“We zullen het nooit vanzelfsprekend vinden dat we mama en papa zijn”
Na één jaar proberen is 80% van alle vrouwen zwanger. Na twee jaar 90%. Maar wat als je bij die 10% hoort die meer geduld moet hebben? Hilde werd na een ivf-traject van 7 jaar mama van Lucas.
Hilde (42): “We waren nog maar twee weken samen toen ik de vraag aan mijn lief stelde: je wilt toch zeker kinderen hè? Gelukkig was de kinderwens van Kristof even groot als die van mij. Toch was ik een beetje bezorgd. Mijn mama had moeite gehad om een tweede kindje te krijgen en ergens voelde ik dat het ook bij ons niet van een leien dakje zou lopen. Tien maanden probeerden we, en elke maand was ik teleurgesteld als ik mijn maandstonden kreeg.
Ook al was de situatie nog niet abnormaal, we besloten toch al onderzoeken te laten doen. Mijn voorgevoel bleek te kloppen. Door medische problemen zou het quasi onmogelijk worden om op een spontane manier zwanger te worden. Eerst was ik opgelucht: ‘Nu we weten wat er is, kunnen we geholpen worden.’ Daarna volgde de teleurstelling. We zijn allebei romantisch van aard en wat eigenlijk van mij en mijn man zou moeten zijn, werd iets van mij, mijn man en een heel team dokters.
We zijn allebei romantisch, maar wat eigenlijk van mij en mijn man zou moeten zijn, werd iets van mij, mijn man en een heel team artsen
We begonnen aan een ICSI-traject (een vorm van ivf waar de zaadcel direct in de eicel geïnjecteerd wordt, red.) en ons leven werd er één van ziekenhuisafspraken, medicatie en angst. Ik wist wel dat de behandeling niet meteen zou slagen, maar de teleurstelling was elke keer groot. Als de embryologen zeiden dat ze ‘een heel mooi embryo’ hadden teruggeplaatst, voelde ik me als vrouw gefaald als het toch niet lukte. Terwijl er oneindig veel factoren zijn waarom een embryo niet blijft ‘plakken’.
Na bijna vier jaar en ongeveer twintig terugplaatsingen zei de dokter dat hij zelf ook niet begreep waarom we nog niet zwanger waren. Hij stelde voor om een andere dokter te laten werken op ons traject. Die dokter had in het buitenland onderzoek gedaan bij koppels die na heel wat terugplaatsingen nog niet zwanger waren geworden. Zij stelde een endometrische scratch voor (het aanbrengen van een oppervlakkige wond in de baarmoeder zodat die zich beter voorbereidt op de innesteling, red.), iets wat we nog niet geprobeerd hadden. Ik was dus meteen enthousiast.
Twee weken na de nieuwe terugplaatsing kreeg ik het ongelooflijke telefoontje: ‘Je HCG staat boven de 400, je bent zwanger.’ Ik begon meteen te wenen, waarop mijn collega’s me begonnen te troosten omdat ze dachten dat het wéér niet gelukt was. ‘Jawel, deze keer wel’, huilde ik. Voor het eerst in vijf jaar groeide er leven in mij. Ik kon niet gelukkiger zijn.
Niet opgeven
Jammer genoeg is het niet goed afgelopen: op twaalf weken bleek ons zoontje zware afwijkingen te hebben en hebben we de zwangerschap moeten afbreken. We gaven al onze teruggeplaatste embryo’s namen, en op 27 juni 2013 ben ik bevallen van Phil. Hij was een baby’tje, met nageltjes. Een lijfje dat zo goed als af was, dat alleen nog veel moest groeien.
Na die bevalling heb ik enkele maanden pauze genomen. Ik had zoveel verdriet. Maar ik had ook kunnen proeven van wat het was: zwanger zijn. Het was éíndelijk gelukt, na al die jaren. Ik kon toch niet opgeven? Dus we herbegonnen. Ik kreeg daarna nog een zwangerschapsverlies en na zes jaar proberen, zakte de moed me in de schoenen.
