Nadat ze in een Spaanse perrera oog in oog stond met gedumpte straathonden besloot Fabienne een rescue-center voor honden te starten.
Fabienne (59): “Het moet in de winter van 1999 geweest zijn – ik woonde toen al een tijd in het zuiden van Spanje – dat een oudere dame uit Mijas, een pittoresk dorpje aan de Costa del Sol, mijn hand pakte en zei: ‘Fabienne, ik móét je wat laten zien.’
Ik werd haast meegesleurd naar wat ik dacht dat het hondenhotel was waar haar hondjes vroeger logeerden als zij op reis ging. Maar de plek waar we binnenwandelden, leek in niets op een pension. Er lag overal bloed. ‘Meneer, meneer,’ riep ik wat paniekerig, ‘er moet nú een dierenarts komen.’ De man lachte, schudde met z’n hoofd en vertelde dat men de hondjes over enkele dagen zou laten inslapen, want zo gaat het eraan toe in de perrera’s waar gedumpte of gewonde hondjes hun laatste dagen slijten.
Ik was verbijsterd. Wie krijgt het in hemelsnaam over z’n hart om zulke onschuldige dieren zonder pardon de dood in te jagen? ‘Het zijn de politici die dit systeem in stand houden’, vertelde de oudere dame. ‘Het is hun oplossing voor de straathondenproblematiek.’
Nu moet je weten dat het in Spaanse steden stikt van de straathonden. Omdat Spanjaarden een hond niet als een trouwe viervoeter zien, maar als een hebbeding. Jagers kweken windhonden om ze na de jacht uitgemergeld achter te laten, en op Driekoningen is het een traditie om de kinderen een puppy te geven. In een opwelling, want na enkele maanden, als het schattige ervan af is, dumpen ze de hond op straat, in een vuilnisbak of in een zogenoemd ‘dodingsstation’ zoals deze perrera.
Spanjaarden zien een hond niet als een trouwe viervoeter, maar als een hebbeding
Het mistroostige beeld van de perrera is me nog weken blijven achtervolgen. Ik dacht alleen nog maar aan dat ene hondje dat waarschijnlijk al dood in de greppel langs de weg lag. Ik voelde dat ik er wat aan moest doen, maar wat? Toen ik nog een keer terugkeerde naar de perrera deed ik de man met zijn wrede lach een nogal impulsief voorstel: ‘Wat als ik een hondenhok van je huur? Ik betaal, en de hond blijft leven.’ Tot mijn grote verbazing stemde hij onmiddellijk in. Het was hartverscheurend om er ‘maar’ één te redden. Het liefst van al had ik de boel helemaal gekocht, maar daar had ik toen natuurlijk het geld niet voor.
Uiteindelijk hield ik halt bij een puppy, een kruising tussen een boxer en een teckel, van nog geen drie maanden oud. Zijn glinsterende ogen en vrolijk kwispelende staart deden me smelten. Terwijl ik hem elke dag brokken en water bracht, struinde mijn echtgenoot Dirk de terrasjes af met een polaroidfoto van onze puppy, of hij deed er op de post naar onze familie, om een gouden mandje voor hem te vinden. Uiteindelijk was het mijn zus die hem in huis nam, waar hij nog veertien jaar lang overspoeld is geweest met liefde.
De jaren daarna nam ik langzaam maar zeker de perrera over. Dat ene hok werden er al gauw vijf, tien, twintig, honderd. Tot in 2008 de baas van het dodingsstation er de brui aan gaf en me vroeg of ik het wilde overnemen. El Refugio, ‘de schuilplek’ in het Spaans, was een feit. Het werd de bakermat van de vrijwilligersvereniging ACE|SHIN (Animal Care España – Spaanse Honden In Nood), die ik gaandeweg op poten had gezet met Ton, een Nederlander met een al even groot hart voor honden als ik.
In de vijfentwintig jaar dat we bezig zijn, hebben we al meer dan 27.000 honden een nieuwe, liefdevolle thuis kunnen geven
In de vijfentwintig jaar dat we bezig zijn, hebben we – samen met honderden fantastische vrijwilligers – al meer dan 27.000 honden een nieuwe, liefdevolle thuis kunnen geven, voornamelijk in België en Nederland. De perrera lijkt in niets meer op de duistere plek die het vroeger was. Met het geld van de adopties, de giften en de schenkingen hebben we er een warme plek van gemaakt. Met een uitslaapkamer, een kliniek waar dierenartsen (in opleiding of vrijwillig) operaties doen, ontwormen en ontvlooien, vaccineren… En een hondenkapsalon waar de honden gewassen en getrimd worden. Het is net alsof ze op hotel zijn. (lacht)
De dorpelingen van Mijas begrijpen maar niet waarom we al die moeite doen. ‘Dat is toch dweilen met de kraan open’, zeggen ze dan. Natuurlijk wil ik niets liever dan dat Spanjaarden hun honden niet zomaar op straat dumpen en dat de kennels leeg blijven, maar dat is een utopie. Pas als de mentaliteit keert, is er hoop. Maar tot dan blijf ik naar de dodingsstations gaan om honden ‘uit te kopen’ en ze een beter leven te geven.
Het is zwaar om er telkens ‘maar’ tien mee te nemen, en te beseffen dat ik de achterblijvers waarschijnlijk nooit meer zal zien. Maar elke keer als er een plekje vrij is, ga ik op pad. Wie een hond van ACE|SHIN adopteert, redt dus niet één, maar twee honden. Als dat geen mooie gedachte is?”
Uit: Libelle 30/2023
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!