Mijn verhaal: alleenstaande papa Frederik heeft de hoop op een nieuwe liefde opgegeven

Toen Frederiks relatie afsprong, werd hem gezegd dat hij in geen tijd opnieuw de liefde zou vinden. Maar ondertussen zijn we twaalf jaar verder en wordt hij steeds pessimistischer …

Frederik (43): “Mijn ex liet ons gezin in de steek toen onze dochter vijf maanden oud was. Ze had weinig moederinstinct en vond het prima om de opvoeding volledig aan mij over te laten en haar baby maar één weekend om de twee weken te zien. Dat is ondertussen twaalf jaar geleden.

Mijn hart was gebroken, en het heeft lang geduurd voor ik die klap te boven ben gekomen. Van de ene dag op de andere was ik een alleenstaande vader die de zorg voor een peuter moest combineren met een zware voltijdse job in de bouwsector. Toen de huisarts in de gaten kreeg dat ik van verdriet wel vijftien kilo was afgevallen, dwong hij mij om hulp te zoeken.

“Ik leerde verschillende vrouwen kennen, maar al die relaties draaiden uit op een teleurstelling”

Dankzij de steun van mijn psychotherapeute vond ik de moed om mij opnieuw op de relatiemarkt te storten. Ik leerde verschillende vrouwen kennen, en een paar keer was er zelfs sprake van echte liefde. Maar toch draaiden al die relaties uiteindelijk uit op een teleurstelling. Bij de twee vrouwen met wie het echt klikte en ik een toekomst zag, staken vooral organisatorische problemen een stok in de wielen. De afstand tussen onze woonplaatsen was te groot en elke keer waren er te veel praktische obstakels door onze jobs, de kinderen…

Verder ben ik vooral veel vrouwen tegengekomen die mij aan het lijntje hielden of enkel geïnteresseerd waren in seks. Er wordt altijd gezegd dat vooral mannen uit zijn op casual contacten, maar vergis je niet: vrouwen zijn vaak ook niet op zoek naar een serieuze relatie.

Ondertussen werd mijn vertrouwen al zo vaak beschaamd, dat ik mij nog maar weinig illusies maak. Jarenlang heb ik elke datingsite afgeschuimd. Ik zat op Tinder, liet me koppelen en ging zelfs alleen op café in de hoop daar iemand te leren kennen. Al mijn jeugdvrienden zijn getrouwd en hebben een gezin, dus als ik op zaterdagavond wilde uitgaan, was ik op mezelf aangewezen.

Maar al die pogingen leverden niets op. De afgelopen vijf jaar heb ik op Tinder amper vijf matches gehad, ook al weet ik van mezelf dat ik er niet slecht uitzie. Vrouwen leggen hun lat gewoon heel hoog. Ik ben wel al verschillende keren benaderd door getrouwde vrouwen, maar op hun avances ben ik uit principe nooit ingegaan. Ik wil niet meewerken aan overspel, maar soms voelt het alsof ik gestraft word voor mijn principes. Overal om mij heen zie ik mannen die hun vrouwen bedriegen maar die toch elke avond zonder schuldgevoel naast hun gezin op de sofa zitten. Terwijl ikzelf niets liever zou doen dan mij settelen met een vaste partner…

“Ik ben al zo dikwijls bedrogen dat ik het heel moeilijk vind om optimistisch te blijven”

Ik geef toe dat ik na al die jaren zonder affectie verbitterd ben geworden. Ik ben mijn vertrouwen in de mensheid kwijt. Ik ben al zo dikwijls bedrogen en teleurgesteld dat ik het heel moeilijk vind om optimistisch te blijven. Ik merk dat ik me steeds meer terugtrek en nog maar weinig investeer in sociale contacten. Ook op het werk eet ik mijn lunch liever alleen dan collega’s op te zoeken voor een babbel. Ik heb twee goede vrienden bij wie ik af en toe mijn hart kan uitstorten, maar verder zonder ik mezelf steeds meer af.

Al mijn vrije tijd gaat naar de zorg voor mijn dochter. Voor ik haar mama leerde kennen, was ik een echt fuifbeest. Ik was sociaal, had altijd wel ergens een liefje en deed niets liever dan doorzakken op café. Maar van die spontane open kerel blijft helaas niet veel meer over. Ik vrees dat ik op een punt ben gekomen dat de teleurstelling zo groot is geworden, dat ik mijn geloof in de liefde ben verloren. Na alle moeite die ik heb gedaan om een partner te vinden, na al het vergeefse verlangen naar warmte, naar iemand om bij thuis te komen, en vooral na de opeenstapeling van afwijzingen, is voor mij de boodschap duidelijk.

“Ik vind het vooral heel erg voor mijn dochter dat ik haar nooit een moederfiguur heb kunnen geven”

Pas op… ik zou liegen als ik zei dat ik er niet meer naar verlang om iemand tegen te komen. Maar ik durf er gewoon niet meer op te hopen. Mensen zeggen me dat ik nog jong ben en nog veel kans heb om iemand te ontmoeten. Maar dat zeiden ze twaalf jaar geleden, toen de moeder van mijn dochter vertrok, ook al.

Ik vind het vooral heel erg voor mijn dochter dat ik haar nooit een moederfiguur heb kunnen geven. Ze ziet haar mama nog steeds één keer om de veertien dagen, maar ik had haar zo graag laten ervaren hoe echte moederliefde en een gezonde relatie eruitzien. Ik wil haar niet belasten met mijn problemen, daarom praten we nooit over het feit dat ik single ben. Ze heeft ook nooit anders geweten en stelt er zich geen vragen bij. We zijn altijd met ons tweetjes geweest, en dat is prima zo.

Sinds kort heb ik de datingapps op mijn telefoon verwijderd en me afgemeld bij alle websites waarop ik al die jaren tevergeefs naar liefde zocht. Ik laat het los. Als de liefde op mijn pad komt, zal ik haar met open armen ontvangen. Dromen mag, al is het met een heel klein hartje…”

Uit: Libelle 46/2021 – Tekst: Ans Vroom

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Hannelore heeft er plots spijt van dat ze geen kinderen heeft
• Mijn verhaal: de man van Ellen verliet haar onverwachts voor een andere vrouw
• Mijn verhaal: Sara zou zo graag meer connectie hebben met haar autistische broer

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!