Katrien worstelde al jaren met een drankprobleem tot ze op een dag met een ambulance op spoed belandde. Daar nam ze een dapper besluit: ze zou stoppen met drinken en haar leven opnieuw op de rit krijgen.
Een glas wijn als symbool voor me-time
Katrien (36): “Ik beantwoord niet aan het beeld dat de meeste mensen hebben van een alcoholist. Ik zit niet ’s morgens op café met een pint voor mij. Ik werk graag en hard, hou van koken en gezonde voeding. Ik zie er verzorgd uit en draag make-up. Ik ben de trotse moeder van fijne kinderen en werk al jaren fulltime voor dezelfde werkgever. Maar ik draag een zware rugzak.
Ik zet me elke dag in om mijn kindertijd en mijn mislukte relatie te verwerken. Mijn beide ouders hebben ook een alcoholprobleem en als kind groeide ik op in een onveilige en ongezonde gezinssituatie. Op mijn achttiende kreeg ik een relatie en niet lang daarna gingen we samenwonen en beviel ik van ons eerste kindje. Ik deed het goed en mijn vriend had een bloeiende eigen zaak. Onze mooie droom viel aan diggelen toen mijn vriend cocaïne begon te gebruiken.
Na mijn scheiding zat ik aan de keukentafel waar ik een glas wijn inschonk. Even rust, even onbezorgd zijn
Het liep erg uit de hand. Hij loog, kwam amper nog naar huis en als hij thuis was, lag hij in bed om zijn roes uit te slapen. En ik, ik schonk mezelf een glas wijn uit bij het koken. En nog een glas als de kinderen sliepen. Hoewel ik toen nog maat kon houden, zie ik die periode als het begin van mijn verslaving omdat ik dronk om mijn pijn, verdriet en eenzaamheid te vergeten.
De schulden stapelden zich op, hij joeg alles door zijn neus, en na verschillende mislukte verzoeningspogingen vroeg ik de echtscheiding aan. Na mijn scheiding zat ik aan mijn keukentafel waar ik een glas wijn inschonk. Voor mij stond dat glas symbool voor me-time. Even rust, even onbezorgd zijn. Wanneer de spanning me te veel werd, dronk ik wijn zoals andere mensen een pijnstiller tegen de hoofdpijn nemen.
Het glas werd een fles
Ik dronk niet dagelijks en er zat geen patroon in. Toch was ik verslaafd. Het glas werd een fles. Ik sloot me op en begon steeds moeilijker in groep te functioneren. Ik kwam mijn afspraken niet na of zegde ze af. Ik fakete een buikgriep of ik zocht een ander excuus omdat ik een kater had en me slecht voelde. Ik gleed meer en meer af. De werkdag was nog niet gedaan of ik bedacht al waar ik wijn zou gaan kopen en of ik thuis nog een fles had staan.
Ook mijn omgeving begon opmerkingen te maken, mijn vriendschapsbanden werden minder close. Ze staken hun hand uit, maar ik vond het heel moeilijk om me te openen. Als ik de moed had verzameld om erover te praten, botste ik vaak op standaard antwoorden. ‘Drinken lost toch niets op’, zeiden ze. Natuurlijk wist ik dat zelf ook.
Op een avond knapte er iets. ik dronk, en ben blijven drinken
Anderen minimaliseerden het: ‘Eén glas kan toch geen kwaad?’ of ‘Je moet je toch eens kunnen laten gaan!’ Zo’n uitspraak zei meer over hen dan over mij. Want voor mij doet dat glas veel kwaad. Ook mijn kinderen wezen mij erop dat ik anders reageerde als ik gedronken had. Mijn werkverzuim steeg, ik presteerde minder en had last van een verhoogde hartslag. Ik voelde mezelf letterlijk en figuurlijk ver-drinken.
Op een avond knapte er iets. Het co-ouderschap ging in en ik miste mijn kinderen zo. Daar zat ik weer aan die keukentafel, alleen, in een leeg appartement. Op van de geldzorgen en moe van de twee jobs om alles rond te krijgen. Ik heb nog een bericht naar mijn ouders gestuurd: ‘Ik kan niet meer.’ Ik dronk, en ben blijven drinken. Snel en veel om er toch maar iets van te voelen.
Toen ging het licht uit. Mijn ouders zijn naar mijn appartement gekomen en hebben de ambulance gebeld. Ik herinner me niet meer dat ze er waren, of hoe ik de trap afgegaan ben. Ik kan wel nog flarden van mijn gesprek in de ambulance terughalen. Ik zie mezelf nog op spoed liggen. De ochtend nadien ben opgenomen.
Geheelonthouder
Na mijn opname ben ik geheelonthouder geworden, wat niet eenvoudig was. Die eerste jaren schrapte ik rigoureus álle vormen van alcohol. Dus ook het scheutje witte wijn in de saus of een praline met alcohol. Voor verschillende zelfhulpgroepen is volledig stoppen met alcohol drinken een voorwaarde voor herstel. Een beetje drinken kan ik niet want ik kan niet doseren, zo weet ik nu. Omdat zowel mijn moeder als mijn vader er aanleg voor hadden, ben ik er dubbel gevoelig voor.
Ik weet dat wanneer ik een fles wijn koop voor thuis, ze diezelfde avond leeg zou zijn
Intussen, enkele jaren later, ben ik niet meer zo streng voor mezelf. Als ik met vriendinnen op stap ga, durf ik al eens één aperitiefje te bestellen. Maar ik weet dat wanneer ik een fles wijn koop voor thuis, ze diezelfde avond leeg zou zijn.
Fier ben ik nog niet op mezelf, ik heb een probleem met alcohol en ik zie dat als een zwakte. Dat het mij moed en kracht kost om nuchter en gezond te blijven, kan ik nog niet als mijn verdienste zien. Ik wil niet nee ‘moeten’ zeggen omdat ik weet dat het het verstandigste is. Ik wil het simpelweg ‘kunnen’ omdat ik de drang niet meer voel.
Vandaag train ik mezelf dan ook om sterker te staan, om aan de verleiding te weerstaan. Ik volg mindfulness, ik wil meer rust in mijn hoofd en meer genieten. Ik laat beetje bij beetje mijn verleden los.”
Tekst: Jaela Cole
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!