Mijn verhaal: Mamadou ontvluchtte Senegal omdat hij homo is

Anno 2021 worden holebi’s en transgenders jammer genoeg nog steeds geconfronteerd met discriminatie en geweld. Niet alleen in ons land, maar wéreldwijd. Zo ontvluchtte Mamadou zijn thuisland Senegal, omdat in zijn cultuur homoseksualiteit een groot taboe is. 

Mamadou (40): “De eerste keer dat ik een gay pride parade bezocht, zal ik nooit vergeten. Dat was in Brussel, op 14 mei 2011. Die datum zal eeuwig in mijn geheugen gegrift staan. Dat gevoel van vrijheid en samenhorigheid, dat had ik nog nooit meegemaakt. In Senegal, waar ik ben opgegroeid, is homoseksualiteit namelijk illegaal.

Dat ik homo ben, daar was ik op tienjarige leeftijd al uit. Ik was vaak verliefd op mijn speelkameraadjes van het dorp, speelde graag met meisjesspeelgoed en bracht veel tijd door met mijn mama. Dan hielp ik haar in de keuken. Ik was het buitenbeentje van de familie, en werd vaak gepest door mijn vader, mijn acht broers en vijf zussen. “Als je zo’n moederskindje blijft, word je nog homo”, zeiden ze vaak. Soms sloegen ze me zelfs. Ik denk dat ze jaloers waren op de band die ik met mijn mama had, want ik was haar oogappel. Zij was de enige die me verdedigde, maar zelf stond ze ook machteloos. In onze cultuur is homoseksualiteit immers een groot taboe. Uit de kast komen was dan ook geen optie, want dan zou ik op slag al mijn vrienden en familie kwijt zijn, én mijn eigen veiligheid op het spel zetten. In sommige buurten in mijn stad werden holebi’s gelyncht of gestenigd. Als je geluk had, kwam de politie op tijd tussen en werd je ‘gewoon’ gearresteerd in plaats van vermoord.

Andere mannen ontmoeten, dat gebeurde in het grootste geheim. Homofeestjes werden georganiseerd in een appartement dat we speciaal daarvoor huurden. Tegen de verhuurder en onze families zeiden we dat we een mannenavond hielden. Samen koken, iets drinken en wat babbelen. Als ze wisten wat zich daar echt afspeelde…

“Tegen de verhuurder en onze families zeiden we dat we een mannenavond hielden. Als ze wisten wat zich daar echt afspeelde…”

Zo heb ik jarenlang geleefd, tot de boel op een dag is ontploft. Ik had al een tijdje een vaste vriend, en op nieuwjaarsdag stuurde hij me een sms: ‘Gelukkig nieuwjaar, schatje.’ Mijn zus heeft dat berichtje gelezen en de rest van de familie meteen ingelicht. Ze waren razend. “We wisten wel dat je een vuile homo was”, riepen ze, en mijn vader heeft zelfs een strijkijzer naar mij gegooid. Ik ben meteen weggelopen thuis en gevlucht naar mijn vriend.

Na dat voorval met mijn familie wist ik dat ik zo snel mogelijk uit Senegal weg moest. Nu mijn familie mijn geheim had ontdekt, voelde ik me niet meer veilig. Mijn vriend heeft mijn leven gered: hij heeft mensensmokkelaars betaald, die me met een vals paspoort op het vliegtuig richting Europa hebben gezet. Hij heeft me nooit willen vertellen hoeveel hem dat heeft gekost. Hij wilde zelf ook mee, maar er was maar één vals paspoort beschikbaar. Hij heeft zichzelf opgeofferd, zodat ik weg kon.

Toen ik op het vliegtuig stapte, wist ik niet eens naar welk land ik vertrok. Voor ik in België aankwam, had ik nog nooit van dit land gehoord. Mijn eerste maanden hier waren dan ook enorm moeilijk. Ik kende niemand, had geen job en sprak de taal niet. Maar na een paar maanden ben ik als vrijwilliger aan de slag gegaan bij Antwerp Pride, de organisatie die elk jaar een gay pride parade in Antwerpen organiseert. Dankzij mijn vrijwilligerswerk begon ik al snel vrienden te maken in het holebimilieu. Ik ging ook elk weekend naar Antwerpen om naar homocafés- en discotheken te gaan, om eindelijk onder gelijkgestemde zielen te kunnen zijn. In zo’n discotheek heb ik mijn huidige vriend leren kennen.

“Mijn eerste maanden hier waren dan ook enorm moeilijk. Ik kende niemand, had geen job en sprak de taal niet.”

Intussen ben ik zeven jaar in België. Ik ben hier aan een nieuw hoofdstuk begonnen, maar ik ben nog steeds getraumatiseerd door alles wat ik heb meegemaakt. Mijn slechte jeugd, het halsoverkop moeten vluchten, de verziekte relatie met mijn familie… Ik lig er nog vaak wakker van. Met mijn mama heb ik nog regelmatig contact, en met één broer en één zus. De rest van de familie wil niets met mij te maken hebben. Ik denk nog vaak aan thuis en aan mijn toenmalige vriend. Hij heeft ook geprobeerd te vluchten, maar is in Marokko gearresteerd en is moeten terugkeren naar Senegal. Ik voel me daar soms schuldig over, maar ik mag niet in het verleden blijven leven, ik moet vooruit.

Ik ben dankbaar dat ik in België mezelf kan zijn, zonder in angst te moeten leven. Al ben ik ook hier nog steeds op mijn hoede. Met mijn vriend hand in hand over straat lopen, dat doe ik niet meer, nadat enkele mannen ons hebben nageroepen. Er zijn buurten in Antwerpen waar ik ’s nachts niet alleen over straat durf te lopen. En ook op mijn werk krijg ik te maken met pesterijen. Mijn collega’s noemen me een slechte moslim en ‘janet’, ze begroeten me ’s ochtends zelfs niet. Ik heb geleerd dat te negeren. Maar het toont wel aan dat er ook hier nog veel werk aan de winkel is. Mijn grootste droom is dan ook dat iedereen zichzelf kan zijn en verdraagzaam is, en dat we ons kunnen focussen op onze overeenkomsten in plaats van onze verschillen. Daarom vind ik mijn vrijwilligerswerk bij Antwerp Pride zo belangrijk. Zo’n pride is veel meer dan alleen maar feesten. Het draait vooral om liefde en verdraagzaamheid.

Of ik mijn familie ooit nog terug zal zien? Ik hoop het. Ik zou mijn mama zo graag nog eens knuffelen. Gelukkig neemt ze me niets kwalijk, ze weet dat ik geen andere keuze had dan vluchten. Stiekem hoop ik nog steeds dat mijn familie me zal leren aanvaarden zoals ik ben. Ik weet in elk geval dat ik mezelf niets mag verwijten. Ik wil niet meer verstoppen wie ik ben, dat heb ik al veel te lang moeten doen.”

Uit: Libelle 33/2020 – Tekst: Hille Peeters

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Marianne heeft al jaren een slik- en stikfobie
• Mijn verhaal: Bjorn zijn jeugd werd overschaduwd door een angststoornis
• Mijn verhaal: Conny stapte uit haar gewelddadig huwelijk en begon helemaal opnieuw

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!