Mijn verhaal: Leentje is trotse vervangoma van Caro

Al meer dan veertien jaar is Leentje de trotse Bonnie van kleindochter Caro. Ze zijn niet genetisch verbonden, maar hun band is wél ijzersterk.

Leentje (66): “Ik wist dat ik nooit oma zou worden, en daar had ik vrede mee. Ik heb immers geen kinderen. En toch heb ik een kleindochter: Caro. Al meer dan veertien jaar mag ik me een trotse Bonnie noemen. En dat gevoel kan ik met geen woorden beschrijven. Caro is mijn oogappel, mijn alles.

Ik leerde Wendy en Dave kennen toen ze een krantenwinkel hier vlakbij openden. We raakten aan de praat en een ‘we moeten eens iets gaan drinken!’ werd al snel een etentje en groeide uit tot een hechte vriendschap. Het klikte gewoonweg. Kort erna bleek Wendy zwanger. Ik wist dat Wendy geen contact meer had met haar mama, en dat haar papa was overleden. Ook Dave had geen contact meer met zijn ouders. ‘Ah, dan worden wij Bonnie en Bompa!’ opperde mijn toenmalige man. Maar daar wilde ik toch nog even over nadenken. Als ik ervoor zou kiezen, dan wilde ik ook écht een engagement aangaan voor de rest van mijn leven, niet zomaar een loze belofte maken.

Maar toen ik Wendy en Dave enkele dagen later liet weten dat ik heel graag Bonnie zou worden van hun kindje, waren ze héél erg blij. Ook voor hen was het fijn te weten dat hun dochter alsnog een oma en opa zou hebben, vooral omdat ze dat nooit hadden gedacht, laat staan verwacht. Ik heb dan wel zelf geen kinderen, toch hou ik enorm veel van kleintjes. Ik werk er zelfs mee. Elke week geef ik zwemlessen. Dat doe ik al meer dan veertig jaar, en zal ik ook blijven doen – zelfs nu ik met pensioen ben.

“De band tussen Caro en mij is net zo innig als die van elke grootmoeder met haar kleindochter. Misschien zelfs nog inniger”

Van bij haar geboorte had ik een goeie band met Caro. Kwam ik binnen, dan zat ze te kraaien in haar wippertje, en toen ze gedoopt werd, werd ik vermeld als haar Bonnie. Zo fier dat ik was! Ik paste op haar als haar mama en papa vroeg op moesten om de winkel te openen, bleef soms slapen en ging haar oppikken aan de crèche als Wendy en Dave moesten werken. Organiseerde haar lagere school een grootouderdag, dan zat ik op de eerste rij, en kon Dave niet mee naar het oudercontact, dan hield ik Wendy gezelschap.

Ik ondernam ook uitjes apart met Caro. De eerste keer dat we samen op vakantie trokken, was ze tweeënhalf. Vier dagen gingen we naar zee, we hadden de tijd van ons leven! Wandelen, ravotten op het strand, zwemmen. Die tripjes zijn eigenlijk nooit gestopt. Deze zomer gaan we kamperen, niet zo ver van de Nederlandse grens. En over enkele jaren nemen we de vlieger naar het zuiden, heb ik haar beloofd.

De band tussen Caro en mij is net zo innig als die van elke grootmoeder met haar kleindochter. Misschien zelfs nog inniger. We knuffelen, schaterlachen en slapen soms zelfs samen. Ik doe niets liever dan haar in de watten leggen, en ze weet dat ze altijd bij me terechtkan. Naast alle leuke dingen en verwennerijen, vond en vind ik het belangrijk dat ik Caro ook dingen leer. Toen ze klein was, was dat zwemmen en schaatsen, en nu ze wat ouder is, wil ik haar vooral zelfstandig leren zijn, op eigen benen staan. Dus leer ik haar koken, en naar de winkel gaan. En omgekeerd leert zij me hoe mijn laptop werkt, of mijn tv, of hoe ik moet videobellen, want dat doen we nu elke dag. Dankzij haar ben ik mee met de moderne technologie en kunnen we altijd contact houden.

Om zeker te zijn dat ze op een dag zelfstandig kan leven, ben ik na haar geboorte ook begonnen met een spaarplan, zodat ze later een klein autootje kan kopen of alleen iets kan gaan huren. Caro is mijn enige officiële erfgenaam, dat liet ik na haar geboorte bij de notaris zo vastleggen. Ook dat hoort erbij als je de rol van grootouder opneemt. Voor mij zijn Wendy en Dave mijn kinderen en is Caro mijn kleindochter. Ik zorg voor hen, maar zij zorgen evengoed voor mij.

“Terwijl ik alles verloren zag gaan, bracht
Caro licht in mijn leven”

Toen Caro anderhalf was gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. Wendy en Dave twijfelden geen seconde: ik mocht drie maanden bij hen intrekken, tot ik een eigen stek had gevonden en weer op mijn positieven was. Terwijl ik alles verloren zag gaan, bracht Caro licht in mijn leven. Ze liet me anders naar de dingen kijken. Zo verwonderd dat ze kon zijn over vogeltjes of vlinders, of de blauwe lucht. Ze wist me altijd weer aan het lachen te brengen!

Ook toen ik tien jaar geleden borstkanker kreeg, waren Wendy en Dave de eersten om voor me te zorgen. Na mijn operatie logeerde ik een tijdje bij hen en ook tijdens de chemo- en bestralingskuren stonden ze me bij. Zelfs de toen nog maar vijfjarige Caro zorgde voor mij en was nóg liever dan anders. En toen de eerste lockdown aanbrak, brachten ze me bijna dagelijks wel een of andere verwennerij: zelfgebakken koekjes, een bloemetje, of een kaartje. Of we maakten gewoon even een praatje op m’n oprit.

Ik vind het geweldig om Bonnie te mogen zijn van zo’n fantastisch gezin. Ik kan me geen leven zonder hen inbeelden, en zij ongetwijfeld ook niet zonder mij!”

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Ann begeleidt familieleden van mensen met jongdementie
• Mijn verhaal: de ouders van Jolien verhuizen naar Noord-Italië
• Mijn verhaal: Katrien lijdt al sinds haar eenentwintigste aan fibromyalgie en CVS

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!