Het pad van Katrijn liep niet altijd over rozen, maar ware liefde overwint alles. Katrijn en haar man overleefden een affaire en een scheiding. Intussen zijn ze weer vier maanden gelukkig samen.

Katrijn (34): “Bruno en ik waren twaalf jaar samen en ik moet toegeven dat de sleur er wel wat in zat. In vier jaar tijd hadden we drie kinderen gekregen en het werk en het huishouden slokten al mijn energie op. Misschien had ik het daardoor totaal niet zien aankomen dat Bruno er intussen een relatie op nahield met een andere vrouw. Toen hij het me vertelde, was ik totaal verbouwereerd, maar ‘hem buitengooien’, waar mijn omgeving op aandrong, dat kon ik niet. Ik hield nog van Bruno en ondanks zijn gevoelens voor die ander beweerde hij ook nog van mij te houden.

Twee intense jaren zijn we in dubio geweest. Het ene moment koos Bruno resoluut voor mij en de kinderen, het andere moment ging hij toch weer overstag. Afgelopen januari was voor mij de maat vol. Ik zag hoezeer de kinderen – intussen vijf, zeven en negen – leden onder onze twijfelsituatie. ‘Nu heb ik net tegen mijn juf gezegd dat jullie uit elkaar gaan en nu blijven jullie toch weer bij elkaar?’ Genoeg was genoeg. Dus besliste ik in Bruno’s plaats en vroeg de scheiding aan. Een andere toekomst dan die ik voor ogen had, maar op die manier konden we tenminste opnieuw beginnen.

Dat ík uiteindelijk degene was die er de stekker uittrok, is bij Bruno hard aangekomen, denk ik. Vrijwel meteen nadat de scheiding rond was, liep de relatie tussen hem en zijn vriendin spaak en besefte hij ten volle wat hij had laten liggen. Hoewel hij meermaals liet weten hoeveel spijt hij had, was het voor mij duidelijk: hij had kansen genoeg gehad en de rust was eindelijk weergekeerd. De beslissing was gemaakt.

Maar wat je met je hoofd beredeneert en met je hart voelt, komt niet altijd overeen. Want ik betrapte mezelf erop dat ik contact bleef zoeken met Bruno. Als ik alleen met de kinderen op de kermis was, belde ik hem op om te vertellen wat de kinderen aan het doen waren. En als Facebook een fotoherinnering stuurde, stuurde ik die naar hem door. Ik kon het ook niet laten om de mannen om me heen met Bruno te vergelijken en steevast stak hij er met kop en schouders bovenuit. Hij was altijd mijn teddybeer, mijn veilige haven geweest en dat voelde eigenlijk nog altijd zo.

In de zomer, toen we samen met de kinderen naar Plopsaland gingen, werd het voor mij pas echt duidelijk: ik zag hem nog graag. Ik heb nog veel getwijfeld, hoor, ik was al zoveel keren gekwetst geweest. Maar een vriendin die alles van dichtbij had meegemaakt, ook mijn radeloosheid en verdriet, gaf me gelijk: ‘Geef het een kans, Katrijn. Zelfs een blinde kan zien dat het goed zit tussen jullie.’

Intussen zijn we vier maanden verder en wat ben ik blij dat we er toch voor durfden te gaan, ongeacht wat anderen daarvan denken. Tussen Bruno en mij gaat het beter dan ooit, en ook de kinderen herleven. Onlangs gingen we samen naar de voetbalmatch van de oudste kijken. Vroeger deed ik dat altijd alleen en belden we Bruno hoogstens op het einde van de match even op om te vertellen wie er gewonnen had. Nu delen we die momenten en dat blijkt zoveel leuker.

Allebei proberen we bewuster tijd te maken. Voor ons gezin en voor elkaar. Soms denk ik weleens: ik had veel eerder bij Bruno moeten weggaan. Het had ons veel miserie bespaard, want het heeft ons allebei doen inzien en koesteren wat we hebben. ‘Gaan jullie dan ook opnieuw trouwen?’ vroeg de oudste onlangs. Wel, voorlopig zijn er nog geen plannen in die richting, maar intussen zeg ik nooit meer nooit…”

Uit: Libelle 50/2022

Dit lees je vast ook graag:

• Relatietherapeute Esther Perel: “Een affaire hoeft niet het einde te zijn van een relatie”
• Openhartig: Marian ontdekte de pikante berichtjes van haar man aan een collega
• SOS relatie: “Ik wéét dat ik zijn bedrog moet loslaten, maar ik kan het niet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!