Mieke heeft vulvodynie, een chronische aandoening in de schaamstreek. Na verschillende behandelingen, werd ze uiteindelijk geopereerd.
Mieke (24): “Wat is een ‘gewoon’ seksleven? Ik zie het op tv, als een koppel na een romantische avond samen het bed induikt. Ik hoor het als vriendinnen vertellen dat ze het niet één, maar twee keer op een avond deden. Maar zelf kan ik er niet over meespreken. Of toch niet meer.
Mijn vriend, met wie ik bijna zes jaar samen ben, en ik hebben ooit wel passioneel kunnen vrijen. Maar dat lijkt al een eeuwigheid geleden, zo lang dat ik zelfs niet meer weet hoe dat was… Vier jaar geleden gingen mijn vriend en ik een week naar Milaan. We keken er alle twee zo naar uit om gewoon eens samen te kunnen zijn, zonder pottenkijkers – onze ouders dus. Ik herinner me nog goed dat we na een dagje kuieren in de stad, ’s avonds in het hotel kwamen en samen onder de wol kropen, als twee verliefde pubers. (lacht)
Het was niet de eerste keer dat we seks hadden, maar… het was wel de eerste keer dat het niet ‘vanzelf ’ ging. Plots deed alles pijn. Het was geen helse pijn, maar een branderig, vervelend gevoel. ‘Het zal wel niks zijn’, dacht ik bij mezelf, maar de keren daarna werd de pijn alsmaar heviger. Volgens de gynaecoloog had ik een ontsteking, en maanden later nóg een. Ik kreeg zalfjes en medicatie, maar ik voelde gewoon dat er meer aan de hand was.
Het leek wel alsof mijn vagina op slot zat. Alsof mijn lichaam zei: er komt niks of niemand meer in
Dat branderige gevoel was dan misschien wel weg, maar het leek wel alsof mijn vagina op slot zat. Alsof mijn lichaam zei: er komt niks of niemand meer in. Zelfs een tampon lukte niet meer. Ik was er niet gerust in, dus ging ik naar een andere gynaecoloog, voor een tweede opinie. ‘Vreemd, volgens mij heb je nooit een ontsteking gehad’, zei die. ‘Je spieren zijn wel gespannen, verkrampt zelfs.’
Eerst werd ik naar huis gestuurd met enkele oefeningen om te ontspannen, maar toen ook die niet hielpen, werd ik naar de kinesist gestuurd voor bekkenbodemtherapie. Meer dan een jaar ging ik ernaartoe, tot ik ook daar ‘uitbehandeld’ was. ‘Misschien moet je eens langsgaan bij de Vrouwenkliniek van het UZ Gent.’ Na twee jaar kreeg ik ein-de-lijk een diagnose: ik had vulvodynie, een chronische aandoening in de schaamstreek met als typische klacht een branderige, snijdende of schurende pijn aan de vulva.
Eerst was ik opgelucht. In die twee jaar had ik me soms weleens afgevraagd of ik me de pijn niet had ingebeeld. Niet dus! Maar dan ging de gynaecologe verder. ‘Het is zeker te genezen, maar dat kan lang duren. Voor de ene vrouw is een zalf al genoeg, in het slechtste geval moeten we opereren.’ Het werd dat laatste. Na anderhalf jaar zalfjes smeren en antidepressiva slikken, wat een pijnstillend effect kan hebben, was mijn enige hoop een vestibulectomie – een ingreep waarbij ze op de pijnlijke plekken weefsel weghalen.
De operatie is nu een half jaar geleden. De eerste weken waren moeilijk. Stappen ging moeizaam, gewoon al op een stoel zitten deed verschrikkelijk veel pijn. Ik kon zelfs geen skinny jeans aantrekken, omdat die te hard spande. Maar het was het waard, want toen ik op controle ging en de gynaecologe met een nat wattenstaafje op elk pijnlijk plekje duwde, voelde ik… niks. Of toch bijna niks. Mijn pijnscore was van negen tot twee gezakt en als ik de dokter mocht geloven, dan ging het alleen maar beter worden.
Ik heb de afgelopen jaren zo’n pijn gehad, dat ik al ineenkrimp bij de gedachte aan seks alleen al
Ik moest wel opnieuw naar de kinesist om mijn bekkenbodemspieren, die jaren stil hadden gelegen, opnieuw te versterken. Ik dacht dat het daarmee voorbij was, dat ik eindelijk weer een normaal seksleven ging hebben, maar spijtig genoeg is dat niet zo. Fysiek gaat het misschien wel beter, maar mentaal gaat het alleen maar slechter. Ik heb de afgelopen jaren zo’n pijn gehad, dat ik al ineenkrimp bij de gedachte aan seks alleen al.
Om die angst te overwinnen, ga ik nu naar de seksuoloog. Ook dat nog, ja… Ik doe het, want ik wil de hoop niet verliezen, maar dat is moeilijk als iedereen rondom me dat wel doet. Behalve mijn vriend, mijn mama, en de gynaecoloog. Ik stel me ook meer en meer de vraag of ik ooit mama ga kúnnen worden? Ik kan niet eens een tampon inbrengen.
De voorbije jaren heb ik wel oneindig veel bewondering en respect gekregen voor mijn vriend. We zijn bijna zes jaar samen, waarvan er in de laatste vier jaar bijna niks meer gebeurd is tussen de lakens. Ik weet niet of ik het had gekund. Of ik het geduld zou hebben dat hij had, en nog altijd heeft. Dat besef ik nu, want tot enkele maanden geleden draaide het nog allemaal om mij. Ík had pijn, ík werd geopereerd, ík moest van dokter naar dokter.
Maar bij de seksuoloog hoorde ik wat het allemaal met hém deed. Voor hem was het een gewoonte geworden dat, áls we al eens seks hadden, het niet zonder pijn was. Dat het voor hem zo eigenlijk helemaal niet moest, want achteraf voelde hij zich altijd schuldig dat hij me pijn had gedaan. Ik denk dat elke andere jongen allang was gaan lopen. Ze zeggen dat liefde alles overwint, toch? Wel, ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat ik mijn ware heb gevonden.”
Dit vind je vast ook interessant:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!