Mijn verhaal: Lot mist haar zus, die het contact met de familie verbroken heeft

Lot heeft haar zus Maaike al vijf jaar niet meer gezien. Ze verbrak alle contact met de familie, en dat valt haar zwaar. Hier vertelt ze haar verhaal.

Lot (33): “Op bijna alle foto’s uit mijn kindertijd staan Maaike en ik zusterlijk naast elkaar. Ze is veertien maanden jaar jonger dan ik; door dat kleine leeftijdsverschil zijn we min of meer samen opgegroeid. We zaten op dezelfde school en in dezelfde jeugdbeweging, gingen samen naar de tekenles en samen logeren bij oma en opa. Natuurlijk maakten we af en toe ruzie, zoals alle zussen, maar we waren toch vooral heel close en hecht.

Intussen heb ik Maaike al vijf jaar niet meer gezien. Ze is verhuisd, maar ik heb geen nieuw adres van haar. Haar vroegere telefoonnummer en mailadres zijn niet meer in gebruik. Op Facebook heeft ze mij geblokkeerd. Als ik haar google, vind ik bijna niets van haar terug. Ik heb geen idee welke job ze heeft, wie haar vrienden zijn, wat ze doet in haar vrije tijd. Ik weet niets meer van mijn zus. Maar ik denk nog elke dag aan haar.

“Ik weet niet welke job Maaike heeft, wie haar vrienden zijn of wat ze doet in haar vrije tijd. Maar ik denk élke dag aan haar”

De eerste barsten zijn er gekomen in onze studententijd. Voor het eerst gingen onze wegen uit elkaar: ik studeerde in Antwerpen en woonde thuis, Maaike ging een jaar later op kot in Leuven. In het begin kwam ze nog elk weekend naar huis en ging ik ook regelmatig naar Leuven en bleef dan bij haar slapen. Maar vanaf het tweede jaar veranderde er iets. Wat zeker heeft meegespeeld: Maaike was niet geslaagd en moest haar jaar overdoen. Dat heeft er bij haar wellicht meer ingehakt dan we vermoedden. Ze kreeg andere vrienden, ging veel uit, fladderde van het ene lief naar het andere, kwam niet meer elk weekend naar huis. Ze vroeg mij ook nooit meer om langs te komen en scheepte me af als ik dat zelf voorstelde. Toen ze op een gegeven moment introk in een huis waar vooral gefeest, gedronken, geblowd en gesnoven werd, was het duidelijk: studeren werd voor Maaike steeds meer bijzaak.

Het verschil tussen onze levens werd almaar groter. Toen ik op mijn 23ste afstudeerde, zat mijn zus nog in het eerste jaar van een of andere opleiding die ze nooit heeft afgemaakt. Nadat mijn ouders de geldkraan hadden dichtgedraaid, kwam Maaike nóg minder naar huis. Ik had het in die periode druk met mijn eigen leven: ik startte in mijn eerste job, leerde mijn vriend kennen, ging samenwonen. Maaike was al lang niet meer het zusje met wie ik ooit zowat alles had gedeeld, maar iemand van wie ik geen hoogte meer kreeg en met wie het contact uiterst moeizaam verliep.

Vijf jaar geleden gaven mijn ouders een etentje voor hun dertigste huwelijksverjaardag. Maaike kwam naar het feestje met Martijn, haar nieuwe vlam. Ze zag er mager en gespannen uit, maar ze keek helder uit haar ogen en was duidelijk verliefd. Toen ik aan het dessert vroeg hoe zij en Martijn elkaar hadden leren kennen, antwoordde ze: ‘Hij is mijn therapeut’. En ze begon te vertellen, eerst nog kalm, daarna steeds feller. Ze was vanavond speciaal gekomen om ons wat dingen duidelijk te maken, zei ze. Om te beginnen hadden mama en papa haar nooit in haar waarde gelaten en haar altijd met mij vergeleken, de perfecte dochter. En ik, ik had haar altijd gedomineerd en gekleineerd. Ze was opgegroeid in mijn schaduw, waardoor ze zich nooit ten volle had kunnen ontplooien. Ze had zich in ons gezin altijd de mindere gevoeld. Daarom was ze uitgebroken toen ze daar de kans toe kreeg.

Het was allemaal onze schuld: dat ze geen diploma had, dat ze met drugs had geëxperimenteerd, dat ze altijd op verkeerde mannen was gevallen en dat ze een eetstoornis had – dat laatste wisten we niet eens. Het waren allemaal hulpkreten geweest, en de gevolgen van haar ongelukkige jeugd. Martijn had haar doen beseffen dat ze alleen maar verder kon als ze de confrontatie met ons zou aangaan. Dus dat deed ze nu. Hierna wilde ze alle schepen achter zich verbranden, zei ze. Waarna zij en Martijn vertrokken, ons verbouwereerd achterlatend. Sindsdien weigert ze elk contact. Ik heb haar nog vaak proberen te bereiken, maar ze gaf nooit thuis. Via Martijn lukte het ook niet. Ik heb wat research naar hem gedaan en ontdekt dat hij zich wel uitgeeft voor therapeut, maar nooit een opleiding gevolgd heeft. Hij werkt vooral in het alternatieve circuit. Ik heb ook geen idee of die twee nog samen zijn.

Ik ben een tijdje woest geweest op Maaike. Om haar vreselijke beschuldigingen aan het adres van mij en mijn ouders. Omdat ze alles op ons afwentelt en niet de verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen daden. Omdat ze ook geen contact met mij meer wil. Maar nu de woede is weggeëbd, blijft toch vooral het gemis over. Ik voel me leeg vanbinnen, als ik denk aan de zus die ik ooit heb gehad en die nu uit mijn leven verdwenen is. Soms kijk ik naar die twee blonde kopjes op de foto’s, en dan vraag ik me af: is het dan allemaal een leugen geweest, onze onbezorgde kindertijd, de bijzondere band tussen ons.

Ik heb het er heel moeilijk mee dat ze zo drastisch een streep trekt door onze gezamenlijke geschiedenis, en dat ik niet eens de kans krijg om er met haar over te praten. Of ik dat ook zou zeggen als ze morgen aan de deur zou staan? Misschien. Maar toch vooral dat ik haar mis. En dat er geen dag voorbijgaat dat ik niet aan haar denk.”

Uit: Libelle 18/2020 – Tekst: Carine Stevens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Sara’s lichaam weigerde dienst na een zware burn-out
• Mijn verhaal: Christine (59) moest na haar scheiding opnieuw gaan werken om een minimumpensioen bijeen te sparen
• Mijn verhaal: de vrouw van Didier zat dronken achter het stuur toen ze iemand aanreed

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!