Dolgelukkig waren Gitte en Hans in hun jeugdjaren, tot ze elk hun eigen weg gingen. Maar elkaar vergeten, dat deden ze nooit.

Gitte (39): “Ik was veertien toen ik op een zomerkamp Hans leerde kennen, een lieve jongen van een paar jaar ouder. Liefde op het eerste zicht was het zeker niet, pas twee jaar later zijn we echt een koppel geworden. Dat ging een tijdje heel goed, maar na twee jaar verkering besloot ik het toch uit te maken. Ik zag gewoon geen toekomst meer samen. Hans was in het middelbaar al eens blijven zitten, en ook in zijn eerste jaar verpleegkunde was hij over de hele lijn gebuisd. Met zo iemand kon ik toch geen leven opbouwen? Plus: hij rookte, wat ik toen echt vreselijk vond.

Toen ik hem zei dat ik liever zonder hem verder wilde, stortte zijn wereld in elkaar. Hans was zo van de kaart, dat mijn papa hem zelfs nog is gaan troosten: ‘Je hebt nog een heel leven voor je, jongen, het komt wel goed.’”

De groeten van Hans

“Zelf was ik vastbesloten om aan nieuw hoofdstuk te beginnen, zonder Hans. Niet lang na onze breuk kwam ik opnieuw een man tegen met wie het klikte, en met wie ik uiteindelijk trouwde en twee dochters kreeg. Hans verdween naar de achtergrond, maar af en toe betrapte ik er mezelf nog op dat ik aan hem zat te denken: ‘Zou hij gelukkig zijn nu? En zou hij soms nog aan mij denken?’ Want diep vanbinnen bleef ik me schuldig voelen over het verdriet dat ik hem had aangedaan. Mijn broer zag Hans wel nog af en toe, maar tegen mij liet hij niet veel los over hem. Zeker toen ik eenmaal getrouwd was, kreeg ik vaak niet meer te horen dan ‘Je hebt de groeten van Hans’. Alsof hij vermoedde dat het tussen Hans en mij nog niet helemaal afgesloten was.

En misschien had hij wel gelijk, want ook na jaren huwelijk bleef Hans door mijn hoofd spoken. De gedachten aan hem werden zelfs heviger: ‘Was Hans toch geen betere echtgenoot voor mij geweest? Heb ik destijds een vergissing gemaakt?’ Toen we samen waren, liep ik me constant aan dingen te ergeren: zijn sigaretten, zijn gesloten aard, het feit dat we niet echt met elkaar konden praten…

Maar die ergernissen werden zachter, en ik dacht steeds vaker terug aan zijn goede kanten: zijn lieve karakter, zijn verdraagzaamheid, zijn warme knuffels. Vooral de geborgenheid die ik bij hem had gevoeld, die rust die ik in zijn armen vond, miste ik heel erg in mijn huwelijk. Maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om Hans weer op te zoeken. Ik wilde trouw blijven aan mijn echtgenoot, hoe slecht het tussen ons soms ook ging.

Na vijftien jaar huwelijk was het helaas echt helemaal op tussen mijn man en mij. We volgden al jaren relatietherapie, maar ons geruzie bleef maar aanslepen. We zagen allebei geen andere uitweg meer dan een scheiding, al heb ik uiteindelijk die moeilijke knoop doorgehakt. Ik voelde me opgelucht, maar ook vreselijk teleurgesteld dat het ons niet gelukt was. Ik zat diep in de put, maar ergens gloeide er een klein sprankeltje hoop. Een jaar voor mijn scheiding had ik Hans een vriendschapsverzoek gestuurd op Facebook, maar verder dan de obligate verjaardagwensen was ons contact nooit gekomen. Maar nu ik weer alleen was, besloot ik mijn stoute schoenen aan te trekken en hem een chatberichtje te sturen. Niet dat ik meteen een relatie met hem wilde, maar ik was gewoon benieuwd hoe het hem al die jaren vergaan was.

