Mijn verhaal: het zoontje van Ansie verdronk op vakantie in Portugal

Ansie (37) beleefde de nachtmerrie van elke ouder. Op vakantie in Portugal verdronk haar zoontje Vic in het zwembad. Na de donkerste periode in hun leven hebben Ansie en haar gezin nieuw geluk gevonden met de geboorte van Lou.

“Michael en ik hadden er een fantastische vakantie op zitten met de kinderen. Vic was zes en Jack was vier, oud genoeg voor een iets meer avontuurlijke reis. Samen met onze vrienden en hun twee kinderen hadden we een prachtige rondreis door Portugal gemaakt. Enkel het weer had een beetje roet in het eten gegooid: het was de slechtste zomer die Portugal in jaren had gekend, en door de vele regen hadden de kinderen amper kunnen zwemmen. Dus toen ze op de laatste dag nog even wilden spelen in het zwembad van ons vakantiehuisje, stemde ik toe. Eigenlijk stonden we op het punt om te vertrekken: Michael was al vertrokken met de auto, en meteen na de lunch zouden ook wij naar de luchthaven gaan om terug naar huis te vliegen. Maar ik wilde de jongens hun plezier niet ontnemen, dus liet ik ze even plonsen.”

Roerloos op de bodem

“Van het ene op het andere moment, liep het fout. Vic had iets gezien op de bodem van het zwembad en dook onder water. Uit nieuwsgierigheid stak hij zijn arm in een gat in de bodem van het zwembad. Maar dat bleek de filter te zijn, die niet afgeschermd was. De arm van Vic werd vastgezogen en hij raakte niet meer los. Al heel snel hadden we door dat er iets niet pluis was. Ik ben meteen in het zwembad gesprongen om hem uit het water te trekken. Maar hoe hard ik ook trok, er kwam geen beweging in, de zuigkracht was veel te sterk. We belden meteen de hulpdiensten en zochten overal naar de knop om de filter af te zetten, maar die was nergens te vinden. Ook de hoofdschakelaar uitzetten hielp niet. We hebben gebeld naar de eigenares van het huisje en het verhuurbedrijf, zelfs naar 1207. Op zo’n moment probeer je alles, maar je kunt niet helder nadenken. Ik voelde een onbeschrijfelijke paniek en wilde vooral de kinderen zoveel mogelijk afschermen voor wat zich voor hun ogen afspeelde.

“Ik probeerde van alles, maar kon niet helder nadenken. Ik wilde vooral de kinderen afschermen van wat zich voor hun ogen afspeelde”

Aanvankelijk bewoog Vic nog, maar al snel lag hij er roerloos bij. Omdat ons vakantiehuisje nogal afgelegen lag, waren de hulpdiensten er pas na twintig minuten. Ook zij hebben nog een tijd moeten zoeken naar de filter die zich in een aanpalend gebouwtje bij het huis bevond. Nadat ze de deur hebben ingebeukt, hebben ze het ding eindelijk kunnen afzetten en Vic uit het water gehaald. Na een reanimatie van drie kwartier had Vic als bij wonder opnieuw een hartslag en werd hij naar het ziekenhuis gebracht.”

Hopen op een mirakel

“Vic kreeg van de artsen de allerbeste zorgen, maar ze waren wel meteen duidelijk: ze wisten niet of Vic erdoor zou komen en hoe. Natuurlijk hoopten we op een mirakel, tot we hem daar zagen liggen. Volgens de artsen hadden de hersenen van Vic te veel schade opgelopen. Omdat we nog een tweede opinie wilden, hebben we de MRI-scans van zijn hersenen naar het UZA gestuurd. Daar zeiden de artsen hetzelfde: eigenlijk was Vic er al niet meer. Zijn lijfje was sterk, maar zijn hersenen waren te zwaar beschadigd. Niet veel later werd Vic officieel hersendood verklaard. De grond zakte weg onder mijn voeten. Ook al wisten we dat het er zat aan te komen, op zoiets ben je nooit voorbereid.

