Mijn verhaal: Liesbet ontdekte onlangs dat haar broer vreemdging

Liesbet (49): “Ik was veertien toen Jeroen geboren werd; mijn jongste broer en vanaf dag één mijn kleine oogappel. Al snel voelde ik me als zijn tweede mama. En Jeroen? Hij vond zijn grote zus fantastisch. Hoe groot het leeftijdsverschil ook was, we waren twee handen op één buik. Jeroen vertrouwde me alles toe. Van zijn slecht rapport tot zijn eerste liefje. En ik luisterde met een groot zusterhart. Ook toen Jeroen zijn eerste date met Kaat achter de rug had, kwam hij de volgende dag al bij me langs. Stapelverliefd. Zo had ik hem nog nooit gezien. Hij was tweeëntwintig toen hij haar op zijn stageplek ontmoette. Zij was enkele jaren ouder en bleek meteen helemaal gek op mijn broer. Liefde op het eerste gezicht langs beide kanten.

Ik herinner me nog de dag waarop ik Kaat voor het eerst ontmoette. Waaw, wat een vrouw. Zo knap. Zo matuur. Zo elegant. Ook tussen ons klikte het meteen. En Jeroen zat ons vooral heel erg trots aan te kijken. Kaat en ik werden in een mum van tijd vriendinnen. Wat ik al jaren met Jeroen had, had ik op enkele maanden tijd met haar. Blindelings vertrouwen. Door dik en dun. Vastberaden om er altijd voor elkaar te zijn. Zo was ik ook getuige op hun huwelijk en werd ik meter van hun eerste zoontje. Uiteindelijk kwamen Jeroen en Kaat bij ons in de straat wonen en sprongen we bijna dagelijks bij elkaar binnen. Kaat werd de zus die ik nooit heb gehad. En zij voelde het net zo.

Kaat en Jeroen kregen drie zonen. De twee jongste zoontjes bleken ADHD te hebben. Alle dagen heel druk. Logisch dat dit ook voor spanning binnen de relatie zorgde. Alle tijd en energie gingen naar de kinderen. Ze hadden steeds minder voor elkaar. Ook ik zag al een tijd dat er van ‘de Jeroen en Kaat van vroeger’ steeds minder overeind bleef. Soms leek het alsof ze elkaar niet meer konden verdragen. Ze waren bitsig. Kort. Scherp. Zelfs beledigend. Maar mijn man en ik konden niet meer doen dan af en toe wat sussen en de boel ontmijnen. We stonden erbij en keken ernaar.

“Laatst zei mijn schoonzus dat hij zo veranderd was. Liever. Attenter. En ik zat daar alleen maar, met een knoop in mijn maag”

En toen stond Jeroen op een dag voor onze deur. Ik was alleen thuis. Hij was compleet overstuur. Toen we met een kop koffie aan de keukentafel zaten, vertelde hij aarzelend dat hem iets verschrikkelijks overkomen was. Jeroen werkt voor een verzekeringsbedrijf. Hij begon over het personeelsfeestje van enkele dagen eerder. De verschillende afdelingen van het hele land waren samengekomen. Het was een stevig feestje geworden, met alles erop en eraan. Omdat de afstand naar huis te ver was, sliepen ze die nacht op hotel. Zo ook een zekere Sarah, met wie het blijkbaar erg klikte. Zo erg zelfs dat hij na te veel alcohol en flink wat geflirt op haar hotelkamer belandde. Om pas enkele uren later totaal verward naar huis te gaan. ‘Ik ga kapot van schuldgevoel’, bleef Jeroen steeds weer herhalen. ‘Nooit gedacht dat ik zoiets zou doen’. Ik wist niet wat ik hoorde. Dit had ik nooit in mijn jongste broer gezien. In eerste instantie probeerde ik hem te kalmeren. Het ging duidelijk om een eenmalige gebeurtenis waar hij spijt van had. Maar toen ik hem vroeg wanneer hij van plan was om dit aan Kaat te vertellen, ging hij helemaal door het lint. ‘Nooit!’ riep hij uit. ‘Dit kost me mijn huwelijk.’

Pas toen Jeroen naar huis was, bekroop me een benauwend gevoel. Wat nu? Hij kon dit toch niet voor Kaat verzwijgen? Beter de harde waarheid dan samen verder met zo’n leugen. Maar toen ik Jeroen enkele dagen later terugzag, bleek hij nog even vastberaden. Alsof zijn misstap zou verdwijnen als er maar genoeg tijd over ging. Voor het eerst in mijn leven was ik teleurgesteld in mijn broer. Kaat ligt me zo nauw aan het hart. ‘Als jij het haar niet vertelt, doe ik het’, riep ik in een vlaag van colère. Hij kan me toch niet met een verschrikkelijk geheim opzadelen en verwachten dat ik voor de rest van mijn dagen doe alsof er niets is gebeurd?

We zijn nu enkele weken verder. Gisteren zat ik nog met Kaat op café. Ze wist duidelijk nog van niets. Vertelde me zelfs dat Jeroen zo veranderd was. Liever. Attenter. Zachter. En ik zat daar met een knoop in mijn maag. ‘Waarom laat je de dingen niet zoals ze zijn?’ vroeg mijn man me toen ik thuiskwam. De reden is simpel: omdat ik vind dat Kaat het recht heeft te weten wat haar man die nacht heeft gedaan. In haar plaats zou ik het ook willen weten. Soms wens ik dat Jeroen me helemaal niets had verteld. Maar daar is het nu te laat voor. Kaat verdient dit niet. Ze verdient een man die eerlijk tegenover haar is – ze heeft sowieso al een bloedhekel aan achterbaks gedoe. En ik ben ervan overtuigd dat ze sterk genoeg is om de waarheid aan te kunnen. Volgende week ga ik samen met Jeroen uit eten. Mijn ultieme poging om hem op andere gedachten te brengen. Ik wil hem zo graag doen inzien dat de waarheid achterhouden, hun relatie net meer kapot kan maken dan de zaken op te biechten. Ik hoop zo dat het me lukt. Voor mezelf. Voor Jeroen. Maar vooral voor Kaat.”

Tekst: Barbara Claeys

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: de verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft
• Mijn verhaal: Mireille werd verliefd op een ander toen haar man zwaar ziek was
• Mijn verhaal: Marleen leeft al 26 jaar met een alcoholist

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!