Lies voelde zich lange tijd het ‘project’ van haar ambitieuze vader in plaats van zijn dochter, tot ze uiteindelijk bezweek onder de druk. Ze belandde bij de psycholoog, die haar deed inzien dat het ook anders kon. Dit is haar verhaal.
Prestatiedrang
Lies (45): “Ik ben opgegroeid met een vader bij wie het leven vooral draaide rond presteren en jezelf onderscheiden. Op zijn werk was hij een grote meneer met aanzien en macht. Daardoor was hij thuis vaak afwezig, maar áls hij tijd maakte, dan genoot ik enorm van zijn aandacht.
Uitblinken was voor mijn vader een noodzaak. Het was zijn grootste wens dat zijn dochter het óók ver zou schoppen
Zonder dat ik het besefte, legde hij tijdens mijn jeugd al druk op mij. Onze jogging op zondag was geen ontspanning, maar had vooral tot doel onze tijd te verbeteren. En als hij me hielp met een spreekbeurt, dan werd het een spectaculaire show die de leerkracht omver zou blazen. Uitblinken was voor mijn vader een noodzaak. Het was zijn grootste wens dat zijn dochter het óók ver zou schoppen.
Omdat hij mijn held was en zich heel fier toonde, wilde ik hem absoluut niet teleurstellen. Ik deed mijn best op school en probeerde aan zijn verwachtingen te voldoen. Zo volgde ik bijvoorbeeld schaaklessen in plaats van te dansen, omdat papa me daar te slim voor vond. De druk werd opgevoerd toen ik ging studeren. Naar mijn mening of toekomstvisie werd niet gevraagd. Om ‘mijn capaciteiten ten volle te benutten’ moest ik naar de universiteit gaan en TEW studeren.
Ik beleefde de vier studiejaren in paniek, ploeterend en wenend, en continu uitgeput van de stress om de beste te willen zijn. Nooit vroeg papa hoe het écht met me ging. Mijn punten waren belangrijker dan mijn mentale gezondheid. Ik voelde me voor het eerst zijn ‘project’, eerder dan zijn dochter.
Tol van de roem
Zelfs toen ik werkte, liet hij me niet los. Drie maanden na de start op mijn eerste job moest ik van hem dringend mijn ambities duidelijk maken. Of wilde ik altijd het kneusje op de werkvloer blijven? Hoewel ik zelf nog geen duidelijk beeld had over mijn ideale job en toekomst, vroeg ik een gesprek aan met mijn baas en herhaalde wat papa me ingefluisterd had.
Ik maakte blijkbaar indruk en werd de jongste teamleader ooit, na amper zeven maanden dienst. Plots stond ik bóven de collega’s die ik eerder als vrienden zag. Ze vertelden me niks meer en vroegen me op vrijdag niet meer mee op café, wat ik heel jammer vond. De jaloezie was tastbaar. Waarom had ík als groentje die functie gekregen?
Ik steeg jaar na jaar in rang en loon. Mijn vader straalde van trots, maar het voelde als een rollercoaster in plaats van een bewuste keuze
Het voelde niet lekker, maar volgens mijn vader was dat de tol van de roem. Jaren gingen voorbij waarin ik automatisch van de ene job in de andere leek te rollen en steeds steeg in rang en loon. Mijn vader straalde van trots, maar mijn parcours voelde als een rollercoaster in plaats van een bewuste keuze. Toch bleef ik doorgaan. Dit was het professionele leven dat de wereld voor mij in petto had, toch? Oké, ik verdiende veel geld, maar verschillende van mijn relaties liepen op de klippen omdat ik zo afwezig was. Ik sukkelde ook vaak met mijn gezondheid door de extreme stress.
Pas toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, kwam er verandering. Ik was zevenendertig en werkte als commercieel manager bij een gigant in de Antwerpse haven. Dag en nacht moest ik paraat staan, ook in het weekend. Ik gaf leiding aan een team van bijna honderd personen. Fred zag dat ik me naar het werk sleepte en was bezorgd. Soms stelde hij jobs voor die beter bij me pasten. Hoewel ze interessant leken, zei het stemmetje in mijn hoofd al gauw dat het ‘onder mijn niveau’ was.
Wat wilde ik zelf?
Maar Freds vragen deden me nadenken. Was ik gelukkig op mijn werk? Kreeg ik energie van een team te leiden? Wilde ik tot mijn pensioen met dit soort stress omgaan? En vooral: wat probeerde ik te bewijzen aan wie? Het antwoord op die vraag choqueerde me nog het meest van al. Dat ik zoveel kansen had gekregen, bewees dat ik geen knoeier was. Maar wat wilde ik zélf? Was dit míjn professionele pad, of probeerde ik een kopie van mijn vader te zijn?
Er was uiteindelijk een crash nodig om me over mijn eigen noden te doen nadenken. Ik lag een week trillend in mijn bed en besefte dat ik hulp nodig had. Via een psychologe werd duidelijk dat ik als controlefreak absoluut geen voldoening haal uit het aansturen van een team. Delegeren geeft me stress.
Ik zag ook in dat ik voortdurend naar mijn vaders goedkeuring streefde. Werken in het weekend was normaal, want dat deed hij ook. En de neerbuigendheid waarmee hij soms over mijn moeder sprak – ze had geen ambitie, omdat ze deeltijds werkte – is altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik wilde het ‘beter’ doen.
Ondertussen werk ik als lerares. Papa noemt het een verspilling van mijn kwaliteiten, maar ik heb me losgemaakt van zijn visie
Samen met de psychologe kwam ik tot de conclusie dat het onderwijs iets voor mij was. Ik probeerde er met papa over te praten, maar kreeg weinig begrip, noch voor mijn burn-out, noch voor mijn nieuwe plannen. De teleurstelling droop eraf. Maar ik zette door en werk ondertussen als lerares op een lagere school. Papa noemt het een verspilling van mijn kwaliteiten, maar ik heb me losgemaakt van zijn eenzijdige visie. Je talent tonen is zoveel meer dan leiding geven, geld verdienen en status opbouwen. De kinderen zien openbloeien in mijn klas, dáár haal ik voldoening uit!
Dankzij de steun van de psychologe en Fred heb ik het juk van mijn vader eindelijk afgeworpen. Ik ben geworden wie ik zelf graag wil zijn, in plaats van papa’s perfecte droombeeld.”
Uit: Libelle 37/2021 – Tekst: Tessa Vanherck
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!