“Michael en ik waren zo opgelucht dat we niet hoefden te beslissen om de machines uit te zetten, dat Vic zelf uitmaakte dat het genoeg was geweest”

Volgens het protocol moesten de artsen daarna nog enkele tests doen om Vics hersenactiviteit te meten. Heel even kneep hij nog in mijn hand en hadden we weer een sprankeltje hoop. Maar eigenlijk was dat niet meer dan een laatste samentrekking van de ruggengraat. ‘Dit is het begin van het einde’, zeiden de artsen. Vic was zo sterk dat hij uiteindelijk nog heel de nacht heeft geleefd. Ik ben bij hem in bed gaan liggen en heb hem in mijn armen gehouden, maar tegen de ochtend begon zijn hartslag plots te dalen en even later is Vic overleden. Ergens waren Michael en ik opgelucht dat we zelf de beslissing niet hadden moeten nemen om de machines los te koppelen, dat Vic zelf had beslist dat het genoeg was geweest..”

Huilend wakker worden

“Jack heeft Vic niet meer gezien in het ziekenhuis. Zijn broer zag er zo anders uit met al die buisjes. We wilden niet dat dat beeld Jack voor altijd zou achtervolgen en dat de andere herinneringen aan zijn broer zouden vervagen. Zodra we wisten dat Vic het niet zou halen, wilden we Jack dan ook zo snel mogelijk terug in zijn normale ritme brengen. Michael en ik hadden meteen onze broers opgebeld, die de dag erna in Portugal stonden. Mijn broer is dan met Jack naar huis gevlogen. Zodra wij ook terug in België waren, moest ik Jack vertellen dat zijn grote broer er niet meer was. Ik had een kinderpsycholoog gecontacteerd, want hoe vertel je in godsnaam zoiets aan je kind? De psycholoog zei dat ik klare taal moest gebruiken en dat ik duidelijk moest maken dat Vic nooit meer zou terugkomen. Toen ik het nieuws aan Jack vertelde, trilde zijn lip een beetje, en daarna vroeg hij of hij op de tablet mocht spelen. Blijkbaar is dat een normale reactie voor een vijfjarige, dat was Jack zijn manier om verstrooiing te zoeken.

“Zodra wij ook terug in België waren, moest ik Jack vertellen dat zijn grote broer er niet meer was. Hoe vertel je in godsnaam zoiets aan je kind?”

In de weken daarna is hij ’s nachts wel regelmatig huilend wakker geworden. ‘Ik denk terug aan Portugal en Vic in het zwembad’, zei hij dan. Jack heeft veel verdriet gehad om zijn broer, maar hij praat niet zo openlijk over zijn gevoelens. Vic was meer zoals ik: expressief en duidelijk over zijn emoties. Jack komt beheerster over, maar hij broedt op veel meer. Het was in die periode niet altijd makkelijk om te weten waar hij aan dacht of waar hij mee zat.”

Hartverwarmende steun

“Vic was gevoelig voor lekkere geuren en mooie kleuren en was dol op dieren en bloemen. Voor de begrafenis hebben we iedereen dan ook gevraagd om hun vrolijkste en kleurigste kleren aan te trekken. We hebben zijn lievelingsliedjes gespeeld en leuke herinneringen aan hem opgehaald. En in plaats van een bidprentje hebben we iedereen een steen meegegeven met de naam Vic erop. Vic wou nog zoveel van de wereld zien, dus hebben we alle gasten gevraagd om de steen mee te nemen op reis. Het is ongelooflijk op hoeveel mooie plekken hij intussen allemaal is geweest.

De echte klap, die kwam na de begrafenis. Daarvoor waren we bezig met allerlei praktische zaken, maar toen kwam het besef keihard binnen: vanaf nu is dit ons gezin en Vic komt nooit meer terug. Soms kan ik nog steeds niet geloven dat we hem kwijt zijn. Gelukkig hebben we enorm veel steun gekregen van onze omgeving. Er zijn zoveel mensen langsgekomen met eten, dat was hun manier om te tonen dat ze er waren voor ons. We kunnen intussen een vergelijkende studie maken van spaghettisaus. (lacht) Echt hartverwarmend.”

