Mijn verhaal: sinds de scheiding van haar zoon is An doodsbang om haar kleinkind te verliezen
Bij een echtscheiding gaat alle aandacht vaak naar het gebroken gezin zelf. Maar hoe voelen hún ouders zich bij zo’n breuk? Waar kunnen zij terecht met hún scheidingsverdriet? Vandaag doet An haar verhaal.
Volledige hoederecht
An (61): “Mijn zoon Kris en zijn vrouw Stien zijn vorig jaar uit elkaar gegaan. Ik had al even het gevoel dat het niet meer zo goed boterde tussen die twee. Stien kwam bijvoorbeeld steeds minder mee naar familiebezoekjes. Kris had daar altijd een uitvlucht voor klaar: de ene keer was Stien ziek, dan had ze al afgesproken met vriendinnen, de volgende keer had ze het te druk op het werk…
Maar als moeder voelde ik gewoon dat er méér aan de hand was. Toch kwam het nieuws van hun scheiding nog als een verrassing, al was het maar omdat Kris nooit had laten uitschijnen dat ze relatieproblemen hadden.
Ook tijdens de scheiding bleef hij vaag over de reden achter hun breuk. Wat wel snel duidelijk werd, was dat Stien mijn zoon bijna niets zou gunnen. Via haar advocaat liet ze weten dat zij het volledige hoederecht opeiste over hun zoontje van drie, Thiebe. Als het van haar afhing, zou Kris zijn kind nog maar één keer in de twee weken mogen zien.
De grootouders zouden Thiebe misschien één keer in de maand zien… Ik lag bijna elke nacht te piekeren
Wij, de grootouders, zouden Thiebe zelfs nog veel minder te zien krijgen: een keer in de maand, misschien. Toen ik dat hoorde, sloeg de schrik me om het hart. Vóór de scheiding zag ik mijn kleinzoon bijna elke dag en bleef hij in het weekend regelmatig bij ons logeren. Mijn band met dat kereltje was enorm hecht. Dat was al zo vanaf het moment dat hij geboren werd en ik hem voor de eerste keer mocht vasthouden.
Het idee dat mijn ex-schoondochter ervoor zou zorgen dat ik Thiebe niet of nauwelijks meer zou zien, maakte me zo verdrietig. Ik besloot me niet zomaar bij haar beslissing neer te leggen en ging op zoek naar een advocaat die gespecialiseerd was in familierecht. Wat ik vooral van hem wilde weten: kon Stien ons zomaar onze kleinzoon afnemen, gewoon omdat zij en Kris niet meer overeenkwamen? Die advocaat stelde me gelukkig meteen gerust. Nee, dat kon ze niet, want als grootouders hadden we ook onze rechten.
Dus besloten we, samen met Kris, keihard voor Thiebe te vechten. Die strijd bracht ons zelfs helemaal tot in de rechtbank. Ik had het gevoel dat we geen andere optie hadden, maar stresserend was het wel, al dat gegoochel met advocaten, voorstellen en tegenvoorstellen. Ondertussen hield de angst en onzekerheid me in de tang: welke kant zou de rechter kiezen? Zouden we ons kleinkind nog mogen zien? Ik kon aan niets anders meer denken, lag bijna elke nacht te piekeren over de scheiding.
Ik was bang voor de gevolgen van het proces. Voor Kris, maar ook voor mezelf
Op een bepaald moment trokken mijn andere kinderen aan de alarmbel: ‘Mama, stop nu eens even over die scheiding. Je draait helemaal door!’ Het is wel zo dat al mijn energie in die periode naar het hoederechtproces van Kris ging. Zo bang was ik voor de gevolgen, ook voor mezelf.
Het hielp ook niet dat Stien nog altijd enorm veel invloed had op mijn zoon, zelfs na hun breuk. Kris liet zich soms echt door haar doen. Als zij in discussies over Thiebe nog maar een beetje tegengas gaf, gaf hij zich meteen gewonnen. Wilde ze hun zoon bijvoorbeeld twee uur vroeger komen halen dan afgesproken, dan liet hij dat toe. Ik vond het frustrerend om te zien hoe Kris over zich heen liet lopen, maar probeerde dat niet te veel te tonen. Als ik dat wel deed, werd Kris soms kwaad: ‘Ma, bemoei je met je eigen zaken!’ Terwijl ik hem alleen maar wilde helpen.”
Zotte Omie
Stresserend was het wel, dat gegoochel met advocaten, voorstellen en tegenvoorstellen
“De juridische strijd om onze kleinzoon was lang en vermoeiend, maar eindigde wel met goed nieuws: de rechter besloot dat Thiebe vaker bij Kris mocht zijn dan Stien had geëist. En ook wij kregen als grootouders het recht op een wekelijkse namiddag met onze kleinzoon.
