“Al drie jaar lang komt er elke week, wanneer mijn kinderen naar hun mama gaan, een scheur in mijn hart. Ik kan er maar niet aan wennen”
Peter is al enige van zijn familie gescheiden. Als alleenstaande vader heeft hij het moeilijk als hij ziet hoe het kán zijn.
Scheur in mijn hart
Peter (42): “Ik zit op een familiefeest aan tafel. Tegenover me zit mijn zus. Aan haar linkerkant zit haar echtgenoot, aan de andere kant zit haar recent bevallen dochter met haar baby’tje op de schoot. Een perfect plaatje. Mijn broer zit een beetje verder met zijn vrouw, drie dochters en hun respectievelijke vriendjes gezellig te keuvelen. Naast mij zit mijn mama, genietend van de hele familie samen. Alhoewel, ‘hele’ familie… Eigenlijk zou mijn mama niet naast mij moeten zitten, maar wel mijn twee kinderen. Maar ze zijn deze week bij hun mama.
Ik zit nu in mijn derde jaar als alleenstaande papa en nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Nog steeds komt er elke week, wanneer het wissel is, een scheur in mijn hart. Niemand aan deze tafel kan begrijpen hoe het voelt. Ik hoop ook dat ze het nooit zullen moeten begrijpen, want alleen als je gescheiden bent, weet je hoe het is om op deze momenten alleen te zijn. Iedereen in mijn familie heeft een perfect huwelijk. Mijn vader is tien jaar geleden onverwacht overleden en dat was een grote klap voor mijn moeder, en voor ons allemaal. Maar hoe pijnlijk dat verlies ook was, mijn ouders zijn geen dag samen ongelukkig geweest. Ik heb het er soms met haar over. Hoe haar liefde overeind blijft en de mijne niet. Hoe het verlies natuurlijk niet te vergelijken is, maar toch allebei op een andere manier snijdt.
Met nieuwjaar zie ik alle kinderen nieuwjaarsbrieven voorlezen en voel ik een steek: ik had zo graag gewild dat mijn kinderen er ook waren.
Drie jaar geleden zette mijn ex de stap om uit elkaar te gaan. Onze kinderen waren zes en zeven jaar. Ik wist natuurlijk dat het al even niet goed ging. We hadden alles geprobeerd: van weekendjes weg tot relatietherapie. Tot zij niet meer verder wilde. Dat er een ander in het spel was, zal ook wel meegespeeld hebben. Maar dat veranderde mijn realiteit niet, namelijk: dat ik tegen mijn wil parttime vader werd. Dat het toekomstbeeld dat ik voor ogen had, plots weg was. En dat als enige in mijn gezin.
Mijn familie was totaal verrast toen ik het vertelde. Ik ben nogal introvert en had nog nooit over problemen gesproken. Ze vingen mij met veel liefde op, maar het was en is nog altijd een delicate situatie. Mogen zij hun kinderen liefdevol knuffelen als ik er ben, of net niet? Praten ze over mijn kinderen als ze er niet bij zijn, of net niet?
De vreemde eend in de bijt
Het zijn ook vaak de kleine dingen. De tafel die per ongeluk gedekt is voor zestien om dan te beseffen dat we maar met dertien zijn. Vlug-vlug die borden afruimen, alsof er niets gebeurd is. Met nieuwjaar alle kinderen en kleinkinderen nieuwjaarsbrieven zien voorlezen en een steek voelen omdat ik zo graag had gewild dat mijn kinderen er ook waren. Mijn broer met zijn dochter zien knuffelen, één brok liefde, en blij zijn voor hen, maar verdrietig voor mezelf. Allemaal samen, zo zijn we opgevoed. En plots pas ik niet meer in dit plaatje, want ik heb dat niet.
Gelukkig heb ik mijn broer en zus om op terug te vallen, elk op hun eigen manier. Met mijn broer is het simpel: wij praten niet, maar spelen Playstation om mijn gedachten te verzetten. Met mijn zus, die tien jaar ouder is, kan ik wel praten. Na drie jaar vertel ik nog altijd hetzelfde, opnieuw en opnieuw. Hoe ik er maar niet aan kan wennen en hoe ik me de vreemde eend in de bijt voel in ons gezin. Zij luistert en – gelukkig – vertelt ze over haar eigen zorgen. Zij heeft het dan over de kinderen of kleinkinderen die ze meer wil zien. Die wederkerigheid doet me inzien dat iedereen wel iets heeft waar hij mee worstelt en dat ik niet moet denken dat het perfecte plaatje ook écht zo perfect is.
Ik zal me altijd schuldiger voelen over ons mislukte gezin dan over ons mislukte huwelijk.
De kinderen zijn intussen gewend aan de situatie. Misschien zelfs meer dan ik. Natuurlijk vinden ze het jammer als ze familiefeesten missen. Maar ze weten ook dat we die verloren tijd nog inhalen. Ik zal me altijd schuldiger voelen over ons mislukte gezin dan over ons mislukte huwelijk. Ook al was het niet mijn beslissing, ik ben mee verantwoordelijk dat de kinderen geen perfecte jeugd hebben zoals ik heb gehad. Mijn dochter wil niet dat we weer samenkomen, ze weet dat dit niet kan. Maar ze kan soms ook weleens droevig zijn dat het nooit meer zoals vroeger zal zijn. Nooit meer eenvoudig met ons vier.
Ik voel dat mijn kinderen het nu het moeilijkste hebben met mijn eenzaamheid. Zij voelen zich haast schuldig als ze vertrekken, omdat ze weten dat ik dan alleen ben. Dat wil ik natuurlijk niet. Ons huwelijk is dan wel mislukt, ik moet en zal hen een warme jeugd geven. Ook al is het niet zoals ik het me inbeeldde: dat warme bad van liefde zal altijd voor hen klaarstaan. Op mijn koelkast hangt een magneet met een spreuk die ik regelmatig even herlees. Er staat op: ‘Terwijl we onze kinderen alles over het leven leren, leren onze kinderen ons waar het leven om draait.’ Hier put ik kracht uit, want al zijn de momenten van vertrek vaak pijnlijk en voelt het onrechtvaardig, zo zijn de momenten van weerzien ook hartverwarmend en troostend. Dan zijn we weer samen en bestaat ons warme kerngezin uit drie.”