Caro werd jarenlang gepest door haar klasgenoten. Jaren later zit ze nog altijd met de vraag: waarom ik? Wat is er mis met mij?
Een makkelijk slachtoffer
Caro (21): “Mijn hele jeugd ben ik gepest. Het is moeilijk om te zeggen, maar ik denk dat ik een makkelijk slachtoffer was. Ik heb autisme, een achternaam die makkelijk rijmt, een papa die er niet zo uitzag als de andere papa’s… Maar dat zijn geen redenen om zo getreiterd te worden, pesten is nooit oké. Het trekken en duwen, de scheldwoorden, het was verschrikkelijk. Maar die kun je na een tijd wel vergeten.
Mijn pennenzak werd verstopt, ze kribbelden mijn boeken vol en op een keer werd ik fysiek aangevallen
Een ander verhaal is het met de video over mij die viraal is gegaan en nog altijd online terug te vinden is. Dat kan ik maar niet van mij afzetten. Het begon allemaal na de scheiding van mijn ouders – ik was acht jaar. Ik moest helemaal opnieuw beginnen in een nieuwe stad, op een nieuwe school. Ik ging naar het tweede leerjaar, wat betekende dat ik in een klas terechtkwam met kinderen die elkaar al een jaar kenden.
Als nieuweling is het altijd moeilijk om je plekje te vinden. Daarbovenop kwam de diagnose van een autismespectrumstoornis, waardoor ik geregeld lessen miste om naar de psycholoog te gaan. Op de momenten dat ik er niet was, werd mijn pennenzak verstopt of kribbelden ze in mijn schoolboeken. Vrij onschuldig, kun je denken, maar omdat er niet tegenin werd gegaan – eerst niet door mij, maar ook niet door de juf – werd het alleen maar erger.
Werd ik bij mijn achternaam geroepen, dan zei iedereen in koor: ‘de dikke kleine kleuter’. Tijdens de pauze mocht ik nooit meespelen en toen ik in het zesde zat, werd ik zelfs een keer fysiek aangevallen. Had het aan de leerkrachten en de directeur gelegen, dan werd ík geschorst. ‘Ze heeft het zelf gezocht’, klonk het. Alsof ik erom vroeg om gepest te worden…
Op een vrij podium vergat ik de tekst van mijn liedje. Iedereen lachte me uit en ik liep huilend weg
In de lagere school had ik gelukkig nog enkele vriendinnen bij wie ik aan de pesterijen kon ontsnappen, maar in het middelbaar stond ik er helemaal alleen voor. Mijn beste vriendin zag wat er allemaal met mij gebeurde en werd bang om zelf gepest te worden. Zo werd ik een keer opgesloten in een kast, in elkaar geslagen en bedreigd met een breekmes. Ik denk dat als zij, of eender wie, het voor mij had opgenomen, de pesterijen misschien gestopt waren, maar dat gebeurde dus niet.
Meer nog, de pesters gingen telkens een stap verder. In het tweede middelbaar bijvoorbeeld, deed ik mee aan een vrij podium op de opendeurdag van de school. Er waren meisjes die een dansje deden, jongens die een comedyshow in elkaar staken, ik zong een liedje: ‘Iedereen is van de wereld’ van The Scene. Alles ging goed, tot ik plots de tekst vergat. Ik verstijfde en toen ik besefte dat iedereen me uitlachte, liep ik huilend van het podium.
Wat ik toen nog niet wist, was dat het hele gebeuren gefilmd werd. Een video die later viraal is gegaan en druk becommentarieerd werd. Niet alleen op school, maar ook daarbuiten. Het klinkt misschien gek, maar van alles wat er tot dan gebeurd was, was dat het moeilijkste om te verwerken. De blauwe plekken en de littekens vervagen, de scheldwoorden glijden op de duur van je af, maar niet weten wie die video maakte, wie het allemaal zag en wat ermee gebeurde, blijft knagen.
Ik ben altijd op mijn hoede, want online gaat er niets verloren. Zo werd er de jaren nadien nog dikwijls mee gelachen. ‘Kijk, dat is het meisje dat huilend van het podium liep’, is een zin die me lang is blijven achtervolgen. De kans dat ik het dus ooit nog eens terugzie, is reëel. En het laatste wat ik wil, is opnieuw geconfronteerd worden met de moeilijkste tijd uit mijn leven.
Twee pesters hebben hun spijt geuit, en dat heeft rust in mijn leven gebracht. Ze hebben me niet klein gekregen
Twaalf jaar, vier scholen en een middelbaar diploma later ben ik eindelijk verlost van mijn pesters. Hoewel… een tijdje terug zag ik een van mijn pestkoppen op mijn televisiescherm. Ik heb meteen weggezapt omdat het te pijnlijk was. Ze deed mee aan een zangwedstrijd en maakte mijn grote droom waar. Het voelde plots alsof zij zich sterkte met het zelfvertrouwen dat ze van mij afpakte.
Zij was zelfzeker genoeg om zich te tonen aan heel kijkend Vlaanderen, terwijl ik het nog altijd moeilijk vind om over straat te wandelen. Ik denk niet dat zij beseft wat ze allemaal veroorzaakt heeft. Zij weet niet dat ik mezelf niet graag zie, dat ik slecht slaap omdat ik nog altijd nachtmerries heb, dat ik op het punt gestaan heb om zelf een einde aan alles te maken. (stilte) En dat ik nog altijd met de vraag zit: waarom ik? Wat is er mis met mij? Wat heb ik hen ooit misdaan?
Een tijdje terug heb ik toenadering gezocht tot de mensen die mijn leven hebben verwoest. Twee hebben sorry gezegd. Geen vluchtige excuses, maar een oprechte ‘het spijt me’ en dat heeft toch wel wat meer rust in mijn leven gebracht. Ik hoop dat ik op een dag ook met mijn beste vriendin van vroeger in gesprek kan gaan, en met alle andere pesters. Niet per se om excuses te krijgen, maar om te laten zien dat ze mij niet klein hebben gekregen. Alleen dan kan ik verder met mijn leven.”