“Hans reageerde meteen heel positief op mijn berichten. Hij stelde voor om samen iets te gaan drinken, zodat we het over vroeger konden hebben. Hij wilde weten waar het destijds precies misgelopen was tussen ons. Maar die boot heb ik nog een paar maanden afgehouden. Zo kort na mijn scheiding met een andere man afspreken voelde onwennig, alsof ik toch nog overspel pleegde. We bleven wel online met elkaar praten, en in die gesprekken vertrouwde Hans me toe dat hij al die jaren nooit een echte relatie had gehad. ‘Na jou lag de lat gewoon veel te hoog’, zei hij.”

De klik

“De eerste keer dat we elkaar dan in het echt terugzagen, was het meteen weer raak. We hadden afgesproken dat ik bij hem thuis zou komen koken. Toen hij me de oprit zag oprijden, keek hij verbaasd: ‘Jij kunt met de auto rijden?’ (lacht) Ergens verwachtte hij dat achttienjarige meisje van weleer voor zijn deur. Maar de klik tussen ons was er meteen weer, daar hadden al die jaren niets aan veranderd. De volgende maanden voelde ik me zo dankbaar voor de tweede kans die Hans en ik hadden gekregen. Mijn scheiding was een harde noot om kraken geweest, maar dankzij hem krabbelde ik weer recht. In zijn armen voelde ik eindelijk weer die rust en geborgenheid die ik zo lang had moeten missen.

Al is het leven natuurlijk niet al rozengeur en maneschijn sinds we weer samen zijn. Ik blijf een gescheiden vrouw, en dat idee maakt me vaak nog verdrietig. Ik heb zo hard geprobeerd om ons gezin bij elkaar te houden, maar dat is me helaas niet gelukt. Met die teleurstelling zal ik moeten leren leven. En daarnaast ben ik me heel bewust van de offers die Hans voor mij gebracht heeft. Hij heeft zijn job en zijn woonplaats opgegeven voor mij, omdat ik mijn ex beloofd heb om in zijn buurt te blijven wonen voor onze dochters. Gelukkig vond Hans dat allemaal geen probleem: ‘Jouw kinderen komen op de eerste plaats, dat snap ik helemaal’, zo zei hij toen we net weer samen waren.

Nu Hans en ik opnieuw gelukkig zijn, heb ik een beetje spijt van al die jaren dat we niét samen waren. Het leven had er zo anders kunnen uitzien als ik het destijds niet uit had gemaakt… Ik vind het vooral jammer dat we samen geen kinderen hebben, want hij zou echt een goede papa zijn geweest. Gelukkig kan hij het uitstekend vinden met mijn twee dochters. En mijn eigen vader troost me soms met de gedachte dat het misschien beter zo is, dat ik met Hans waarschijnlijk ook veel problemen was tegengekomen. Het is wel zo dat ik mijn oude ergernissen nu veel makkelijker opzij kan zetten. Omdat ik nu beter weet wat écht belangrijk is in een relatie. Hans en ik kunnen vandaag ook veel beter met elkaar praten dan vroeger. We zijn allebei wat ouder en wijzer geworden, hebben allebei dingen meegemaakt die onze kijk op het leven bijgesteld hebben. Toen ik jong was zag ik alles nogal zwart-wit, maar nu besef ik dat het leven vaker gewoon grijs is.

Hans en ik zijn zo blij dat we elkaar hebben teruggevonden, dat we zelfs gaan trouwen. Die verbintenis wil ik echt heel graag met hem aangaan, om hem te tonen dat ik het méén deze keer. Onze ouders zijn alvast heel blij met onze verloving. Mijn papa is, denk ik, stiekem heel blij dat ik alsnog mijn weg heb teruggevonden naar Hans. En ook de mama van Hans is opgetogen over onze trouwplannen. Van haar had ik in het begin anders wel schrik. ‘Nu ze gescheiden is, is hij plots wel goed genoeg’, zo vreesde ik dat ze over mij dacht. Maar Hans zijn mama stond me meteen weer met open armen op te wachten. Toen ik hakkelend probeerde uit te leggen wat er allemaal was gebeurd, legde ze geruststellend een arm op de mijne: ‘Je hoeft je niet te verantwoorden, het is goed zoals het is.’ Ook Hans is vastbesloten om alleen nog maar naar onze toekomst samen te kijken. Want spijt hebben van onze verloren jaren, dat heeft volgens hem geen enkele zin.

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!