Nieuw broertje of zusje

“Ik kan me voorstellen dat een kind verliezen voor veel koppels de doodsteek van hun relatie betekent. Het verdriet is zò intens en overweldigend, en iedereen gaat er anders mee om. Je moet erover waken dat je elkaar niet uit het oog verliest. Als Michael verdrietig is, wil hij met rust gelaten worden, terwijl ik net getroost wil worden. Hij is heel snel weer gaan werken om zijn gedachten te verzetten, terwijl ik het niet kon opbrengen om terug naar kantoor te gaan. Maar wij weten dat en aanvaarden dat van elkaar. We hebben allebei onze weg moeten vinden in de nieuwe gezinssituatie, maar we zijn altijd met elkaar blijven praten, en dat is onze grootste kracht. Voortaan zouden we ons voor honderd procent focussen op Jack, daar waren we het heel snel over eens. Alles wat we deden, elke beslissing die we namen, moest in functie van hem zijn. We hebben dan ook heel snel beslist dat we Jack niet alleen wilden laten opgroeien. Jack is geen kind om alleen te zijn. Telkens als er vriendjes over de vloer kwamen, zagen we hem helemaal opleven. We konden hem wel veel aandacht geven en leuke uitstapjes met hem maken, maar uiteindelijk weegt er niets op tegen ravotten in de tuin met een broer of zus.”

“Drie maanden na Vics dood, was ik opnieuw zwanger. Bewust. Het was onze manier om met het immense verdriet om te gaan”

“Drie maanden nadat Vic was overleden, was ik opnieuw zwanger. Dat is heel snel, ja, maar het was wel zo gepland. Het was voor ons een manier om met dat onmetelijke verdriet om te gaan. Die negen maanden waren heel heftig, omdat ik nog zoveel verdriet had. Ik sliep slecht, was redelijk mager. Ik had schrik dat ik mijn kind depressief op de wereld zou zetten, omdat ik zelf zoveel stress had. Maar negen maanden later, op 26 juli, is Lou gezond ter wereld gekomen met een geplande keizersnede, net als Vic en Jack. Ik was bang dat ik heel emotioneel zou zijn tijdens de bevalling, omdat dat zoveel herinneringen oproept. Maar eigenlijk was ik heel rustig. Laat hem nu maar komen, dacht ik, we zijn er klaar voor. Vic is overleden op 23 juli, dus Lou is bijna exact een jaar later geboren. Volgens mij kan dat geen toeval zijn. Ik ben te rationeel om te geloven dat er nog ‘iets’ is, maar sinds de dood van Vic ben ik dat wel gaan hopen. Dat betekent dat ik hem misschien ooit nog terug zie.

Lou is zò gewenst en welkom. Ik zie veel van Vic in hem, maar ook veel van Jack. Eigenlijk zijn ze alle drie mini-versies van Michael. Als ik zie hoe Jack met Lou omgaat, dan smelt ik. Hij doet het ongelooflijk goed als grote broer. Onlangs was hij ziek en moest hij zoveel mogelijk uit de buurt van Lou blijven. Hij vond het zò erg dat hij Lou geen kusjes meer mocht geven. Maar hij vergeet Vic niet. Onlangs heeft Jack de naam van Vic met zijn Duplo-blokken gebouwd. Die staat nu op zijn kamer, zodat Vic altijd dicht bij hem is.”

Voor altijd zes jaar

“De moeilijkste dag van het jaar is voor mij de verjaardag van Vic. Ik zie zijn klasgenootjes ouder worden, maar hij blijft altijd zes. We hebben prachtige herinneringen aan hem, maar er komen er geen nieuwe meer bij. Jack is nu even oud als Vic toen was. Hij zit bij dezelfde juf in de klas en begint stilaan uit Vic zijn kleren te groeien.

Ik vraag me vaak af welke hobby’s en interesses Vic zou hebben, of met welk lief hij zou thuiskomen. Daar zal ik het altijd moeilijk mee blijven hebben. Vlak na het ongeval ben ik naar een psycholoog gegaan. Ik wou zo snel mogelijk dé manier vinden om met dit verdriet om te gaan. Maar zo werkt het natuurlijk niet. ‘Ik wil wel naar je luisteren’, zei de psycholoog, ‘maar ik kan nu niet veel voor je doen, want je zit in het oog van de storm.’ En dat was ook zo. Ik heb wel een alternatieve ‘body and mind’-therapie gevolgd. Vroeger begon ik vaak te hyperventileren als ik aan het ongeval dacht, maar dankzij de therapie heb ik die paniekaanvallen onder controle gekregen.

