Mijn verhaal: Katia leeft met helse pijnen na een mislukte mesh-operatie

Katia (47): “Voor mijn ingreep was ik een drukbezette, gelukkige vrouw. Ik had een succesvolle wellnesszaak, een schat van een man en een pracht van een zoon. Maar een op het eerste gezicht onschuldige operatie maakte daar in één klap een eind aan… Vandaag leef ik in een hel. En het ergste van al is dat ik lang niet de enige ben.

Het begon allemaal toen ik op mijn 38^ste een hysterectomie (operatie waarbij de baarmoeder wordt verwijderd, red.) liet uitvoeren. Door die ingreep bleef ik achter met een zware darmverzakking. Gelukkig kwam ik terecht bij een chirurg die zei dat hij dat probleem wel snel voor me zou oplossen met een routine-operatie. Hij zou een ‘mesh’ of bekkenbodemmatje plaatsen om mijn ingewanden te fixeren. ‘Na zes weken revalideren ben je weer de oude’, zo beloofde hij me. Maar na de operatie ontwaakte ik met een helse pijn, die zelfs met de zwaarste pijnstiller niet wegging. Volgens de arts hoorde dat nu eenmaal bij het herstelproces. Ook toen ik na zes weken op controlebezoek ging, wuifde de chirurg mijn aanhoudende klachten weg. Dat ik nog steeds kromliep van de pijn had volgens hem niets met zijn operatie te maken, want die was perfect verlopen.

Ondertussen werd de pijn in mijn onderbuik steeds erger. Alsof iemand me voortdurend met een gloeiend hete pook zat te prikken. Wandelen, rechtstaan, zitten… Zelfs liggen ging steeds moeilijker. ’s Nachts deed ik geen oog meer dicht, omdat ik lag te kronkelen van de pijn. Van de oude, vrolijke Katia bleef bijna niets meer over. Volledige werkdagen kon ik gewoon niet meer aan. Ook mijn zoon en man konden niets anders dan machteloos toekijken als ik weer eens lag te huilen van de pijn. Ik was er rotsvast van overtuigd dat mijn pijn van dat matje kwam, maar dat wuifden de dokters één voor één weg.

“Volgens de dokter was de ingreep perfect uitgevoerd. Dat niemand mij geloofde, maakte mij radeloos en eenzaam”

Erger dan de pijn vond ik nog dat ongeloof waar ik voortdurend op stootte. Hoe vaak heb ik niet moeten horen dat mijn pijn onmogelijk van dat matje kon komen. Op een bepaald moment verzuchtte zelfs mijn bloedeigen man: ‘Schat, het ligt niet aan dat matje, dat hebben de dokters toch al 100 keer gezegd?’ De eenzaamheid en de radeloosheid die je voelt als je door niemand wordt geloofd, dat valt bijna met geen woord te beschrijven. Uiteindelijk ben ik zelf beginnen te zoeken op het internet. Daar kwam ik uit bij een lotgenotengroep, ‘Meshed up’, van vrouwen die net als ik ooit een bekkenbodemmatje hadden laten plaatsen. Daar las ik honderden verhalen van vrouwen die sindsdien met dezelfde pijn, dezelfde ongemakken en dezelfde wanhoop worstelden. Bij het scrollen door al die verhalen rolden de tranen over mijn wangen. Van verdriet, maar ook van opluchting. Eindelijk wist ik zeker dat ik geen spoken had gezien. Dat mijn pijn echt was.

Ik besloot de chirurg die me had geopereerd met die verhalen te confronteren. Maar in plaats van excuses stootte ik bij hem op onbegrip en zelfs argwaan. Hij blééf koppig volhouden dat mijn pijn niet aan dat matje lag. Ondertussen voelde ik de tranen achter mijn ogen branden: hoe durfde die man mij zo neerbuigend toespreken, terwijl hij degene was die een fout had gemaakt? Na dat gesprek heb ik meteen beslist: hier zet ik geen voet meer binnen. Gelukkig vond ik bij mijn gynaecoloog wel een luisterend oor. Na een onderzoek schrok hij dat de mesh-operatie zo slecht was uitgevoerd. Het enige wat hij kon doen was proberen het matje te verwijderen, zodat het niet nog meer schade kon aanrichten. Maar omdat het implantaat zo vergroeid zat met mijn eigen lichaam, is hem dat helaas maar deels gelukt.

Daarom heb ik nu mijn pijlen gericht op een arts in Amerika, de enige ter wereld die zo’n volledige hersteloperatie durft uit te voeren. Maar voor die ingreep moet ik maar liefst 30.000 euro bijeenkrijgen. Met de hulp van familie, Facebookvrienden en kennissen heb ik al een deel van dat bedrag verzameld. Stilaan kan ik nu beginnen te dromen van die dure ingreep. Dat vooruitzicht geeft me weer hoop. Hoop die ik bijna kwijt was… Het laatste jaar ben ik namelijk sterk achteruitgegaan: de pijn is zo alomtegenwoordig, dat ik mijn dagen liggend doorbreng. Op een bepaald moment zag ik het gewoon niet meer zitten. Ik weet nog dat ik in de auto zat en dacht: als ik nu gewoon ergens tegen aanrijd, dan is deze hele nachtmerrie gedaan. Maar voor mijn gezin blijf ik volhouden. Zij steunen me door dik en dun, en peppen me weer op als het me allemaal te veel wordt. En ik ben gezegend met een paar heel goede, trouwe vrienden. Zij blijven me uitnodigen voor bezoekjes, ook al kan ik de helft van de tijd niet komen omdat ik te veel pijn heb. Maar dat ze me toch nog altijd vragen, dat waardeer ik enorm.

Intussen komen steeds meer verhalen naar boven van vrouwen die meemaken wat ik meemaak. Het gaat blijkbaar om een systematische fout, waardoor het matje in sommige gevallen vergroeit met je eigen lichaam. Met alle pijnlijke complicaties als gevolg. Chirurgen gebruiken ze daardoor al veel minder vandaag. Ik kan anderen alleen maar aanraden zich goed te laten informeren over de risico’s als ze zo’n mesh-operatie overwegen. Alleen jammer dat er eerst zoveel vrouwen het slachtoffer van moesten worden, vooraleer die les duidelijk werd.”

Uit: Libelle 07/2020 – Tekst: Margot Kennis

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Marie ontdekte op reis dat ze tuberculose had
• Mijn verhaal: Nele verloor haar onderbenen en vingers door een vleesetende bacterie
• Mijn verhaal: Myrthe overwon haar fobie met EMDR-therapie

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!