Mijn verhaal: Mireille verwerkte haar pijnlijke scheiding met behulp van paarden

Toen Mireilles huwelijk na tien jaar strandde, voelde ze zich verloren en vond nog moeilijk structuur in haar leven. Tot een vriendin haar aanraadde om een coachingsessie met paarden te volgen. Lees hier haar verhaal:

Mireille (34): “Yves en ik, wij waren onafscheidelijk sinds onze eerste kus op het feestje voor mijn zestiende verjaardag. Onze liefde was sterk genoeg om onze studententijd te doorstaan en we trouwden toen ik amper tweeëntwintig was. We bouwden een warm nest en waren gelukkig samen.

Eind 2018, na tien jaar huwelijk, dropte Yves de bom dat hij het niet meer zag zitten als koppel. Ik viel volledig uit de lucht. Welke signalen had ik gemist? Wat had ik fout gedaan? Maar Yves voelde zich verstikt en vond het een beklemmend idee dat hij sinds zijn zestiende nooit een andere vrouw gekend had. Zijn oog was op een collega gevallen. Ik wist niet wat ik hoorde… Nooit was het in mij opgekomen dat hij iets miste in ons huwelijk. Hij had er ook nooit over gepraat. In plaats van zich te bezinnen en ons nog een kans te geven, vertrok Yves een maand later om bij zijn collega in te trekken.

De eerste maanden liep ik rond als een zombie. Mijn emoties schoten alle kanten uit. Eerst was ik te verdrietig om te eten en te werken. Daarna evolueerde het naar boosheid. Yves had me mijn verleden én mijn toekomst afgenomen. En uiteindelijk kwam de eenzaamheid. Wij waren het soort koppel dat hand in hand in de zetel zat. Alles deden we samen. Als ik naar de kapper ging, wachtte Yves tot ik klaar was, en als hij ging joggen, reed ik met de fiets naast hem. Zonder hem was ik verloren. Ik wist niet welke richting ik uit moest, welke structuur ik aan mijn dagen moest geven. Tot een vriendin suggereerde dat contact met paarden weleens heilzaam zou kunnen zijn voor mijn verwerking. Aanvankelijk hield ik de boot af, maar uiteindelijk gaf ik toe, wat had ik te verliezen? 

“Mijn emoties schoten alle kanten uit. Eerst was ik te verdrietig om te eten en te werken. Daarna evolueerde het naar boosheid”

Ik kwam terecht bij coach Elke van Grow&Change, die me direct meenam naar een wei midden in de natuur. Onwennig stapte ik de omheining binnen, niet goed wetende wat er van mij verwacht werd. Ik moest kennismaken met het paard, Hope, maar ze bleef helemaal achter in de weide staan. Elke constateerde dat er ‘afstand’ was. Het bevestigde mijn minderwaardigheidsgevoel. Zelfs het paard liet me in de steek, zo oninteressant was ik! Ik liep dan maar zelf dichterbij en bleef op een meter of twee staan. Hope keek me recht in de ogen. Elke hield zich op de achtergrond en zei dat ik tegen Hope mocht praten. Aarzelend begon ik te vertellen dat ik me droevig voelde omdat mijn man me verlaten had. Ik gaf Hope een knuffel en wandelde terug naar Elke. Heel langzaam volgde het paard en toen ik stilstond, legde ze haar hoofd op mijn schouder, alsof ze me wilde troosten. Ik ervaarde een diepe verbondenheid met het dier en toen Elke vroeg hoe ik me voelde, barstte ik in tranen uit. Hope had voor mij de deur naar mijn verdriet opengezet en ik vertelde snikkend wat ik doorstaan had en hoe verloren ik me voelde. Het was een intense, vermoeiende eerste sessie, maar ik was blij dat ik de stap gezet had.

Bij elke sessie pakten we een ander stukje van mijn probleem aan. Elke en ik, en Hope die als stille observator door de wei liep en instinctief, altijd op het goede moment, iets deed waardoor ik me begrepen voelde. Op een keer deden we een oefening met kegels, ze stelden Yves en mij voor. Ik wilde mijn ex kunnen loslaten, maar dat lukte niet, ik kende hem tenslotte al mijn halve leven. En toen gaf Hope een schop tegen de Yves-kegel, alsof ze wilde zeggen: ‘Vergeet hem, hij is je niet waard.’ Er is nog zo’n anekdote. Toen ik overwoog om mijn geboortedorp – en dus ook de herinnering aan Yves – achter te laten, maakte ik een parcours van balken, kegels en touwen in de wei. Het illustreerde mijn levensloop. Met Hope aan de hand liep in het pad af. Toen we bij de balk kwamen die mijn verhuis voorstelde, blokkeerde ze, ze wilde niet meer verder. Paarden zijn heel gevoelig voor authenticiteit. Hope stopte bij de verhuisbalk omdat er geen harmonie was tussen hetgeen ik dacht, voelde en deed. En ze had dat juist gevoeld, want eerlijk gezegd was ik zelf ook niet zo overtuigd van mijn verhuisplannen. Ik had vrienden en familie in het dorp, waarom zou ik me laten wegjagen?

“Door de coaching besefte ik dat Yves en ik te hard vergroeid waren. Altijd samen zijn, is geen bewijs van een goeie relatie”

Dankzij Elke en Hope besef ik dat Yves en ik te hard vergroeid waren. Altijd samen zijn, is geen bewijs van een goeie relatie. We leefden op elkaars lip en lieten onze identiteit volledig afhangen van de andere. Ik was niet Mireille, maar de helft van Yves. Ik ben ook afgestapt van het idee van een schuldige. Mensen evolueren en ook ik ben niet meer dezelfde als toen. Ik ben nu dankbaar voor de mooie jaren samen en klaar om als mezelf te schitteren. 

Coaching met behulp van paarden is iets dat je beleeft, en heel anders dan een praatsessie. De kracht en de gevoeligheid van Hope brachten me dichter bij mijn buikgevoel. Ik spiegelde mijn bezorgdheden aan het gedrag van het paard. Waren de acties van Hope toevallig, of gaf ik ze een diepere betekenis en kreeg ik zo inzicht in wie ik ben? Het is moeilijk uit te leggen, maar de hele ervaring heeft mijn intuïtie aangescherpt, als een soort van zesde zintuig. Alsof het dier iets raakt waar de mens niet bij kan.”

Uit: Libelle 02/2021 – Tekst: Tessa Van Herck

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Mamadou ontvluchtte Senegal omdat hij homo is
• Mijn verhaal: Nicole werd tijdens de lockdown ontslagen via whatsapp
• Mijn verhaal: Conny stapte uit haar gewelddadig huwelijk en begon helemaal opnieuw

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!