“Ik was zodanig veel vermagerd dat mijn man niet wist hoe hij daarmee om moest gaan. Hij had het moeilijk met mijn nieuwe lichaam”
Miranda was veel te zwaar, en dus besloot ze om een gastric bypass te laten uitvoeren. Maar terwijl zij zich week na week beter voelde, omdat de kilo’s eraf vlogen, kroop haar man Dirk in zijn schulp…
Moeilijk met haar gewichtsverlies
Miranda (50): “Ik ben altijd wat zwaarder geweest. Niet dat ik als kind veel snoepte, helemaal niet, maar bij ons thuis waren de porties eten gigantisch. En eenmaal ik mijn bord had leeggegeten, werd er vaak nog een keer opgeschept, ook al had ik geen honger meer. Toen ik op mijn twintigste zwanger was van mijn oudste zoon vlogen de kilo’s er pas echt aan. Maar liefst dertig kilo kwam ik bij, kilo’s die ik er nadien niet meer af leek te krijgen.
In de dertig jaar die daarop volgden, probeerde ik zowat elk dieet dat er op de markt was: van shakes tot koolhydraten schrappen en Weight Watchers, van Bodystyling tot pillen slikken. Ik ging aankloppen bij talloze diëtisten. En ja, meestal had mijn dieet heel even effect. Maar meer dan enkele kilo’s ben ik er nooit door vermagerd. En om het allemaal nog erger te maken: nadien kwamen er steevast nog extra kilo’s bij. Om moedeloos van te worden. Tot ik twee jaar geleden na een uitstap naar de Efteling met mijn schoondochter en de kleinkinderen totaal uitgeput thuiskwam, met een lijf dat overal pijn deed. Ik besefte: er moet iets drastisch veranderen. Ik woog maar liefst 120 kilo en ben amper 1,58 meter groot. In mijn ogen had ik nog maar één optie: een gastric bypass.
Toen ik na een dagje Efteling uitgeput thuiskwam, met een lijf dat overal pijn deed, besefte ik: er moet iets veranderen
Van bij het begin steunde mijn man me in mijn beslissing, want ik ben zeker niet over één nacht ijs gegaan. We hebben veel gepraat: over de mogelijke nadelen, de risico’s, maar ook over mijn nieuwe lijf dat wellicht zou volgen na de operatie. Maar we waren het er allebei over eens: de operatie was de beste beslissing voor mijn gezondheid. Elk gesprek en elke afspraak in het ziekenhuis ging Dirk trouw met me mee. Het deed me plezier en gaf me moed te zien hoe hij letterlijk aan mijn zijde stond. Ook na mijn operatie ging hij mee naar elke afspraak. En toch… toch voelde ik dat er sinds de dag van mijn operatie iets veranderd was.
Groeiend zelfvertrouwen
De ingreep miste zijn effect niet. De kilo’s vlogen er snel af. In een mum van tijd was ik tien, twintig, dertig kilo kwijt, intussen zelfs meer dan vijftig. Ik voelde me energieker dan ooit, zat beter in mijn vel en bij elk compliment dat ik kreeg, groeide mijn zelfvertrouwen. Ik was niet langer kortademig, had voor het eerst in jaren geen last van rugpijn, ik zweette niet meer overmatig en kon meer doen in en rond het huis.
De ingreep miste zijn effect niet. Ik verloor meer dan vijftig kilo. Maar ik merkte dat Dirk afstand nam. Geen knuffels meer, geen complimentjes
En hoewel ik heel blij was met de fantastische resultaten, er zat iets niet juist. Ik voelde dat Dirk afstand nam. De knuffels bleven achterwege, ik kreeg geen complimentjes meer en de intimiteit tussen ons verdween. Als ik er wat van zei, dan bleef het stil. Volgens hem was er niets aan de hand. Hij had gewoon geen zin, of was moe.
Talloze keren heb ik gehuild, want steeds meer had ik het gevoel dat we elkaar kwijtraakten. We leefden naast elkaar in plaats van met elkaar, terwijl we samen al zoveel hadden meegemaakt, al zo vaak hadden bewezen dat we zo’n sterk team zijn. Maar hoe vaak ik ook het gesprek probeerde aan te gaan, Dirk bleef ontkennen dat er voor hem iets veranderd was sinds de operatie. Ik voelde me zo eenzaam. Tegelijk was ik bang: wat als we hier niet uit zouden komen? Thuis heb ik altijd geleerd dat je je problemen zelf oplost, dus erover praten met iemand deed ik niet. Ik hield mijn verdriet voor mezelf. Zelfs de kinderen wisten nergens van.
Dirk gaf toe dat mijn nieuwe lijf en vrouwelijkheid hem bang en onzeker maakten. Hij wist niet hoe hij daarmee om moest gaan
Maar dat gevoel vrat me op vanbinnen. Ik moest mijn verhaal kwijt. Dus schreef ik het neer, en stuurde een mailtje naar de Libelle-redactie. Dat ene bericht, mijn verhaal, mijn verdriet en frustraties van me afschrijven, heeft ervoor gezorgd dat ik weer de moed bijeenraapte en het gesprek aanging met mijn man. Deze keer zou ik geen genoegen nemen met ‘nee, niks aan de hand’. Dus bleef ik doorvragen. Tot ook hij stilletjes erkende dat er afstand was ontstaan sinds mijn operatie. Hij had het moeilijk met mijn nieuwe lichaam, met die vrouwelijke vormen die ik plots had, gaf hij toe. Hij wist niet hoe hij daarmee om moest gaan. Ik was verdrietig, en tegelijk opgelucht: eindelijk wist ik wat er aan de hand was.
Sinds dat ene gesprek hebben we veel gepraat. Over zijn angst voor mijn nieuwe lichaam, en hoe dat lijf en alle vrouwelijkheid die ik ineens had gekregen, hem plots onzeker maakten, hoe gek dat ook lijkt. Maar na een relatie van negentien jaar voor het eerst een vrouw naast je hebben die niet langer een ‘blok’ is, maar écht ronde vormen heeft, is inderdaad wennen.
Na het gesprek zochten we beetje bij beetje weer toenadering tot elkaar. Eerst een stille aanraking, dan elkaar een keer strelen en intussen zijn we ook weer intiem geweest. We ontdekken plekken en kantjes van elkaar die we nog niet kenden. En tegelijk voelt alles zo vertrouwd. Ik durf nu te zeggen dat we door de operatie sterker staan dan ooit. We vonden elkaar opnieuw, en ik durf nu ook helemaal te genieten van mijn nieuwe lijf, én mijn hervonden geluk.”
Nog meer openhartige verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!