Lidy kreeg in een moeilijke periode van haar leven veel hulp van haar buren, Jos en Cecile. Toen zij het op hun beurt zwaar hadden, besloot Lidy om de zorg voor hen op te nemen.
Als een extra paar ouders
Lidy (50): “Ik had weinig nauw contact met mijn buren, maar toen ik tien jaar geleden door een scheiding ging en een zware burn-out kreeg, werd de band met Jos en Cecile, een koppel uit onze wijk, veel hechter. Als alleenstaande met drie kinderen had ik het niet altijd gemakkelijk. Gelukkig kon ik bij hen terecht met mijn verhaal. Zij oordeelden niet, maar waren het luisterend oor dat ik op dat moment nodig had. We groeiden steeds meer naar elkaar toe: Jos en Cecile werden als een paar extra ouders voor mij, en noemden mij hun extra kind, de dochter die ze zelf nooit gehad hadden. Ook voor praktische zaken kon ik altijd bij hen terecht. Moest er een lamp vervangen worden of werkte er iets niet, dan stond Jos paraat. En toen ik in 2022 een grote verbouwing deed in mijn huis, stond hij elke dag om 8 uur ’s morgens aan mijn deur om de aannemers te helpen. Ik herinner me nog hoe ik hem ’s avonds naar huis moest sturen, want hij was blijven werken. En dat terwijl hij al 72 was.
Toen ik een burn-out kreeg, oordeelden ze niet, maar waren ze het luisterend oor dat ik op dat moment nodig had”
Het was na die verbouwing dat Jos last begon te krijgen van zijn prostaat. Hij had al jaren prostaatkanker, maar die was door de juiste medicatie onder controle. Helaas kreeg hij deze keer veel minder goed nieuws. Er waren uitzaaiingen en genezen was geen optie meer. Voor mij was het meteen evident dat ik Jos zou bijstaan en begeleiden. Ik ben opgeleid als zorgkundige en heb voldoende kennis. Hun twee zonen – hun derde zoon is overleden – vonden door hun drukke levens en gezinnen niet altijd voldoende tijd, en Cecile was zelf niet meer de jongste. Dus sprong ik bij waar mogelijk. Dat ging over praktische zaken als familiehulp inschakelen of meegaan naar het ziekenhuis.
Maar Jos vroeg me ook om hem bij te staan bij de meer emotionele dingen: zo besprak hij met mij hoe hij zijn begrafenis zag en hadden we diepzinnige gesprekken over het leven. Heel emotioneel en tijdsintensief, maar Jos was zo dankbaar dat ik het met veel liefde en plezier deed. Hij besliste op een bepaald moment ook om mijn opdracht als mantelzorger officieel te maken en een zorgvolmacht in orde te brengen. Niet enkel zodat ik kon helpen met de administratieve en financiële zaken, maar ook zodat ik nieuws zou krijgen in het ziekenhuis, want als buurvrouw had ik anders geen recht op die uitleg.
Intensieve periode
Samen met Cecile wilde ik hem graag nog zoveel mogelijk laten genieten. Zo droomde hij ervan om nog een keer naar zee te kunnen zoals vroeger. Via via ontdekte ik de Wensambulance, een vereniging die wensen van terminaal zieke mensen in vervulling laat gaan, en zo regelde ik dat hij samen met zijn Cecile nog een dagje naar zee kon. De prachtige foto waarop hij met een grote glimlach achter zijn ijscoupe zit, heeft nog steeds een mooi plekje op de kast bij Cecile. Na het bezoek aan zee ging hij snel achteruit. Het werd een heel intensieve periode. Was ik niet aan het werk, dan was ik bij hem. Hij wilde thuis sterven. Ik schakelde verschillende diensten in en bleef in de laatste dagen mee bij hem waken. Tijdens onze gesprekken vertelde hij hoe bang hij was om Cecile achter te laten, dus hij deed me beloven om ook voor haar te zorgen. Ik was bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies, en hielp hem zelfs te wassen voor de begrafenisondernemer kwam. Dat heeft me geholpen om het te kunnen afsluiten.
Jos wilde thuis sterven. Het werd een heel intensieve periode. Was ik niet aan het werk, dan was ik bij hem
Tijd om op adem te komen was er niet; vanaf dat moment ving ik ook Cecile op. Ze kwam maandenlang iedere avond bij ons eten, en ze kon bij mij terecht met haar verdriet. Maar het ging verder dan alleen emotionele ondersteuning. Cecile was al hart- en
diabetespatiënt, maar daar bleef het helaas niet bij. Onlangs kreeg ze voor de derde keer de diagnose borstkanker. Ik rijd met haar mee naar het ziekenhuis en help haar met de administratieve en financiële taken, en sta in voor de wekelijkse boodschappen.
En ook mijn 25-jarige dochter Brittney helpt me om Cecile bij te staan. Een grote steun, want mijn eigen huishouden schiet er vaak bij in, en ook mijn sociaal leven staat momenteel op een laag pitje: elk vrij uur gaat naar Cecile. Mensen vragen waarom ik dit allemaal doe. Ik kan je vertellen: voor het geld moet je het zeker niet doen. Ik krijg een mantelzorgpremie van de gemeente, maar dat is een laag bedrag. Zeker in vergelijking met het aantal uren dat ik erin steek. Toch klaag ik niet, ik vind het vanzelfsprekend dat ik dit doe. Ik heb het immers beloofd, en ik doe het met liefde en plezier.
Al is er één ding dat me dwarszit: rouwverlof bestaat enkel voor familie. En dat terwijl ik na het overlijden van Jos zelf ook diepongelukkig was. Ik ben in begeleiding gegaan bij een psycholoog, om ook mijn verdriet kwijt te kunnen. Maar door het gebrek aan officieel verlof lijkt mijn rouw niet erkend te worden. Daar zou de overheid nog iets aan mogen doen. Want als er één ding is wat ik heb geleerd, dan is het wel dat je evenveel verdriet kunt hebben om een goede buur als om een familielid.”