Mijn verhaal: toen haar kat overleed, ontmoette Petra de liefde van haar leven
Het was liefde op het eerste gezicht tussen Petra en haar asielkat Noppes, tot hij op een avond wordt aangereden. Maar het drama zorgt ook voor een bijzondere ontmoeting.
Petra (51): “Het was een maandagavond in november. Het regende pijpenstelen en terwijl de druppels tegen de ramen kletsten, zat ik gezellig onder een dekentje voor de televisie. Ik ging helemaal op in ‘Downton Abbey’ toen plots de deurbel ging. Het was al na acht uur, wie heeft me op dit uur in hemelsnaam nodig, dacht ik bij mezelf. Gewikkeld in mijn deken slofte ik naar de deur.
Ik was zo van slag dat ik mijn kat in mijn armen nam en naar de man knikte dat hij me moest volgen.
‘Het spijt me, maar ik denk dat hij aangereden werd.’ Ik had de man nog nooit in mijn leven gezien, maar de kat die hij in z’n armen had, herkende ik meteen. Het was Noppes, mijn trouwe metgezel die me sinds mijn scheiding gezelschap hield en die de aanrijding niet had overleefd. ‘Ik zag het adres op zijn halsbandje staan. Ik kreeg het niet over mijn hart om ’m daar in de regen te laten liggen’, ging hij aarzelend verder. Ik was zo van slag dat ik mijn kat in mijn armen nam en naar de man knikte dat hij me moest volgen.
Nadat ik Noppes in zijn lievelingsdeken had gewikkeld, gaf ik de man die tot op z’n onderbroek natgeregend was, een handdoek. Eentje die net uit de droogkast kwam, en nog heerlijk warm was. ‘Geef me je jas, dan kan die even drogen op de verwarming. Een kopje thee? Ik heb net verse gezet, gember en citroen.’ Hij gaf me zijn jas, ging aan de keukentafel zitten en vroeg of het wel ging. Ik haalde diep adem en voor ik het wist vertelde ik hem heel Noppes’ levensverhaal.
Geen kattenmens
Ik ben eigenlijk helemaal geen kattenmens. Ik heb nooit in mijn leven een huisdier gehad. Mama had haar handen al vol met het huishouden en ze wilde niet nog eens elke dag het hele huis stofzuigen om alle haren weg te krijgen. En papa was bang van dieren – hij werd als kind gebeten door een hond. Een goudvis had misschien wel gekund, maar omdat ik zelf maar weinig voel voor dieren, heb ik er nooit om ‘gezaagd’. Maar na mijn scheiding – mijn ex-man ruilde me in voor een jongere vrouw – verlangde ik naar gezelschap. Ik vond het vreselijk om ’s avonds in een leeg huis thuis te komen, om alleen in een koude zetel te kruipen. Waarom neem je geen kat, had een vriendin me gezegd.
Op momenten dat ik het moeilijk had, was Noppes daar, als een dekentje troost
Ik had tot dan nooit aan een huisdier gedacht, maar ineens herinnerde ik me vriendinnetjes van vroeger die hun geliefkoosde poes door het hele huis sleurden en er al hun geheimen aan vertelden. Ik ging naar het asiel in het dorp en werd er op slag verliefd op Noppes, die op sommige vlakken verrassend veel op mezelf leek: een rosse kater die nogal klungelig achter een bolletje wol liep. Nu ja, ik heb nooit achter een bol wol gelopen, maar een handige Henriette kun je me ook niet echt noemen. (lacht)
Dat Noppes en ik perfect bij elkaar pasten, was onmiskenbaar. Hij kon een hele dag buiten rondzwerven, maar op momenten dat ik het moeilijk had, dat ik mijn ex-man miste of hem in een colère vervloekte om wat hij me had aangedaan, was Noppes altijd daar. Dan nestelde hij zich op mijn schoot, als een dekentje troost. Op zo’n moment voelde ik het verdriet en de woede zo wegebben.
Spontane kus
Olivier – dat was de naam van de man die met Noppes in zijn armen voor mijn deur had gestaan – herkende zichzelf in mijn verhaal. Ook hij was gescheiden en haalde een hond in huis om zich minder eenzaam te voelen. Een golden retriever, die luisterde naar de naam Bobbie. ‘Als je je eenzaam voelt, bel me en dan gaan we samen met hem wandelen’, had hij gezegd. Dat deed ik, een week nadat Noppes overleed. En daarna nog enkele keren.
Op onze eerste ontmoetingen bleef het bij wat gezellig kletsen, maar al snel kwam er een knuffel aan te pas, kleine aanrakingen en uiteindelijk een eerste kus. We zaten op een bankje aan het meer, Bobbie was aan het spelen met de eenden en op een onbewaakt moment vonden Oliviers lippen de mijne. Ik denk dat we alle twee wat schrokken van hoe spontaan die kus was, en hoe goed dat voelde. Daarna ging alles vanzelf. We hebben nooit gesproken over wat het betekende, of we nu een koppel waren of niet. Daar waren geen woorden voor nodig.
Telkens ik naar zijn foto kijk, word ik overstelpt met een gevoel van dankbaarheid
Inmiddels zijn we vijf jaar verder en zijn Olivier en ik nog altijd samen. Hij verkocht zijn rijhuisje en kwam met Bobbie bij mij wonen. Ik vind het heerlijk dat er opnieuw leven in huis is, dat er ’s avonds iemand thuis is die wil weten hoe mijn dag was en dat er altijd iemand is om te knuffelen. Is het niet Olivier, dan wel Bobbie. Al moet ik bekennen dat ik begrijp waarom mama nooit een huisdier wilde: de hondenharen liggen óveral. (lacht) Maar ach, het stofzuigen kan niet op tegen de liefde waarmee mijn huis gevuld is.
Daar is Noppes een stukje van. Op de televisiekast staat een foto van hem en mij, en telkens als ik daarnaar kijk, word ik overstelpt door een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat hij me na mijn scheiding de liefde gegeven heeft die ik miste, en dankbaar dat ik dankzij hem de liefde van mijn leven vond.”
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!