Mijn verhaal: de man van Martine beslist eenzijdig om naar Italië te verhuizen

Vorig jaar legde Martines man Frank een bom onder hun gezin toen hij aankondigde naar het buitenland te willen verhuizen. Hij moet en zal naar Toscane emigreren, met of zonder haar en de kinderen.

Martine (47): “Frank en ik zijn al meer dan twintig jaar een koppel. Samen met onze kinderen Frederic (15) en Ella (13) beschouwde ik ons als een standvastig en gelukkig gezin. Tot Frank vorig jaar, vlak voor corona uitbrak, de bom dropte dat hij naar Toscane wil verhuizen. De kinderen spotten met zijn zogenaamde midlifecrisis in de veronderstelling dat het een grapje was. Maar ondertussen is ontreddering het enige wat overblijft.

Toen ik Frank leerde kennen, werd ik aangetrokken door zijn durf en gekke ideeën. Ik keek naar hem op, omdat hij een avonturier was. Bij hem bleef het nooit bij vage plannen, hij had ook de kracht om zijn dromen uit te voeren. Zo verkende hij na zijn studies twee jaar de wereld, met de rugzak, puur op gevoel en met het geld dat hij onderweg met klusjes kon verdienen. Nadien combineerde hij tijdelijke jobs met reizen en cursussen. Hij noemde dat steevast ‘groeien in het leven’. Ik vond het aantrekkelijk dat hij zo vrij was en toch altijd op zijn pootjes terechtkwam. Met Frank aan mijn zijde bloeide ik open.

Mijn kinderwens vereiste meer structuur in ons leven. Naast financiële zekerheid vroeg ik ook Franks bevestiging dat hij mee zou instaan voor de opvoeding van eventuele kinderen. Het kostte hem wat slapeloze nachten, maar hij wilde graag papa worden en zocht een vaste job. Met de komst van Frederic en Ella was ons gezin compleet. Ik bewonderde Frank omdat hij de switch naar een family man had kunnen maken.

“Het stoorde Frank dat zijn zin voor avontuur afgeremd werd door de verantwoordelijkheden van een gezin”

Maar toen Ella twee was, begon het bij hem toch weer te kriebelen. Ik voelde instinctief dat ik hem niet meer kon sussen met een vakantie aan de Belgische kust. Hij organiseerde een avontuurlijke trip naar Thailand, maar de kinderen pikten er niks van mee en ik kon er door de stress en het gezeul met pampers en buggy’s niet van genieten.

Naarmate de kinderen ouder werden, zag ik dat Frank steeds slechter in zijn vel zat. Hij was onrustig, sliep slecht en zat op iedereen te vitten. Het stoorde hem dat zijn zin voor avontuur afgeremd werd door de verantwoordelijkheden van een gezin. Als ik hardop uitsprak dat Ella en Frederic een last voor hem leken, schrok hij en herpakte hij zich voor een tijdje.

“Hij wil in het buitenland opnieuw beginnen, met of zonder ons”

Zo kabbelden we verder. Ik probeerde zo toegeeflijk mogelijk te zijn door hem af en toe alleen op vakantie te laten gaan en de grootste zorg voor de kinderen op mij te nemen. Misschien draaide het toen al vooral om zijn verlangens, maar ik wilde hem niet beknotten.
Twee jaar geleden bleek de verhuis van Franks ouders naar Italië een trigger voor een nieuwe droom: een leven in het buitenland.

Ik reageerde niet afwijzend, maar zag dit als iets voor de verdere toekomst, als de kinderen afgestudeerd zouden zijn. We parkeerden het als een gezamenlijk project voor later, of dat dacht ik althans. Toen Franks baas daarna een opmerking maakte over zijn demotivatie, besloot hij doodleuk alle bruggen op te blazen. Hij vertelde het aan tafel als een fait divers: als corona voorbij is, wil hij zich in Toscane settelen, met of zonder zijn gezin.

Officieel mogen we dus mee naar Italië, maar de keuze is geen echte keuze. Het is onrealistisch. Al mijn tegenargumenten vielen helaas in dovemansoren. Wat met de kinderen, die schoolplichtig zijn en hier hun vrienden hebben? Wat met mijn fijne job en mijn familie? De reactie van Frank was extreem, alsof hij al jaren zijn ergernissen opgespaard had en ze nu in mijn gezicht uitspuwde.

Hij verweet me dat ik nog steeds dat bange vogeltje ben van twintig jaar geleden, dat ik braaf leef volgens de regels die de maatschappij oplegt, dat ik van onze kinderen saaie mensen maak en dat hij al jaren wegkwijnt, omdat hij zichzelf niet kan zijn. Het was geen fraai gesprek en ik voelde een enorme afstand tussen ons, alsof we nooit echt bij elkaar gepast hebben.

“Als corona het enige is wat hem nog hier houdt, dan wordt het tijd om aan mezelf te denken”

Hoewel Frank de relatie eenzijdig opblaast, wil hij niet per se scheiden. Hij eist wel dat het huis zo snel mogelijk verkocht wordt, zodat hij met zijn deel van de opbrengst opnieuw kan beginnen. Ik kan hem niet uitkopen, dus zijn egoïstische besluit zorgt ervoor dat de kinderen en ik onze thuis verliezen. Ella loopt hele dagen te huilen en Frederic wil niet meer met zijn vader praten. Ik probeer er voor hen te zijn, maar heb zelf geen antwoorden.

We stellen ons alle drie vragen over de afgelopen jaren, over zijn liefde voor ons en de oprechtheid daarvan. Hadden we een schijnhuwelijk? Wilde hij eigenlijk geen kinderen? Frank spreekt dat tegen, maar zegt dat hij nu voor zijn eigen geluk moet kiezen. De bom die Frank onder ons gezin legde, heeft me het voorbije jaar zoveel kopzorgen bezorgd. Zal hij ooit spijt krijgen van zijn beslissing? En is er een kans dat ons huwelijk kan overleven als hij naar ginds gaat, terwijl ik met de kinderen hier blijf?

Ik wil geen tweede keuze zijn en op hem zitten wachten. Daarom heb ik beslist de scheiding in te zetten. Als corona het enige is wat hem nog hier houdt, dan wordt het hoog tijd om aan mezelf te denken.”

Uit: Libelle 11/2021 – Tekst: Lies Van Kelst

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Marie wil liever niet dat mensen weten wie haar bekende vader is
• Mijn verhaal: Ria’s man koos voor euthanasie na een slepende ziekte
• Mijn verhaal: Sanne voelt zich verantwoordelijk voor het geluk van haar moeder en dat valt haar zwaar

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!