Line en Jo zijn al meer dan drie jaar een koppel. Ze hebben allebei twee kinderen uit een vorige relatie, maar Line heeft het soms moeilijk met de hoeveelheid aandacht die Jo’s kinderen van hem vragen.

Geen romantiek

Line (44): “In februari waren Jo en ik drie jaar samen. Om dat te vieren hadden we een romantisch weekendje Parijs geboekt. Even weg met z’n tweetjes. Alleen maar aandacht voor elkaar, zonder werk, zonder huishoudelijke beslommeringen, zonder kinderen ook. Maar op vrijdagavond was het al raak: Jo’s jongste dochter belde. Blijkbaar mocht ze van haar moeder, Jo’s ex, de volgende dag niet naar de stad om te gaan shoppen met een vriendin. Of papa niet even naar mama wilde bellen om een goed woordje voor haar te doen? Please, papa? Dus is Jo tussen het voor- en het hoofdgerecht tien minuten naar buiten gegaan om te telefoneren.

De volgende avond speelde de andere dochter mee in een musical, dus werden er overdag aldoor toi-toi-toi’s en hartjes naar haar geappt en heeft Jo elk half uur verzucht dat het zo jammer was dat hij er niet bij kon zijn. En ook al had ik daar alle begrip voor, het wierp een steeds grotere schaduw over het weekend waar ik me zo op verheugd had. Tot ik op een gegeven moment heb geroepen dat we beter thuis waren gebleven, omdat hij met zijn hoofd toch niet bij mij in Parijs was. De rest van de dag hebben we geen romantische gesprekken gevoerd, maar vooral gediscussieerd over kinderen en ouderschap.

Jo ziet me graag en wil me niet kwijt, daar ben ik van overtuigd. Maar dat zijn dochters van veertien en vijftien jaar met zoveel aandacht gaan lopen, vind ik niet altijd evident. Als de meisjes ook maar even met hun vingertjes knippen, veert papa al recht. Waar en met wie hij ook is. Zelf heb ik ook twee kinderen, een zoon van elf en een dochter van veertien. Ik weet dus maar al te goed hoe je na een scheiding soms moet schipperen en balanceren tussen co-ouderschap en je nieuwe liefde.

Om die reden hebben Jo en ik ook beslist om voorlopig niet te gaan samenwonen. Dat zorgt bij mij voor een duidelijke ‘rolverdeling’. Als mijn kinderen er zijn, komen zij op de eerste plaats en draait mijn leven rond hen. Zijn ze bij hun vader, dan heb ik tijd voor mezelf en mijn relatie. Stel dat mijn zoon of dochter me op zo’n moment dringend nodig heeft, dan sta ik uiteraard klaar, en dat weten ze ook. Maar ze weten ook dat ze niet voor elk kleinigheidje bij me moeten komen aankloppen als ze bij hun vader zijn.

Misschien is het iets van vaders en dochters? Feit is dat Jo en ik daar anders tegenover staan. We hebben het er al een paar keer over gehad, altijd naar aanleiding van een of ander akkefietje zoals in Parijs. Ik probeer dan uit te leggen hoe onzichtbaar en opzijgeschoven ik me voel als Jo’s focus ineens naar zijn dochters gaat op momenten dat wij met z’n tweeën zijn. Jo begrijpt dat, maar hij vindt dat ik dat niet zo persoonlijk mag nemen. Hij mist zijn dochters als ze bij hun mama zijn, dus wil hij de lijn met hen graag openhouden. ‘Je bent toch niet jaloers?’, heeft hij me al eens gevraagd. Ik heb toen eerlijk ‘ja’ geantwoord. Ja, ik ben afgunstig. Niet op zijn dochters zelf, maar op de onverdeelde aandacht die ze van hun vader krijgen, terwijl ik hem altijd moet delen. Met zijn kinderen én zijn werk, want als zijn dochters niet bij hem zijn, maakt Jo extra lange werkdagen om de week erna voluit te kunnen vaderen.

Een stapje opzij

Jaloezie heeft als emotie geen al te beste reputatie, maar jaloezie op je stiefkinderen is zo mogelijk nog meer taboe. Een stiefvader kan het zich misschien nog veroorloven om een klein beetje op zijn strepen te staan, maar als stiefmoeder word je verondersteld om zwijgend en liefdevol een stapje opzij te zetten voor de kinderen van je liefste. Ik geef toe dat ik dat ik dat niet altijd kan. En voor alle duidelijkheid: dat heeft niets te maken met Jo’s dochters zelf, met wie ik echt wel een goede band heb. Het zijn twee vrolijke en sprankelende meiden die veel mee hebben: ze zijn niet alleen slim, maar ook knap, met hun mooie gezichtjes en blonde krullen.

In vergelijking met hen zijn mijn zoon en dochter veel minder opvallend. Ze blinken niet uit op school, hebben een doorsnee uiterlijk en zijn eerder schuchter van aard. Pas op, voor mij zijn het de allerliefste en allerleukste kinderen van de hele wereld. Maar als we met onze vier kinderen samen op stap zijn of uit gaan eten, staan Jo’s dochters steevast in het middelpunt van de belangstelling. Andere mensen spreken hen aan, obers maken grapjes met hen. Dat is hen gegund, maar zorgt toch voor een steek in mijn moederhart, geef ik toe. Ik zou zo graag willen dat iedereen ziet dat ik ook fantastische kinderen heb.

Deze zomer gaan we voor het eerst met z’n allen op vakantie. Jo heeft er alle vertrouwen in dat het een fijne tijd wordt waarin we allemaal een stukje dichter bij elkaar zullen komen. Ik heb er ook wel zin in, maar ik ben tegelijk wat benauwd, vooral voor mijn eigen reacties. Stel dat het ginder almaar zal draaien rond Jo’s dochters, dat papa zich in bochten zal wringen om het zijn prinsesjes naar de zin te maken, dat mijn kinderen het aldoor moeten stellen met een plaats in de schaduw? Hopelijk kan ik mijn gevoelens van jaloezie genoeg onder controle houden. Ik houd mijn hart vast, nu al.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!