Mijn verhaal: Grégory’s camping werd zwaar getroffen door de overstromingen van vorig jaar

Toen de camping van Grégory’s familie vorig jaar getroffen werd door de zware overstromingen, was de schade niet te overzien. Hij kijkt terug op die noodlottige dagen.

Grégory (37): “Camping de l’Ourthe is al meer dan een halve eeuw in handen van onze familie, maar wat er vorig jaar is gebeurd, hadden we nog nooit meegemaakt. Nooit eerder is de Ourthe zo zwaar overstroomd en was de ravage zo groot. Het was echt verschrikkelijk om het stuk land dat mijn grootouders in 1969 kochten en omvormden tot een camping, en waar ik zelf zoveel leuke jeugdherinneringen aan heb, letterlijk weggespoeld te zien worden.

Zelf was ik die rampzalige week in juli thuis, in Kortrijk. Het was al een paar dagen aan het regenen, toen de uitbater van onze camping me belde: het water kon niet weg en hij vroeg of hij uit veiligheidsoverwegingen wat tentjes mocht verplaatsen, want de Ourthe dreigde te overstromen. Mijn moeder en ik waren natuurlijk ongerust en reden meteen naar de Ardennen.

Maar de tijd had ons ingehaald: toen we aankwamen, stond het water al halverwege de camping! Ik wist echt niet wat ik zag: stoelen, tafels, speelgoed, koffers, kleren… alles lag te drijven. En het waterpeil blééf maar stijgen! De campinguitbaters waren al in actie geschoten, tijd voor paniek was er niet. Ze probeerden caravans uit het water te trekken en zoveel mogelijk kampeergerief naar hoger geleden stukken van de camping te brengen. Maar het water steeg te stel, het was echt een race tegen de tijd.

“Ik wist niet wat ik zag: stoelen, tafels, speelgoed, koffers, kleren… Alles lag te drijven”

Uiteindelijk heeft de brandweer ons verplicht om het op te geven en konden we enkel nog de kampeerders aansporen om te vertrekken. Eén koppel wilde hun stacaravan niet verlaten. Voor sommige mensen is dat voertuig echt hun leven. Ze hebben er al hun spaarcenten ingestoken en wonen meer dan de helft van het jaar op de camping. Het is de plek waar ze zich thuisvoelen. De campinguitbater heeft zich door het water geploegd om hen te gaan halen. Veilig was dat niet, maar niks of niemand kon hem tegenhouden. ‘Het zijn maar spullen, hè’, riep hij, maar je zag de wanhoop in hun ogen.

Gelukkig heeft hij hen kunnen overtuigen om te vertrekken. Ik mag er niet aan denken dat er één van onze kampeerders iets zou zijn overkomen. Op andere plaatsen zijn er mensen verdronken, dat zijn de echte drama’s. De ontreddering in de buurt was totaal, niemand wist wat er precies aan het gebeuren was. We werden geëvacueerd naar het centrum van La Roche en konden op camerabeelden zien hoe alles werd vernield. Caravans werden meegesleurd door het water en beukten overal tegenaan. Elektrische palen, bomen, struiken, speeltuigen… alles werd losgerukt en meegespoeld. Er zijn zelfs caravans in bomen terechtgekomen!

Mensen waren aan het huilen, iedereen was overstuur, al die gezinnen met jonge kinderen… Ik zal die paniek nooit vergeten, net zoals het gevoel van machteloosheid, want wat konden we doen? Tegen de kracht van de natuur konden wij echt niks beginnen. Al is de zwaarste klap eigenlijk pas achteraf gekomen, toen we zagen hoeveel schade er was. Op het moment zelf besefte ik dat nog niet goed, maar toen we alles opnieuw begonnen op te bouwen, bleken de kosten gigantisch. Er stond geen enkele verlichtingspaal meer recht, het hele domein was één grote modderpoel en ook in de receptie en onze kleine supermarkt bleken alle computers, frigo’s en installaties kapot.

Het deed ongelooflijk veel pijn om die camping van onze familie, waar wij al meer dan vijftig jaar met hart ziel aan werken, zo vernield te zien. De steun en solidariteit die we in de weken daarna hebben gevoeld, was wel hartverwarmend. Sommige dagen liep er wel honderd man rond om puin te ruimen, caravans en zeilen uit bomen te trekken… De plaatselijke boer is zelfs komen helpen met zijn kraan! Ik ben daar zo dankbaar voor en in de hoop toch iets voor onze klanten te kunnen betekenen, heb ik met succes een crowdfunding opgericht via social media.

Net zoals in de hele regio toonden ook bij ons de mensen zich ontzettend solidair: er was een koppel van rond de negentig dat hier al hun leven lang komt. Toen bleek dat ook hún caravan was weggespoeld, hebben de andere kampeerders meteen samengelegd, zodat er een ander exemplaar voor hen kon worden gekocht! Ik vond dat zo gul, echt een mooi gebaar!

“Als ik de schade in Pepinster zie, en de ellende waar ze vandaag nog altijd in zitten, besef ik dat we hier nog heel veel geluk hebben gehad”

Vandaag zijn we een jaar later en is alles vernieuwd. De gebouwen en installaties zijn hersteld, er liggen nieuwe asfaltwegen en paden, er staat nieuwe verlichting, de hekken zijn herschilderd, de aarde is aangevuld en overal is er opnieuw gezaaid. Eigenlijk zie je in La Roche bijna niets meer van wat er is gebeurd. Dat is op andere plaatsen, zoals Pepinster, wel anders. Als ik de schade daar zie, en de ellende waar ze vandaag nog altijd in zitten, besef ik dat we hier nog heel veel geluk hebben gehad.

Soms ben ik, als het hard en langdurig regent, nog wel eens bang, maar eigenlijk wil ik alles zo snel mogelijk vergeten en positief vooruit kijken. Ik ben dankbaar dat dat kan.”

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Katrien stopte met drinken nadat ze op de spoeddienst was beland
• Mijn verhaal: Liselotte stond oog in oog met een overvaller
• Mijn verhaal: Lauren legde met haar zoon een lange, lastige weg af tot hij de diagnose autisme kreeg

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!