Mijn verhaal: Lieve was pas 28 toen ze in de vervroegde menopauze kwam
Als je de diagnose van vervroegde menopauze krijgt, dan is dat zwaar, zowel fysiek als mentaal. Lieve kwam al op haar 28ste in de vroegtijdige overgang.
Lieve (33): “Mijn vader werd zestig en dat moest gevierd worden, vonden mijn moeder en ik. Dus organiseerden we samen een verjaardagsfeest. Zaaltje? Check. De vijftig genodigden? Check. Hapjes en drankjes? Check. Muziek? Check. We waren er op die bewuste avond helemaal klaar voor. Het werd een avond om nooit meer te vergeten. En dat lag niet alleen aan de jarige en de fantastische sfeer. Ik zie mezelf nog aan de bar zitten. Mijn moeder links van me, een tante rechts.
Van het ene moment op het andere kreeg ik het zo ongelooflijk warm. Helemaal buiten adem ging ik wat lucht happen. ‘Dat leek wel een opvlieger,’ grapte mijn moeder nog toen ik weer op mijn barkruk ging zitten. Zij zat al een klein jaar stevig in de overgang en wist perfect waar ze het over had. En ik lachte haar opmerking weg. Ik voelde me uitgeput en verlangde naar huis.
De volgende ochtend leek alles weer normaal. Gewoon vermoeidheid, dacht ik nog. Een lichamelijke reactie op de stress van het feest, meer was er niet aan de hand. Maar de nachten daarop werd ik doorweekt van het zweet wakker en ook op kantoor parelde het zweet soms plots over mijn voorhoofd. Steeds vaker kreeg ik er de vraag of ik me wel lekker voelde. Rood, bezweet en buiten adem zat ik aan mijn bureau en bleef ik maar doen alsof er niets aan de hand was. Ik schaamde me dood en had het gevoel dat iedereen me zat aan te staren. Ik had ook steeds vaker last van hoofdpijn en voelde me zo opgezwollen.
Ik begon me echt zorgen te maken. Dit klopte niet. Dus maakte ik een afspraak met mijn huisarts die me meteen naar de gynaecoloog doorverwees. Op een echo was duidelijk te zien dat mijn eierstokken erg klein waren en ik nauwelijks baarmoederslijmvlies had. Het verdict viel al snel: ik zat in de vervroegde menopauze. ‘Primaire ovariële insufficiëntie’, daar had hij het over. Ik moest zo snel mogelijk hormonen beginnen te slikken om de nevenwerkingen van die overgang wat te temperen. Mijn God, ik was pas achtentwintig!
1 op de 1000 vrouwen komt voor haar dertigste in de menopauze. Ik bleek er daar eentje van. ‘Een ongelukkige speling van het lot,’ zei de arts me. Meer hoefde ik er niet achter te zoeken. Huilend reed ik naar mijn ouders. ‘Ik weet perfect hoe je je voelt,’ probeerde mijn moeder me te troosten. Ook zij loopt met Spaanse waaiers in haar handtas rond om er hevig mee te zwaaien als ze het nog maar eens bloedheet krijgt. Ook zij weet hoe humeurig je dan kunt rondlopen en heeft vaak last van hoofdpijn. Moeder én dochter tegelijkertijd in de overgang, het was in elk geval bijzonder. Maar dat was dan ook de enige positieve toets in ons verhaal.
“Heel mijn toekomstbeeld stortte in. Ik wilde zo graag moeder worden, maar mijn lichaam liet me in de steek”
Want heel mijn toekomstbeeld stortte in. Een Volkswagenbusje vol kinderen, dat was altijd al mijn grote droom. Ik moest en zou moeder worden. Als enig kind had ik dat gezinsgevoel zo gemist. Ik wilde mijn kinderen broertjes en zusjes geven. Maar plots verdween die kinderdroom als sneeuw voor de zon. Het moederschap was niet meer voor mij weggelegd. Ik voelde me geen vrouw meer, want ik kon niet eens een kind op de wereld zetten. Alsof ik op dat vlak compleet faalde. Ik voelde me zo in de steek gelaten door mijn lichaam.
Mijn moeder werd mijn grote steun en toeverlaat. Net omwille van die gezamenlijke overgang kregen we een speciale band. Omdat we perfect wisten hoe de ander zich voelde bij al die lichamelijke ongemakken. We gingen samen op yoga, waar we ademhalingsoefeningen aanleerden om te ontspannen als we het nog maar eens te zwaar kregen. En we aten samen bieten tegen de sterren op. Dat schijnt ook te helpen tegen opvliegers. Het was ook mijn moeder die me aanraadde om met iemand te gaan praten. Ik kwam bij een psychologe terecht die me meteen begreep. Zij liet me inzien dat ik echt niet de enige jonge vrouw in de overgang was en het leven hier niet moest ophouden. Ze leerde me stap voor stap mijn lichaam weer te aanvaarden.
Dankzij haar ben ik weer beginnen te genieten. Van een uitje met vrienden. Of een stevige wandeling. Of een goed boek. Zij begon ook als eerste over de mogelijkheid om wél nog moeder te worden. ‘Zonder man?’ was mijn eerste reactie. Omdat ik ervan overtuigd was dat geen enkele man me zou accepteren zoals ik was. Ze knikte bevestigend. Mijn baarmoeder is nog perfect in orde, dus met behulp van een eiceldonor en een zaadceldonor zou ik wel zwanger kunnen worden. Ik twijfelde aan dit hele plan. Het kindje zou dan niets van mij hebben. ‘Maar je draagt het wel,’ zei ze steeds weer. ‘Negen maanden lang.’ Ze had helemaal gelijk.
Nu mijn vriendinnen een voor een zwanger en mama worden, begin ik steeds meer te voelen voor het idee. Al heb ik de hoop op een leuke partner nog niet laten varen en hoop ik het ivf-traject op een dag te kunnen delen met iemand die ik graag zie. Daarom gun ik mezelf ook nog even tijd. En geniet ik intussen volop van het leven. Vorige zomer maakte ik een grote reis door Azië. Samen met mijn moeder. Wees gerust, die Spaanse waaiertjes gingen zeker mee. Er werd heel wat afgewaaid in dat warme weer. Maar ook dat lieten we niet meer aan ons hart komen. We hebben ervan genoten. Meer dan ooit.”
Tekst: Barbara Claeys
Meer weten over de menopauze?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!