Mijn verhaal: Lotte wandelde maandenlang door de woeste natuur van Amerika
Na even twijfelen, besloten Lotte en enkele vrienden de woeste Pacific Crest Trail in Amerika af te wandelen. Het werd het avontuur van hun leven.
4.000 kilometer
Lotte (25): “Tijdens de lockdown ging ik vaak wandelen met mijn goede vriendin Mona. Op een van onze vele tochtjes begon ze plots enthousiast te vertellen over de Pacific Crest Trail, een spectaculair wandelpad van meer dan 4.000 kilometer doorheen de woeste natuur van Amerika.
Stiekem, zei ze, droomde ze er al lang van om dat pad ooit helemaal af te wandelen. Haar enthousiasme maakte me nieuwsgierig, dus ging ik thuis meteen aan het googelen. Mijn mond viel open bij zoveel natuurpracht. Daar wilde ik ook naartoe!
Toch leek onze Amerikaanse droom aanvankelijk te onbereikbaar en te reusachtig om uit te voeren. Maandenlang van huis weg zijn met nauwelijks gsm-bereik, onze vrienden en familie zomaar achterlaten… Konden we dat wel maken?
Maandelang van huis weg zijn met nauwelijks gsm-bereik… Konden we dat wel maken?
Tot we op een dag de knoop doorhakten, samen met nog twee andere vrienden: ‘We zijn nog jong en ongebonden en werken nog niet, dus we wagen het er gewoon op!’ Ik ben zo blij dat we toen gesprongen zijn, want wat we daarvoor in ruil kregen, was zo groots, zo alomvattend. Ja, zo life changing, zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen. De foto’s op Google bleken nog maar een voorsmaakje van de prachtige natuurtaferelen die we onderweg tegenkwamen.
Uitgestrekte woestijnvlaktes
Achter elke hoek schuilde een nieuw adembenemend uitzicht. En ook een nieuwe uitdaging!
Maandenlang aan een stuk wandelen lijkt misschien saai, maar het Amerikaanse landschap was zo afwisselend dat we ons geen moment verveelden. Van uitgestrekte woestijnvlaktes over spectaculaire hooggebergten tot machtige tropische bossen.
Achter elke hoek schuilde een nieuw adembenemend uitzicht. En ook een nieuwe uitdaging: soms moesten we urenlang klimmen om ons doel te bereiken, maar de voldoening na zo’n inspanning valt bijna niet te beschrijven.
Daar in de VS ontdekte ik ook het ‘cowboy campen’, kamperen onder de blote sterrenhemel, zonder tent of beschutting. Heerlijk was het, om ’s avonds in slaap te vallen bij de ondergaande zon en ’s morgens wakker te worden bij het eerste licht. Naast de ongerepte natuur waren het vooral de mensen die ons pad kruisten, die onze reis onvergetelijk maakten.
Naast de ongerepte natuur waren het vooral de mensen die ons pad kruisten die onze reis onvergetelijk maakten
Amerikanen zijn heel anders dan wij, bescheiden Vlamingen: veel directer, maar ook veel behulpzamer. Een andere hiker tegenkomen zonder even een praatje te doen, dat kon daar gewoon niet. Onderweg botsten we ook regelmatig op hikers uit andere landen: Zwitserland, Duitsland, Israël…
Heel verrijkend, omdat je door al die contacten begint te begrijpen dat de wereld zoveel groter is dan ons kleine Belgenlandje. Eén wandelaar, uit Nederland, heeft zich zelfs de hele tocht bij ons groepje aangesloten. Ik zeg nu soms al lachend dat we met vier compagnons zijn vertrokken, maar met vijf vrienden voor het leven zijn teruggekeerd.
Ook de band met mijn originele reisgezelschap is onderweg nog zoveel sterker geworden. Dankzij mijn drie vrienden had ik nooit echt heimwee, omdat ze een stukje ‘thuis’ waren dat ik altijd bij me had. Samen hebben we zwaar afgezien, vooral fysiek dan, maar ook de prachtigste momenten beleefd. Al is het natuurlijk niet altijd vanzelfsprekend, maandenlang dag en nacht met elkaar optrekken.
Gelukkig hebben we op voorhand uitvoerig gepraat over hoe we dat zouden aanpakken. Zo hielden we de eerste periode wekelijks een kleine ‘therapiesessie’, waarin iedereen kon vertellen wat er op zijn lever lag. We waakten er ook over dat iedereen genoeg me-time kreeg, door af en toe een stukje alleen te wandelen, desnoods met wat muziek of een podcast in onze oren.
Het is misschien een cliché, maar ik denk dat de Lotte van na dit avontuur een pak volwassener is dan die van ervoor
Het is misschien een cliché, maar ik denk dat de Lotte van na dit avontuur een pak volwassener is dan die van ervoor. Op zo’n wandeltocht leer je pas echt wat het betekent om op je eigen benen te staan. En om moeilijke beslissingen te nemen: ‘Waar kunnen we deze rivier veilig oversteken? Hoeveel liter water nemen we mee? Hoe zorgen we ervoor dat die wonde niet ontsteekt?’
In de woeste natuur moet je wel back to basics gaan. Dat was soms hard, maar ook verrijkend, omdat je nauwgezet leert luisteren naar de natuur, je reisgezelschap en je eigen lichaam. Daardoor voel ik me vandaag sterker dan ooit en ben ik nu zelfs trots op mijn lichaam, dat me toch maar mooi al die duizenden kilometers heeft gedragen. Vroeger stond ik er niet bij stil wat een schat zo’n gezond, sterk lijf kan zijn.
Na maandenlang genieten in de ongerepte natuur was de terugkeer naar België wel een schok. Ik was natuurlijk door het dolle heen dat ik mijn familie weer kon vastpakken, maar stiekem miste ik de rust en de eenvoud van ons leven on the road. Noem het gerust een omgekeerde vorm van heimwee. Daarom probeer ik die kalmte, dat gevoel van één zijn met de natuur, ook hier nog regelmatig op te zoeken.
Zo’n avontuur als onze wandeltocht zal ik niet snel meer meemaken. Sommige ervaringen zijn zo ingrijpend, dat ze je blik op de wereld en op jezelf voorgoed veranderen. Onze tocht door de VS was er daar zeker één van.
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!