Mijn verhaal: Els werd verkracht door een vriend

Tijdens de lockdown werd Els onbaatzuchtig geholpen door een oude vriend. Tenminste: dat dacht ze. Maar toen ze na een vreemde avond lag te slapen, werd ze brutaal door hem misbruikt.

Els (50): “Sinds ik vorig jaar een zwaar verkeersongeval heb gehad, moet ik leven met fysieke beperkingen. Van de ene dag op de andere veranderde ik van een zelfstandige, zelfredzame vrouw in iemand die niet of nauwelijks kan stappen en die hulp nodig heeft bij het eten, drinken, wassen en aankleden. Ik kamp onder andere met spasmofilie, een rugletsel en het syndroom van Sudeck. Daardoor heb ik bijna constant pijn en wil de linkerkant van mijn lichaam niet meer mee.

“Ik dacht: ‘Hij is echt veranderd, hij is veel kalmer dan vroeger’ “

Toen de coronacrisis uitbrak, werden mijn behandelingen in de pijnkliniek een tijd on hold gezet en zat ik plots zonder huishoudhulp. Als je alleen woont en grotendeels afhankelijk bent van anderen, is dat een ramp. Mijn twee volwassen kinderen komen geregeld langs en zijn er voor me als ik hen nodig heb, maar ze hebben hun eigen gezin. Ik was dus dankbaar toen een vriend van vroeger voorstelde om op bezoek te komen en me te helpen. We waren elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar via sociale media kwamen we opnieuw met elkaar in contact.

Ik stuurde hem een attest met de bevestiging dat ik hulpbehoevend ben, zodat hij zich tijdens de lockdown legitiem kon verplaatsen. Hij kwam bij me aan met een grote tas en kondigde aan dat hij een paar dagen zou blijven om voor me te zorgen. Hij deed boodschappen, maakte eten en hielp me waar nodig. Ik heb in die dagen veel geslapen, zo rustgevend was zijn aanwezigheid, zo hard vertrouwde ik hem. Ik weet nog dat ik toen dacht: goh, hij is echt veranderd, hij is veel kalmer dan vroeger. Want als jongeman kon hij best grof en soms zelfs agressief uit de hoek komen, zeker als hij wat gedronken had.

Hij stelde voor om de week nadien terug te komen, wat ik prima vond. Maar door wat zich toen heeft afgespeeld, besefte ik dat hij geen haar veranderd is. Integendeel. Op de tweede dag kwamen twee van mijn vriendinnen op bezoek. Dat deden ze regelmatig, om me op te beuren en nieuwtjes uit de buitenwereld met me te delen. De aanwezigheid van mijn vriendinnen was voor mijn vriend ineens een aanleiding om een feestje te bouwen. Hij sleepte bier aan dat hij blijkbaar in huis had gehaald en zette het op een drinken. Eerst was het nog vrij gezellig, maar toen sloeg de sfeer om.

“Ik lag daar, niet in staat om te bewegen, laat staan om me te verzetten”

Hij begon verbaal uit te halen naar alles en iedereen, ook naar ons. We werden bang voor hem en zijn gemene opmerkingen en seksuele toespelingen. We vreesden dat het zou escaleren. De politie bellen durfde ik niet, omdat we in volle lockdown zaten en ik toen maximaal twee mensen op bezoek mocht hebben. Ik smeekte mijn vriend dat hij zou weggaan, maar hij wilde niet en was daar wellicht ook te dronken voor. Toen mijn vriendinnen met een klein hartje vertrokken, was hij nog altijd niet tot bedaren gekomen.

Ik heb mijn nachtmedicatie ingenomen, want zonder slaappillen doe ik geen oog dicht van de pijn, en heb hem gezegd dat hij weg moest zijn als ik wakker werd. Twee uur later schoot ik wakker van een stekende pijn in mijn onderrug. Hij zat boven op me en ging tekeer als een beest. Ik weet ook niet hoelang het heeft geduurd. Ik herinner me alleen dat ik daar lag, niet in staat om te bewegen, laat staan om me te verzetten. Elke vezel in mijn lijf verkrampte en ik werd overspoeld door een pijn die ik nooit zal vergeten. Ik voel hem nog altijd in mijn nachtmerries.

De dokter die me erna heeft onderzocht, was formeel: gezien de aard van mijn verwondingen ging het duidelijk om seks tegen mijn wil. Ik had bloeduitstortingen op mijn borsten en aan de binnenkant van mijn dijen en mijn schaamstreek lag grotendeels open. Los daarvan bevestigde hij dat ik door mijn fysieke beperkingen niet in staat was tot normale seksuele betrekkingen. Ik was brutaal verkracht terwijl ik lag te slapen. Uiteraard heb ik aangifte gedaan bij een centrum voor seksueel geweld en heb ik ook klacht neergelegd bij de zedenpolitie. Maar hij ontkent alles en beweert zelfs dat de vrijpartij er kwam op mijn initiatief.

“Mijn lichaam wil niet meer mee, maar ik zal mijn verstand, mijn wilskracht en mijn woede gebruiken als wapen”

Ik heb intussen vernomen dat er nog klachten tegen hem zijn ingediend, onder andere voor fysiek geweld, opzettelijke vernielingen, belaging en stalking. Ik kan alleen maar hopen dat hij deze keer zijn straf niet zal ontlopen. Ik ben alvast vastbesloten om deze zaak in geen geval te laten seponeren. Nog te veel mannen denken dat ze het zich kunnen veroorloven om vrouwen seksueel te misbruiken. Nog te veel vrouwen gaan ervan uit dat het hen nooit zal overkomen. Dat dacht ik vroeger ook, trouwens. Ik heb altijd gewerkt in een mannenwereld, in een verantwoordelijke functie. Ik was one of the guys, iemand die haar mannetje kon staan en die flink van zich afbeet als het moest.

Het hakt er diep in dat ik nu niet alleen verkeersslachtoffer en invalide ben, maar ook slachtoffer van seksueel geweld. Mijn lichaam wil niet meer mee, maar reken maar dat ik de wapens zal gebruiken die ik nog wél heb: mijn verstand, mijn wilskracht en mijn woede. Maar vooral mijn stem. Ik zal niet zwijgen en met mijn verhaal naar buiten blijven komen, net zolang tot die man gestraft wordt voor wat hij me heeft aangedaan.”

Uit: Libelle 7/2021 – Tekst: Carine Stevens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: de man van Martine beslist eenzijdig om naar Italië te verhuizen
• Mijn verhaal: Marie wil liever niet dat mensen weten wie haar bekende vader is
• Mijn verhaal: Ria’s man koos voor euthanasie na een slepende ziekte

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!