Ik kreeg daarna nog een zwangerschapsverlies en na zes jaar proberen, zakte de moed me in de schoenen
Onze terugbetaalde behandelingen waren, ondanks een goeie hospitalisatieverzekering, al lang op. Onze ouders hadden ons financieel ondersteund voor enkele extra pogingen, maar ook wij voelden dat ons traject stilaan ten einde liep. In 2014 besloten Kristof en ik nog één behandeling op te starten. De allerlaatste. En in juli 2014 kregen we het heuglijke nieuws dat embryo Lucas zich ingenesteld had.
Op zeven weken kreeg ik echter opnieuw een zware bloeding. Alweer een verlies, dacht ik. Maar als bij wonder bleek het hartje nog te kloppen. Lucas groeide en bleef groeien en wat ik heel bijzonder vond: ik kon ervan genieten. Ik besefte heel goed dat ik er alles moest uithalen omdat het misschien de enige keer was dat ik zwanger zou blijven. Ik kocht mooie zwangerschapskleding en genoot ten volle. Het enige wat ik niet deed, was in het openbaar over mijn zwangere buik wrijven. Omdat ik wist hoeveel pijn het mij had gedaan om dat te zien, telkens een terugplaatsing niet gelukt was.
Ik besefte heel goed dat ik alles uit deze zwangerschap moest halen omdat het misschien de enige keer was dat ik zwanger zou blijven
In maart 2015 beviel ik van onze lieve Lucas, zeven jaar nadat ik met mijn pil was gestopt. We zijn enorm gelukkig met onze zoon, maar we zullen het nooit als vanzelfsprekend beschouwen dat we ouders mochten worden. Die periode van zeven jaar ligt achter ons, maar vergeten doe ik die nooit. Hoe iedereen rondom mij zwanger werd, soms zelfs al van een tweede of derde, terwijl het ons niet lukte. Mensen die op onze trouw nog single waren, haalden me in en kregen kinderen.
Onzekerheid
Ik zal ook nooit de goedbedoelde, maar soms kwetsende opmerkingen vergeten van onze omgeving. Zo herinner ik me dat we ongeveer tien maanden aan het proberen waren en ik ongesteld werd vlak voor een feestje. Daar stapte de vrouw van een vriend op me af en legde in het bijzijn van al onze vrienden haar beide handen op mijn buik, waarop ze luid riep: ‘En, zit daar nu al iets in?’ De gesprekken verstomden en ik stond aan de grond genageld.
Iedereen rond mij werd zwanger, en ons lukte het niet. Mensen die op onze trouw nog single waren, haalden me in en kregen kinderen
Ook toen we met de behandelingen bezig waren, werd ik om de oren geslagen met goeie raad. ‘Je bent nog jong, heb wat geduld!’, of ‘probeer wat meer spontaan te vrijen, dan lukt het wel.’ Spontaan? Ons leven wás niet meer spontaan. Mijn agenda stond vol met ziekenhuisafspraken en ik moest zes keer per dag prikken, snuiven of slikken. Ik voelde me net een junkie!
De laatste twee jaar ging ik ook niet meer naar babyborrels. Je wordt om de oren geslagen met bevallingsverhalen en krijgt voortdurend de vraag wanneer jij aan kinderen gaat beginnen. Vreselijk. De onzekerheid is het moeilijkste. Hadden de artsen me gezegd dat we sowieso na zeven jaar proberen een kind zouden hebben, dan zou dat traject helemaal anders zijn. Maar je doet iets zonder garantie op succes.
Lucas is intussen een gelukkige jongen van acht jaar. We hadden hem graag een broertje of zusje gegeven en ik bén ook nog eens zwanger geworden. Maar ik heb toen zoveel medische complicaties gehad dat het lichamelijk en mentaal op was voor mij.
De voorbije jaren heb ik met veel wensouders gesproken, omdat ik weet hoe eenzaam het traject soms kan zijn. Ik heb heel wat topics rond het moeilijk vervullen van een kinderwens gebundeld in een boek, ‘Zo gewenst’. Ik ben fier dat ik het verdriet dat we al die jaren gevoeld hebben, heb kunnen ombuigen in iets positiefs, waar ook andere mensen iets aan hebben. Dat, en uiteraard vooral Lucas, maakt het het allemaal waard.”
Zo Gewenst, Als je kinderwens niet (meteen) wordt vervuld, door Hilde Van Goethem. Uitg. Lannoo, € 24,99.
Uit: Libelle 29/2023
Meer lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!