Ik kon wel een gat in de lucht springen, maar Stien was allerminst tevreden. Volgens mij gunde ze het ons gewoon niet. Ik heb nooit een warme of hartelijke relatie met mijn ex-schoondochter gehad, maar sinds de scheiding gedraagt ze zich ronduit vijandig tegenover ons. En probeert ze mij te raken waar het pijn doet: in het contact met mijn kleinzoon.
Tijdens de lockdown door het coronavirus, bijvoorbeeld, deed ze er alles aan om Thiebe zo lang mogelijk bij ons weg te houden. Zelfs toen bezoek aan de grootouders al lang weer mocht, bleef ze dat afblokken. Een heel moeilijke periode, maar ik kon niet anders dan me erbij neerleggen. Hoe machteloos ik me daar als grootmoeder ook bij voelde.
Stel je voor dat Thiebe zich bezeert bij ons, en dat zijn mama dat tegen ons gaat gebruiken
Ondertussen mogen mijn man en ik Thiebe gelukkig weer elke week zien, maar die bezoekjes zijn toch minder zorgeloos dan vroeger. Als Thiebe bij ons is, wijk ik geen moment van zijn zijde. Ik moet er namelijk niet aan denken dat hij zich zou bezeren terwijl ik even niet oplet. Stel dat Stien dat zou zien en dat tegen ons zou gaan gebruiken. Ik wil haar gewoon geen enkele aanleiding geven om Thiebe bij ons weg te halen.
En hoe moeilijk de relatie met mijn ex-schoondochter ook is, ik waak erover om nooit iets slechts over haar te zeggen in het bijzijn van mijn kleinzoon. Stien is en blijft zijn mama. Dat het tussen ons niet meer botert, daar mag hij niet het slachtoffer van worden. Ik hoop maar dat Stien daar hetzelfde over denkt en ons niet zwartmaakt bij onze kleinzoon.
Onlangs zei Thiebe plots uit het niets: ‘Ach, jij zotte Omie!’ en werd ik plots heel bang: zou hij dat van zijn mama gehoord hebben? Waarschijnlijk niet, maar het toont maar hoe bang ik ben om hem te verliezen.”
Bang voor de toekomst
“Natuurlijk vind ik het jammer dat het huwelijk van mijn zoon gestrand is. Als moeder hoop je toch dat het huwelijksgeluk van je kind mag blijven duren. Maar met wat ik nu weet over onze ex-schoondochter, ben ik ergens ook blij dat ze niet nog jaren zijn blijven aanmodderen. Daar zou Thiebe ook niet gelukkig van zijn geworden. Ik blijf wel met een bang hart naar de toekomst kijken.
Mijn grootste angst is dat Stien ooit beslist om verder weg te verhuizen en dat zal gebruiken om Thiebe bij ons weg te houden. Dan zouden we die juridische strijd om onze kleinzoon weer helemaal opnieuw moeten voeren. Ik hoop echt dat het zover niet hoeft te komen, ook voor Thiebe zelf.
Als mijn ex-schoondochter Thiebe hier komt oppikken, denk ik elke keer: zal ik hem volgende week nog terugzien?
Ondertussen blijft de angst om hem te verliezen wel als een donkere wolk boven mijn hoofd hangen. Als zijn mama hem hier komt halen na zijn wekelijkse bezoekje, denk ik altijd: zal ik hem volgende week nog terugzien? Alle controle ligt nu bij Stien en ik vrees dat ze ooit gaat zeggen: ‘Vanaf nu is het gedaan met die bezoekjes.’ Ik voel me overgeleverd aan haar wensen en grillen, en dat is een heel akelig gevoel.
De scheiding van mijn zoon is nu al een tijdje officieel rond, maar de naweeën ervan blijven we nog bijna elke dag voelen. Ik merk dat de buitenwereld dat niet helemaal begrijpt. Toen mijn zoon net ging scheiden, vroegen vrienden nog weleens hoe wij daarmee omgingen. Maar nu lijkt iedereen ervan uit te gaan dat het leven gewoon weer zijn gangetje gaat. Terwijl de angst om wat de toekomst zal brengen, nog heel voelbaar is.
Onze zoon heeft ondertussen ook een nieuwe vriendin. Ze verwachten zelfs al een kindje samen, maar voor mijn man en mij gaat hun relatie eigenlijk veel te snel. Wat we met zijn ex hebben meegemaakt, zit nog zo vers in ons systeem. Ik heb het gevoel dat ik daar eerst nog een beetje van moet bekomen, vóór ik me op een nieuw hoofdstuk kan focussen. En wat als zijn nieuwe relatie ook strandt en de miserie weer helemaal opnieuw begint? Ik weet niet of ik die hele strijd nog een keer aankan.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!