemer en kwam als ‘simpele’ Vlaamse plots in een poepchique wereld terecht.

In het begin kon ik mijn ogen bijna niet geloven bij het zien van zoveel luxe en weelde. Ik boekte suites in de duurste vijfsterrenhotels en organiseerde peperdure events voor de machtigen der aarde. De bedragen waarmee ik mocht werken, deden me duizelen… Een privéjet boeken voor honderdduizend dollar? Geen probleem! Even snel naar New York vliegen om een papier te laten handtekenen? Doe ik wel even!

Daar stond wel tegenover dat ik zeven dagen op zeven ter beschikking stond van mijn baas, die me soms zelfs midden in de nacht uit mijn bed belde. Had ik toch eens een uurtje vrij om naar het strand te gaan, dan ging mijn telefoon meestal al voor ik mijn handdoek goed en wel had uitgespreid. Maar als single jonge vrouw vond ik dat werkritme niet erg. Integendeel, elke dag voelde aan als één grote, onvoorspelbare adrenalinekick.

“Alles wat ik in het begin zo leuk vond aan Dubai begon me steeds meer zorgen te baren”

Na een paar jaar in Dubai leerde ik Azeddinne kennen, een sportieve Marokkaan die werkte voor de koninklijke familie. Het klikte meteen en we begonnen al vrij snel te dromen van ons eigen gezinnetje. Helaas bleek dat niet zo makkelijk te combineren met ons hectische werkleven. Het hielp ook niet dat ik kort na de geboorte van onze dochter twéé keer werd ontslagen. Alles wat ik in het begin zo leuk vond aan Dubai – de onvoorspelbaarheid, het jachtige tempo – begon me steeds meer zorgen te baren.

Toen we ook nog een zoontje kregen, konden we er niet langer omheen: het werd tijd om het drukke Dubai achter ons te laten en opnieuw dichter bij mijn ouders te gaan wonen, zodat die hun kleinkinderen konden zien opgroeien. Ook de ouders van Azeddinne waren vanuit België een pak dichterbij dan vanuit Dubai.

Onze terugkeer naar België boezemde me, na meer dan tien jaar, wel wat angst in. Ik maakte me vooral zorgen over de combinatie werk en gezin. In Dubai was het heel gewoon om een nanny in huis te nemen, maar in België is dat niet zo vanzelfsprekend. Zou ik hier wel kunnen werken én een goede mama zijn voor onze kindjes?

“Mijn avontuur in Dubai lijkt nu bijna iets uit een sprookje van Duizend-en-een-nacht, zo anders was mijn leven daar”

Maar eigenlijk heb ik me onze verhuis naar België nog geen moment beklaagd. Ik vind het heerlijk om op zondag bij mijn ouders binnen te springen voor een koffie en een babbel. En ook zij zijn dolgelukkig dat ze hun oogappels nu onbeperkt kunnen zien opgroeien en knuffelen.

Toch denk ik vaak met heimwee terug aan Dubai. Het lijkt nu bijna iets uit een sprookje van Duizend-en-een-nacht, zo anders was mijn leven daar. Ik ben nog altijd supertrots op mezelf dat ik zoveel jaar geleden gewoon ben vertrokken, ook al vond iedereen het een slecht idee. Door zo ver van huis mijn plan te leren trekken, sta ik vandaag veel sterker in mijn schoenen.

Dubai heeft mijn leven zoveel rijker gemaakt. Ik ben naar daar vertrokken met twee valiezen en veel dromen, en teruggekomen met een prachtig gezin. Daar kan geen job of geld van de wereld tegenop.”

Uit: Libelle 27/2021 – Tekst: Margot Kennis

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: door corona koos Sara definitief voor thuisonderwijs
• Mijn verhaal: Karlijn wilde lang geen kinderen, uit angst net als haar eigen moeder te worden
• Mijn verhaal: Anne-Colette moest haar luxeleven omruilen voor een bescheiden bestaan

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!