Mijn verhaal: Jessica werd geboren als jongen, maar is nu een vrouw

Als kind voelde Jessica – toen nog een jongen – zich doodongelukkig in haar lichaam. Heel wat moeilijke jaren en ingrepen later kan ze nu zijn wie ze altijd al wilde zijn.

Jessica (31): “Ik was twaalf toen ik het al wist: ik ben anders. Ook al léék ik een normaal kind. Net zoals andere jongetjes van mijn leeftijd ging ik elke week voetballen. Maar ik voelde gewoon dat ik daar niet thuishoorde. Samen douchen na de training of na de match, vond ik bijvoorbeeld vreselijk. Ik voelde me zo ongemakkelijk om daar in mijn blootje te staan, tussen al die andere voetballertjes. Want ik was niet zoals hen.

“Ik paste stiekem de jurkjes van mijn jongere zussen. Zodra ik die aanhad voelde ik me rustiger”

Ik begon me steeds meer af te zonderen. Op elk oudercontact kregen mijn ouders te horen dat ik stiller was dan de andere kinderen. En wat niemand wist, was dat ik – als ik alleen thuis was – jurkjes en rokjes van mijn jongere zussen aantrok. Niet om het gewoon eens te proberen, maar omdat ik het zo graag wilde. Elke keer viel er een enorme last van mijn ouders zodra ik die kleren aanhad. En hoe vaker ik ze aanhad, hoe moeilijker het werd om ze weer uit te doen. Waarom viel het me toch zo zwaar om een jongen te zijn?

Een donkere periode

De jaren die volgden – ik zat inmiddels volop in de puberteit – waren vreselijk. Ik voelde me doodongelukkig in mijn jongenslichaam. Met mijn ouders kon ik er niet over praten. Ik wist dat ze het niet zouden begrijpen. Als ik mijn haar liet groeien tot op mijn schouders, werd ik meteen naar de kapper gestuurd. ‘Het lijkt nergens op’, zeiden ze dan. Om hen tevreden te stellen, ging ik naar de kapper. Maar dat maakte me alleen maar ongelukkiger.

Ik begon me steeds vaker op te sluiten, leefde in mijn eigen wereld. En intussen bleef ik maar stiekem kleedjes en rokjes kopen. Die verstopte ik dan in mijn bureau, op een plek waar niemand ze zou vinden. Tot die ene dag, toen ik twintig was. Mijn ouders vonden mijn zak met meisjesspullen: kleedjes, rokjes, make-up, hakken en een pruik. Er zaten ook foto’s bij van mezelf als vrouw… Ze begrepen er niets van. Ze waren zó boos. De maanden nadien hadden we alleen maar ruzie. Ze vroegen zelfs niet wat er aan de hand was, ze wilden er gewoon niets van weten.

Op een ochtend vertrok ik vroeger dan de rest naar het werk – ik werkte samen met mijn vader en zus in dezelfde drukkerij – en liet een brief achter op de keukentafel. Daarin vertelde ik mijn ouders hoe ongelukkig ik was. Hoe graag ik eigenlijk een meisje wilde zijn. Toen ik thuiskwam, zag ik dat ze de brief gevonden hadden. Maar weer zeiden ze er geen woord over. Pas enkele dagen later kwam het ter sprake, wat eindigde in een knallende ruzie.

Toen mijn grootmoeder overleed, zakte ik steeds dieper en dieper weg. Ze had zoveel betekend voor mij, net als mijn opa. Zij namen me tenminste zoals ik was, ook al wisten ze niets van mijn grote verlangen om een vrouw te zijn. In die periode heb ik er vaak aan gedacht om er een einde aan te maken. Maar elke keer als ik op het punt stond om het te doen, spookte mijn grootvader door mijn hoofd. Hij overleeft het niet zonder mij, dacht ik. Hij is mijn redding geweest.

