Aan de kant geschoven worden, is altijd pijnlijk. Maar als die nieuwe partner ook nog eens een pak jonger blijkt, hakt dat er dubbel zo hard in. Karolien (39) werd ingewisseld voor een meisje van negentien.

Hoezo, scheiden?

Karolien (39): “We zouden een weekend naar het appartement van Christophes ouders aan zee gaan. Maar die zaterdagochtend in bed zei hij plots: ‘Karolien, we gaan scheiden.’ Ik viel compleet uit de lucht en begreep er niks van. ‘Hoezo, ‘we’ gaan scheiden?’ Dat kon hij toch niet alleen beslissen? Ik heb geroepen en getierd, gevraagd om uitleg, gesmeekt om te blijven. Het was op, zei hij. Meer uitleg kreeg ik niet.

Ik heb onze tweeling van drie in allerijl naar mijn moeder gebracht. Toen ik terugkwam, was hij weg. Die dag ben ik wel twintig keer onder een kokendhete douche gaan staan. Om even de pijn niet te voelen dat hij van me weg zou gaan en ons gezin in de steek zou laten. Christophe liet zich niet zien, beantwoordde zelfs geen sms’jes. Wekenlang reed ik ’s avonds rond in het dorp, op zoek naar zijn auto. Ik keek op zijn Facebookpagina met wie hij contact had en scrolde door berichten in zijn oude gsm. Daar vond ik een paar vage aanwijzingen dat er iemand anders was.

Intussen probeerden vrienden en ouders te bemiddelen, maar Christophe hield voet bij stuk, al wilde hij niet vertellen waarom. Op een avond kwam hij langs en duwde hij de scheidingspapieren onder mijn neus: ik moest het huis verlaten. De zetel, de tafel en de Creuset-kookpot mocht ik meenemen, de rest was van hem. Hij was zelfstandige, het huis stond deels op zijn zaak, ik werkte niet om voor de kinderen te kunnen zorgen.

Toen heb ik voor het eerst geprobeerd om hem écht pijn te doen. In mijn razernij ben ik hem naar de keel gevlogen. Ik werd gek, omdat ik geen uitleg kreeg. Uiteindelijk heb ik mijn spullen gepakt en ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen. De tweeling zou afwisselend bij hem en mij zijn, al stond er niks op papier. Er was geen planning, geen co-ouderschap, geen onderhoudsgeld, niks.”

Het grote cliché

“Toen we drie maanden uit elkaar waren, ben ik op een zaterdagavond naar ons oude huis gereden. Ik wist dat hij op een trouwfeest zat waarvoor we nog samen waren uitgenodigd. Ik heb een ruitje kapotgeslagen en ben zo naar binnen geglipt, want hij had intussen de sloten laten veranderen. Op bed lagen vrouwenkleren. Het was het bewijs van wat ik allang vermoedde: er was iemand anders. De pijn die ik toen voelde… Ik heb hem opgebeld en uitgescholden voor alles wat lelijk is. Pure waanzin was dat. En ik ben blijven bellen de weken nadien, dag en nacht. Honderden sms’jes heb ik gestuurd. Hij heeft zelfs gedreigd me aan te geven bij de politie voor stalking.

In die periode ben ik vijftien kilo afgevallen. Ik at alleen chips en pasta, rookte sigaretten en dronk wijn. Slapen lukte amper. Ik herinner me dat ik op een bepaald moment met mijn auto over de E40 reed en dacht: als ik nu tegen een boom knal, is alles voorbij. Ik heb het niet gedaan omdat ik de kinderen niet bij me had… Ik voelde me zó slecht. Ik werd gek omdat ik geen gehoor kreeg.

Ik heb haar voor het eerst gezien bij mijn moeder aan de deur. Hij bracht de kinderen terug na een weekend en zij zat in zijn auto te wachten in een wit kleedje. ‘Wat een lelijk kind’, dacht ik. Ze was negentien, de dochter van zijn bankier. Ze woonde nog thuis, Christophe ging daar geregeld langs voor zijn zaak. Zo’n verschrikkelijk cliché. Tot op de dag van vandaag zijn we nooit officieel aan elkaar voorgesteld, al zet ik de jongens elke twee weken bij hen af. Ze is goed voor hen, daar kan ik niks over zeggen. Ik weet intussen ook hoe ze heet, waar ze gestudeerd heeft en wat voor werk ze doet, maar praten doen we nooit.”

Weg met de woede

“Intussen zijn ze twaalf jaar samen, vorige week hebben ze samen een huis gekocht. Mét kinderkamer, zeggen de kinderen. Ik schrik er niet van, ze is intussen negenentwintig. Alleen weet ik niet of ik daar klaar voor ben. Ik hoop eerlijk gezegd dat zijn zaad intussen te oud is. (lacht)

Het heeft heel lang gedacht voor ik voelde: het is beter zo. We hadden zeker geen perfect huwelijk als ik er nu op terugkijk. Christophe had een moeilijke jeugd gehad en torste een zware rugzak mee. Alleen… ik zag die man met die rugzak graag. Ik had – en heb nog altijd – spijt van mijn keuze om met die man kinderen te maken. Ik wilde altijd een groot gezin, ook dat heeft hij van mij afgepakt.

Want hoewel ik nadien nog relaties heb gehad, zijn er geen kinderen meer gekomen. Uit angst denk ik. Trouwen en kinderen maken, dat doe je maar één keer in je leven. Ik wilde niet nog eens een gezin stichten met een man die eruit zou trekken voor een jonger ding.

Ik heb heel lang gehoopt dat ze uit elkaar zouden gaan, dat hij hier met hangende pootjes terug zou staan. Dat ik hem zou kunnen verleiden met mijn stilettohakken om hem vervolgens te trappen waar het pijn doet. Het is een trauma om zonder uitleg aan de kant te worden geschoven, maar sinds een jaar kan ik zeggen: het is oké. De weemoed, de vragen, de woede en het verdriet zijn gaan liggen.

Toen zijn zaak een paar maanden geleden failliet ging en ze in schuldbemiddeling moesten, dacht ik: nu mag zij het oplossen. Ik heb jarenlang zijn boekhouding gedaan, hij is een ramp op administratief vlak. Als ik er nog was geweest, was dat zeker niet gebeurd. Die rotzooi is nu voor haar.”

Ik word er veertig, misschien is het tijd om een nieuwe weg in te slaan, zowel professioneel als privé. Ik werk nu in de zorg, maar ik ben óp van jaren te zorgen voor iedereen behalve voor mezelf. Ik kijk ernaar uit om te verjaren, om een hoofdstuk af te sluiten. Als ik morgen de man van mijn leven tegenkom, kan ik hem toelaten. Wat er op mijn pad komt, weet ik nog niet, maar voor het eerst sinds lang denk ik: het ligt weer open, ik kan alle kanten op.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!