Mijn verhaal: Hannelore en haar zusjes werden zwaar verwaarloosd door hun moeder

Hannelore (27): “Mama was zo fier elke keer als ze de deur uitging met haar prachtige tweeling. Liselotte en ik stonden altijd en overal in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen vond ons zó schattig, met dezelfde kleertjes, dezelfde lach. Mama werd overladen met complimentjes. En toen ons kleine zusje erbij kwam, leek haar leven helemaal perfect. Drie prachtige dochters, een mooi huis, een hardwerkende man. Maar niet lang na de geboorte van Charlotte was papa weg. Hij was veel te jong vader geworden en had zich z’n leven helemaal anders voorgesteld. Ook mama was niet meer de trotse moeder die ze eerst was. Hoe ouder en mondiger we werden, hoe minder mama naar ons omkeek.

“Eten kregen we nauwelijks, we gingen amper in bad en hadden vaak zelfs geen schone onderbroek. Maar niemand greep in”

Op school werden mijn zusjes en ik zwaar gepest. ‘Je ruikt zo raar’, zeiden de andere kindjes. Onze kleren werden nooit gewassen en we gingen amper in bad of in de douche. Vaak hadden we zelfs geen schone onderbroek. Ook eten kregen we nauwelijks. En als mijn moeder al eens iets op tafel zette, dan waren het frietjes van de frituur of puree met vlees uit blik en ketchup. In de lagere school waren we alle drie vel over been. Het kan niet anders dan dat ze daar iets in de gaten hadden. Ons huiswerk was nooit in orde, onze punten veel te laag. Maar ingrijpen deden ze niet, konden ze niet. Het waren andere tijden.

Intussen was mama opnieuw getrouwd en alweer gescheiden. Daarna dacht ze het geluk te vinden in Marokko, dus verhuisden we met het hele gezin. ‘Alles komt goed, ik beloof het’, zei ze. Even koesterden we de hoop dat we in Marokko inderdaad een nieuwe start konden maken. Maar op een paar weken tijd waren we al vijf keer verhuisd, gingen we niet naar school – terwijl mijn zus en ik zouden starten in het middelbaar – en begon mama zwaar te drinken. Uiteindelijk huurde ze twee appartementjes in hetzelfde gebouw: één voor haar en één voor ons drie. Mijn zussen en ik hadden niets, alleen elkaar. En daar kwam geregeld ruzie van. Op een dag hadden mijn zussen mij buitengesloten op het terras. ‘Laat me binnen!’ riep ik. En plots hoorde ik een vrouw vanuit een ander appartement in het Vlaams roepen: ‘Hé, komen jullie ook uit België? Wat leuk!’ Manon, zo heette de vrouw, was zó blij dat ze eindelijk eens Belgen tegenkwam in Marokko.

Manon zorgde weken aan een stuk voor ons. Ze bracht af en toe eten en hield ons vaak gezelschap. Ook zij zag dat mama niet naar ons omkeek, dat we dagen opgesloten zaten. Mama begon ook meer en meer te drinken, en werd steeds vaker boos op ons. Eerst bleef het bij roepen, tieren en schelden, maar al snel volgde de eerste klap. En daarna nog één, en nog één. Op een dag, toen Manon zag dat onze moeder ons serieus had toegetakeld, belde ze onze oma in België op. ‘Je moet die kinderen nú komen halen, anders loopt het slecht af.’

Oma kocht meteen een vliegtuigticket naar Marokko, maar mama speelde het slim. Tegen de tijd dat oma aankwam, had ze ons netjes in bad gestoken en lekker gekookt. Alles leek perfect. Toen oma ons in het bijzijn van mama vroeg of alles wel goed ging, konden we niet anders dan knikken. Al schreeuwden we vanbinnen: ‘Neem ons mee!’ En oma vertrok weer, zonder ons. Maar amper een paar weken later dreigde de situatie opnieuw uit de hand te lopen. Mama was al drie dagen verdwenen, wij hadden niets. Geen eten, geen drinken, geen geld om iets te kopen. Opnieuw belde Manon naar oma, die dit keer meteen drie vliegtuigtickets extra van Marokko naar België boekte.

Hadden Manon en oma niet ingegrepen, dan was het waarschijnlijk fout afgelopen. Voor mama waren we een last, ze was ons liever kwijt dan rijk. Maar oma heeft er alles aan gedaan om ons alle kansen te geven die we verdienden. We kregen nieuwe kleren, ze zette elke avond een heerlijke maaltijd op tafel, hielp ons om op school bij te benen en gaf ons de liefde waar we zo naar snakten. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Intussen zijn we tien jaar verder en heb ik een leuke job en een eigen huis, samen met mijn fantastische vriend. Mama zie ik niet meer, maar met papa, die jarenlang niet naar ons omkeek, bouw ik stilletjes aan weer een band op. Hij helpt me waar hij kan, al blijft het contact oppervlakkig. Hij heeft dan ook heel wat uit mijn leven gemist.

Die verschrikkelijke jaren van verwaarlozing, vernedering en eindeloze scheldpartijen hebben grote littekens achtergelaten. Ik ben in therapie om alles te verwerken en een plaats te geven. Dat lukt behoorlijk goed, al heeft het ook nog tijd nodig. Maar één ding weet ik zeker: als ik mama word, dan wil ik álles zijn wat mama niet was.”

Coverbeeld: Getty Images

Meer straffe getuigenissen:

• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom
• Mijn verhaal: Ines heeft al jaren straatangst na een aanranding in haar jeugd
• Mijn verhaal: Heidi ontdekte dat ze een zus had in Denemarken

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!