Tijd om open te zijn

Stilaan begon ik meer en meer voor mijn vrouwelijkheid uit te komen. Via via was ik aan hormonen geraakt, ja, zónder een dokter te raadplegen. Ik wist dat dat niet zonder gevaar was, maar daar stond ik niet eens bij stil. Het enige wat ik wilde, was vrouw zijn. Al redelijk snel kreeg ik een beetje borstgroei. Je zag het door mijn T-shirt heen. Soms deed ik mascara op om naar het werk te gaan, ik verzorgde mijn nagels, zoals een vrouw dat doet. Maar verder was ik nog steeds een jongen.

Natuurlijk merkten ze op het werk dat er iets niet klopte. Maar niemand durfde iets te vragen. Ik liet mijn werk liggen, zonderde me ook daar steeds vaker af, ik kon me niet meer concentreren. Mijn vader was intussen weggezakt in een depressie, door mij. Toen een collega aan de alarmbel trok, besefte ik dat ik eerlijk moest zijn tegenover mijn baas. Dus vertelde ik hem dat ik liever een vrouw zou zijn en dat papa het daar enorm moeilijk mee had. Ook om die reden nam ik ontslag. Om mijn vader niet nog meer de dieperik in te duwen.

Onderweg omkleden

“Ik sloop het huis uit met een zak vol jurken en make-up. Onderweg, ergens aan een veld, werd ik wie ik écht was: een vrouw”

Zo kon het niet verder. Ik zocht online naar lotgenoten, en kwam zo uit bij een praatgroep. Daar kon ik zijn wie ik altijd al wilde zijn, eindelijk kon ik mijn verhaal kwijt. Als ik erheen ging, vertrok ik thuis als man en kwam daar aan als vrouw. Ik weet nog dat ik elke keer onderweg stopte aan een veld, met een zak vol vrouwenkleren en make-up, om me om te kleden. Daar werd ik wie ik werkelijk was. Thuis mocht ik me niet omkleden van mijn ouders. ‘Wat moeten de buren wel niet denken?’, zeiden ze alleen maar.

Het was mijn ene zus die me uiteindelijk aanraadde om naar een psycholoog te gaan. Ik nam contact op met het UZ Gent, want daar hebben ze gespecialiseerde hulp. Maar ik moest maanden wachten vooraleer ik daar terecht kon, en dat kon ik echt niet meer volhouden. Dus ben ik naar een andere psycholoog gegaan. Die heeft mijn leven gered. Hij leerde me praten over wat ik al die jaren al wilde maar niet gezegd kreeg: een vrouw zijn.

De échte transitie

Toen ik eindelijk dan toch in het UZ Gent terecht kon, werd vrijwel onmiddellijk het parcours voor mijn transitie uitgezet. Ik werd doorgestuurd naar een endocrinoloog en de plastisch chirurg. Als eerste onderging ik een borstvergroting, tegelijk met de castratie. Dat was nodig om het geslacht op mijn identiteitskaart aan te passen. Mijn naam had ik intussen zelf al veranderd in Jessica – de naam van een meisje uit mijn kindertijd, dat ik had leren kennen op een camping in de Ardennen. Mijn ‘oude’ naam krijg ik zelfs niet meer over mijn lippen. De meeste mensen uit mijn omgeving hebben daar respect voor. Behalve één persoon, die blééf mijn oude naam maar zeggen. Uiteindelijk heb ik er geen contact meer mee gezocht, het was te confronterend, te pijnlijk.

Na mijn borstvergroting en castratie moest ik tien maanden wachten op de laatste stap. Dat was een ongelooflijk verwarrende periode. Ik had lang haar en een mooie boezem, maar onderaan was ik nog een man. Zeker in de zomer voelde ik me heel ongemakkelijk. Ik keek er zo naar uit om op het strand te zonnen in een bikini. Maar ik droeg altijd een shortje of een rokje, zodat het niet zou opvallen dat ik nog niet helemaal ‘vrouw’ was.

