Mijn verhaal: Lisa vindt het moeilijk dat haar ex opnieuw vader wordt
Lisa (43): “Ik ben de afgelopen maanden enorm van slag. Ik vind het moeilijk om te omschrijven wat ik precies voel. Is het afgunst? Kinderlijke jaloezie? Voel ik me gepasseerd? Een mix van alles, maar wat overheerst, is angst. Ik ben bang dat mijn dochters tekort gaan komen. Ondanks de scheiding van hun vader en mij was hij er nog helemaal voor hen. Hij droeg hen op handen, ik wist dat hij alles voor ze over had. Nu zijn nieuwe vriendin zwanger is en er straks nog een kind is dat zijn aandacht opeist, een kind dat elke dag bij hem woont, is het maar de vraag of hij er nog net zo onvoorwaardelijk voor onze kinderen kan zijn. Dat idee maakt me misselijk. Voor het eerst sinds onze breuk denk ik: ik had nooit moeten weggaan bij Bas, ik had mijn dochters dit niet mogen aandoen.
Het was mijn oudste, ze is elf, die het nieuws bracht. ‘Ik mag het eigenlijk nog niet vertellen, want het is nog maar anderhalve maand. Maar Monique is zwanger!’ Mijn dochter was opgetogen. Ik deelde haar enthousiasme niet. Terwijl zij hardop fantaseerde hoe leuk het zou zijn om een broertje of zusje te krijgen, maakten mijn gedachten overuren. Monique, de nieuwe vriendin van Bas, is tweeënveertig. Ze heeft een drukke job en geen kinderen uit eerdere relaties. Volgens Bas was dat een bewuste keuze. Bas is bijna vijftig. Nadat wij twee prachtige, gezonde dochters hadden gekregen, stond voor ons beiden vast dat het genoeg was zo. Ik hoor het Bas nog zeggen: ‘Niet weer gebroken nachten, hoor.’ Ik had nooit verwacht dat hij er ooit anders over zou gaan denken.
Na bijna twee decennia samen begon onze relatie mij een paar jaar geleden te benauwen. Ik miste passie, echte betrokkenheid. Vrijen deden we allang niet meer, de aantrekkingskracht was compleet weg. Toen ik ook nog verliefd werd op een ander, wist ik: onze tijd zit erop. Die ander heb ik op afstand gehouden, maar ik heb Bas wel verteld dat ik niet met hem verder wilde. In eerste instantie schrok hij verschrikkelijk en was hij erg verdrietig. Maar hij voelde wel dat het mij menens was en legde zich er toen bij neer. In goed overleg zochten we samen naar de beste manier om dit aan te pakken. We besloten dat ik een paar straten verderop zou gaan wonen. Een co-ouderschap zou ons beiden de kans geven een hechte band met onze kinderen te behouden. Hoewel Bas duidelijk bleef maken dat dit niet zijn keuze was, heeft hij mij geen strobreed in de weg gelegd. Zelf heb ik geen moment getwijfeld.
“Dat Bas en zijn nieuwe vriendin straks een zoontje krijgen, voelt als verraad. Ik heb zelfs op een vroege miskraam gehoopt”
Ik was al een paar jaar sluimerend depressief. Nu trok de somberheid weg. Ik verheugde mij op de kansen die voor mij lagen. Met Bas als mijn beste vriend en als co-ouder. Voor onze dochters is alles soepel verlopen. Omdat wij er zo goed mee omgingen, wende het snel voor hen.
Zowel Bas als ik zijn na onze breuk al snel gaan daten. Ik vond het heerlijk om me weer voor andere mannen open te mogen stellen. Weer eens hartstochtelijk te vrijen. Ook Bas leefde op. Ik was nog maar twee maanden weg uit ons gezamenlijk huis toen hij zei: ‘Je had gelijk, we moesten elkaar loslaten.’ Als cadeautje konden we ook nog goed met elkaars nieuwe partners overweg, toen we die kregen. Ach, misschien was het ook gewoon te mooi om waar te zijn allemaal.
Het bericht dat Bas opnieuw vader wordt, heeft mij diep getroffen. Ik heb zelfs in stilte op een vroege miskraam gehoopt. Heel gemeen, maar in sombere, doorwaakte nachten leek mij dat de soepelste oplossing. Maar al snel kreeg Monique een dikke buik. Bouwden zij en Bas een kamer om tot kinderkamer. Ik deed alsof ik dolblij voor hen was, al zei ik wel eerlijk dat ik verbaasd was. ‘Soms lopen dingen anders dan je verwacht’, antwoordde Bas daar alleen maar op. Hij keek zo blij dat ik wel kon huilen. De vreugde om een kindje, dat was van óns geweest, dat hadden wij samen gedeeld. Dat hij nu iedere nacht naast een ander sliep, dat deed me niets – maar dat hij het ouderschap met Monique gaat delen wel. Het voelt zelfs als verraad. Maar ik kan moeilijk protesteren. En ik lijk geen recht op deze gevoelens te hebben. Ik heb geprobeerd mijn zus en een vriendin voorzichtig in vertrouwen te nemen maar zij wuifden mijn woorden meteen weg. ‘Dit heb je over jezelf afgeroepen, Lisa,’ zeiden ze, ‘nu moet je niet zeuren.’ Ik vermoed dat ze me in de tijd van de scheiding toch egoïstisch hebben gevonden en daardoor nu geen geduld met mij hebben.
Tegen mijn nieuwe lief durf ik het al helemaal niet te zeggen, die zal het nooit snappen. Dus doe ik maar net alsof ook ik mij verheug op dit nieuwe leven. Het wordt een jongetje, ook dat nog. Ik weet dat Bas daar bij onze zwangerschappen stilletjes op hoopte. Straks wordt dit kind nog zijn oogappel ook. En dan worden mijn dochters misschien helemaal achteruit geschoven. Ze hadden een vader die blind voor hen door het vuur ging. Hoewel zijn liefde voor hen natuurlijk niet zal verdwijnen, zullen Monique en zijn zoon voortaan op de eerste plaats komen. Als ik had voorzien hoeveel pijn mij dat zou doen, was ik misschien wel nooit gescheiden.”
(Tekst: Lydia van der Weide)