“Ik heb lang met vragen en schuldgevoelens gezeten. Maar het heeft geen zin om daarbij te blijven stilstaan. De dood van Vic is niemand zijn schuld”

Ik heb ook lang met vragen en schuldgevoelens gezeten. Achteraf bekeken waren er allerlei dingen niet in orde met dat zwembad in Portugal. Zo’n pomp draait normaal alleen ’s nacht en niet overdag. Waarom heb ik dat niet gezien? Waarom heb ik niet meer op mijn strepen gestaan en gezegd dat de jongens niet meer in het zwembad mochten? Maar het heeft geen zin om daarbij te blijven stilstaan. De dood van Vic is niemand zijn schuld. We stonden erbij toen het gebeurde, dus we kunnen onszelf niets kwalijk nemen. En ja, we hadden de eigenares van het vakantiehuisje kunnen aanklagen wegens nalatigheid, maar dat hebben we niet gedaan. Zoiets kost ontzettend veel energie en geld en we krijgen er Vic niet mee terug. Bovendien heeft niemand dit opzettelijk gedaan….

Er is nog één ding waaraan ik echt wel moet werken: ik heb enorm veel stress wanneer Jack in het water is. Jack is een echte waterrat, en daar ben ik ontzettend blij om. We hebben hem na de vakantie in Portugal dan ook meteen op zwemles gestuurd, en het is fijn dat hij, ondanks die vreselijke ervaring, zoveel van zwemmen houdt, maar als hij in het water zit, ben ik op van de zenuwen. Daar wil ik nog voor in therapie gaan, zodat ik hopelijk ooit weer kan genieten van een dag aan het zwembad.”

Terug naar de natuur

“Vic krijgen we nooit meer terug, maar hij is wel altijd bij ons. Zijn assen hebben we bewaard in een composteerbare urn in zijn kamp in de tuin. Dat kamp was eigenlijk niet meer dan een hoek achter het tuinhuis van Michael, maar het was Vic zijn plekje. Hij had het met ons al over de dood gehad, nadat de opa van een van zijn vriendjes was gestorven. Toen hij in een documentaire had gezien hoe een beer een zalm opat en de rest van die vis teruggooide, vond hij dat een mooi idee. “Als ik ooit doodga, wil ik ook terug naar de natuur”, zei hij, “dan wil ik begraven worden in mijn kamp.” In de eerste maanden na Vics overlijden, kwam Jack er niet graag, maar nu neemt hij er soms vriendjes mee naartoe. Vroeger praatten we soms over verhuizen, maar nu weten we dat we voor altijd hier zullen blijven wonen, dicht bij Vic.

“Vic is altijd bij ons. Zijn assen bewaren we in een urn, in zijn kamp in de tuin. Dat was Vics plekje”

Af en toe praat ik ook tegen Vic, tegen de grote foto van hem die in de gang hangt. Dat doet op een rare manier deugd. Mijn mama heeft een armbandje laten maken van de steentjes die hij tijdens die vakantie in Portugal heeft geraapt. En toen Lou werd gedoopt, had ik oorbellen aan die Vic had gekozen. Het zijn goedkope en over-the-top oorbellen met groene stenen die pijn doen als ik ze draag. Maar Vic vond die ‘groene diamanten’ mooi, en dus draag ik die oorbellen nu voor elke speciale gelegenheid.

Of het verdriet ooit zal slijten, weet ik niet. Maar we leren er elke dag een beetje beter mee omgaan, stap voor stap. Dat nieuwe leven in huis zorgt voor veel afleiding, en het betekent ook een nieuw pakje geluk. Niemand zal Vic ooit kunnen vervangen, maar Lou is wel een groot lichtpunt in de donkerste periode van ons leven. En intussen blijven we de herinnering aan Vic levend houden. Niet op een zwaarwichtige manier, meestal halen we gewoon mooie herinneringen aan hem op of praten we over de dingen die hij leuk vond. We zullen ervoor zorgen dat Jack en Lou hun grote broer nooit vergeten.”

Uit: Libelle 31/2020 – Tekst: Hille Peeters

Meer openhartige verhalen:

• Rouwen in tijden van corona: 6 emotionele getuigenissen
• Mijn verhaal: Hilde vergaf de doodrijder van haar mama
• Openhartig: Annelies raakte verlamd na een noodlottige val

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!