Het begin van mijn leven

Eindelijk was het dan zover: de vaginoplastie (vaginaconstructie, red.). Een zware operatie, met een zware revalidatie. Vijf dagen mocht ik niet bewegen. Ik mocht niet uit bed en kon helemaal niets doen. Maar na twaalf dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis.

Na de operatie was de ontlading enorm. Ik herinner me nog het moment dat ik mezelf voor het eerst in de spiegel zag. De tranen rolden over mijn wangen. Eindelijk was ik gelukkig, na al die jaren. Nu kon ik eindelijk een winkel binnenstappen en kopen wat ik wilde. Nu moest ik niet meer bang zijn voor vreemde blikken aan de kassa, die er altijd zo diep in hakten. Vroeger zei ik als ik in een lingeriewinkel kwam: ‘Het is voor mijn vriendin.’ Nu kon ik er eindelijk van genieten om mijn eigen vrouwelijkheid in de verf te zetten.
Maar daarmee waren nog niet alle ingrepen voorbij; omdat ik mijn stem nog te zwaar vond, onderging ik ook een stemoperatie, waarbij ze mijn stembanden samenspanden. Daardoor heb ik nu een zachte, vrouwelijke stem. En mijn baardgroei liet ik behandelen met een laser. Alles samen kostte het me bijna vierduizend euro, en dan zijn er nog de kosten voor de hormonen en alle consultaties bij psychologen en artsen. Maar het was me elke cent meer dan waard.

Eindelijk aanvaard

“Mijn ouders hebben afscheid genomen van hun zoon, en hun dochter in hun armen gesloten. Al klinkt dat makkelijker dan het was”

Mijn ouders hebben intussen ook een bocht van honderdtachtig graden gemaakt. Ze hebben afscheid genomen van hun zoon, en hun dochter in hun armen gesloten. Ze wisten gewoon zo weinig af van transgenders, het was een te onbekend terrein. Ik denk dat zij en mijn zus lang gehoopt hebben dat ze hun zoon en broer konden houden. Maar nu zien ze in dat dat écht niet kon. Het heeft lang geduurd voor ze gewend waren aan het idee, maar ik neem ze niets kwalijk. Alle slechte herinneringen en gevoelens heb ik achter mij gelaten, net als de jongen die ik ooit was. Soms herken ik mezelf niet eens meer. Toen ik op een bepaald moment met mijn vriendinnen over vroeger praatte en naar foto’s keek, vroeg ik: ‘Wie is die jongen bij jullie?’ Ze begonnen te lachen. Die jongen, dat was ik.

Die eerste zomer

“Ik ben dankbaar dat ik word aanvaard zoals ik ben. Ik weet dat niet iedereen in mijn situatie dat geluk heeft”

Ik koester mijn nieuwe lichaam, en dat is het enige wat telt nu. En ik ben zo dankbaar dat ik door mijn omgeving aanvaard word zoals ik ben; ik weet maar al te goed dat niet iedereen in mijn situatie dat geluk heeft. Mijn opa was eerst wel boos, maar alleen omdat ik niet meteen had verteld dat ik een vrouw wilde zijn. Mijn vriendinnen hebben me van in het begin gesteund. Natuurlijk hadden ze vragen, maar niemand heeft me de rug toegekeerd, integendeel. Ze zeggen nu nog steeds zo vaak dat ze trots op me zijn.
Vorige zomer beleefde ik mijn eerste zomer als vrouw, en het was fantastisch! Ik ben met vriendinnen op reis geweest naar Frankrijk, en voor de eerste keer voelde het écht als vakantie. Wat heb ik ervan genoten om in bikini rond te lopen, zonder me ongemakkelijk te voelen. Ik kan eindelijk zeggen dat ik van de zomer hou.”

Met alle vragen over dit onderwerp kun je terecht op de website transgenderinfo.be of op het gratis nummer 0800-96 316.

Tekst: Diny Thomas – Coverbeeld: Getty Images

Ook deze lezeressen doen hun verhaal:

• Mijn verhaal: Sofie had een relatie met de beste vriend van haar zoon
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom
• Mijn verhaal: de verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!