Evelien werd op haar dertiende verliefd op haar leraar Frans. Hoewel het leeftijdsverschil hen soms soms parten speelt, vormen ze ondertussen al vijfentwintig jaar een koppel.
Evelien (43): ” ‘Wat is hij knap’, was het eerste dat bij me opkwam toen hij die maandagochtend in mijn leven verscheen. Blauwe ogen om in te verdrinken, goed gebouwd en sportief gekleed. Ik slaagde er niet in om mijn blik van hem af te wenden.
Eindelijk was het zijn beurt om zich voor te stellen. Zijn naam was meneer Govaert. Hij was leerkracht Frans en gaf les aan mijn klas. Zodra ik zijn stem hoorde, wist ik: dit is hem, mijn ideale man. Ik was dertien en net in het eerste middelbaar gestart. Hij was twintig jaar ouder en getrouwd. Reikhalzend keek ik uit naar de lessen Frans. Dat betekende een lesuur lang in zijn aanwezigheid vertoeven.
In zijn klas was ik een modelleerling, ik deed mijn uiterste best om in de positieve zin op te vallen en toen hij me een keer berispte omdat ik te veel praatte, was ik daar dagenlang van onder de indruk. Mijn crush groeide al snel uit tot een heuse verliefdheid. Wel was ik zo verstandig om mijn gevoelens voor mezelf te houden. Zelfs mijn vriendinnen wisten er niets van. Ik zou me kapot geschaamd hebben, begreep maar al te goed dat hij een onbereikbare droom was. Voor meneer Govaert was ik niet meer dan één van zijn vele leerlingen.
Ik was dertien en net in het eerste middelbaar gestart. Hij was twintig jaar ouder en getrouwd
Tot mijn teleurstelling was hij het schooljaar daarop niet langer mijn leraar en moest ik me tevreden stellen met de sporadische momenten dat ik hem over de speelplaats zag lopen of hem toevallig passeerde in de gang. Veel te weinig naar mijn zin. Ik wist wanneer hij na schooltijd naar huis vertrok, ik wist waar hij zijn auto parkeerde. Om hem vaker te zien bleef ik dus dagelijks op de parking met vrienden kletsen tot zijn auto uit het zicht was verdwenen. Eigenlijk was het een wonder dat niemand ooit iets heeft gemerkt.
Toen ik ontdekte dat meneer Govaert op woensdagavond gitaarles gaf in het jeugdhuis, was mijn inschrijving een dag later al een feit. Dat het groepslessen waren, maakte me niets uit, zolang ik maar in zijn buurt kon zijn. Dat ik hem toen met zijn voornaam, Bart, mocht aanspreken maakte het extra bijzonder.
Het was niet zo dat ik door de jaren heen nooit verliefd werd op jongens van mijn eigen leeftijd. Ik experimenteerde wel degelijk, om telkens weer te concluderen dat niemand aan Bart kon tippen. Ook verschoof mijn verliefdheid weleens naar de achtergrond, maar echt volledig verdwijnen deed ze nooit. Hoewel ik nuchter genoeg was om te beseffen dat het om eenrichtingsverkeer ging, bleef ik dromen. Ooit kwam de dag dat mijn liefde door hem beantwoord zou worden, daar was ik, hoe gek het ook klinkt, van overtuigd.
Toevallig raakten onze handen elkaar. Zonder elkaar aan te kijken, verstrengelden onze vingers zich
Bart scheidde van zijn vrouw, ik werd achttien. Met de gitaargroep namen we deel aan een free podium in het jeugdhuis. Bart stond naast me in het publiek. Door de drukte dichterbij dan ooit. Toevallig raakten onze handen elkaar. Een elektrische schok trok door me heen. Zonder elkaar aan te kijken, verstrengelden onze vingers zich. Mijn hart klopte in mijn keel. Bart liet mijn hand los en fluisterde me veelbetekenend toe dat hij in het leslokaal de gitaren ging stemmen.
Ik volgde hem een minuut later. De weg naar de muziekruimte leek eindeloos. Het kostte me al mijn zelfbeheersing om het niet uit te jubelen. Zodra ik de deur achter me had gesloten, vlogen we in elkaars armen. Een ontlading van jarenlang opgekropt verlangen. Op roze wolkjes reed ik ’s nachts met mijn brommer naar mijn ouderlijke huis. Even later viel ik in slaap met Barts trui, die hij me had uitgeleend, tegen mijn gezicht aan gedrukt. Dolgelukkig.
Toch zou het nog vijf jaar duren voor we uitkwamen voor onze relatie. Tot dat moment ontmoetten we elkaar in het geniep. Bart bleek minder zeker van zijn stuk dan ik en wilde eerst uitzoeken wat dit was. Hij was zich pas bewust geworden van zijn gevoelens voor mij toen we hand in hand voor het podium hadden gestaan, daarvoor was het enkel platonisch geweest.
Daar kwam nog bij dat het leeftijdsverschil groot, ik erg jong en hij een nog maar net gescheiden leerkracht was. Redenen te over dus om onze romance niet aan de grote klok te hangen. Maar dat was vooral zijn beslissing. Ik had het er moeilijk mee. Het maakte me soms opstandig. Als je verliefd bent, wil je dat van de daken schreeuwen en niet het in het geheim beleven, achter gesloten deuren.
Pas toen ik bij hem introk, outten we ons als koppel. Eindelijk konden we samen buiten komen, de dingen doen die elk stel doet. Eindelijk durfden we onze omgeving in te lichten. Tot onze verrassing reageerde iedereen positief. Ik voelde me bevrijd.
Dit jaar zijn we officieel twintig jaar samen, officieus vijfentwintig. Trouwen wilde Bart, na het mislukken van zijn eerste huwelijk, niet. Wel hebben we samen een zoon. Het leeftijdsverschil speelt ons soms parten. Ik vind bijvoorbeeld geen aansluiting bij zijn vrienden, die zoveel ouder zijn, hij niet bij de mijne. Gelukkig zijn er genoeg andere raakvlakken om ons leven samen boeiend te houden. Want dat Bart mijn ideale man is, dat weet ik nog steeds zeker.”
Uit: Libelle 18/2023. Tekst: Renate Kerkhofs.
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!