Uit mekaar gaan, dat betekent ook elk naar een eigen plek, toch? Maar Reinhilde en Frank bewijzen dat het ook anders kan: zij bleven ook na hun breuk als koppel samenleven in hetzelfde huis.

Een huis delen, maar geen leven

Reinhilde (75): “Ik kom uit een tijd dat uit elkaar gaan zeldzaam was. Als er geen grote problemen waren zoals overspel of slaande ruzies, dan bleef je gewoon samen. En dus woon ik nu al vijftig jaar bij Frank. We kwamen goed overeen en dachten hetzelfde over de opvoeding van onze kinderen. We hadden zelden woorden, maar doorheen de jaren zijn we uit elkaar gegroeid.

We delen ook weinig interesses met elkaar. Ik hou van muziek, ga graag naar een museum, op stap met de kinderen. Hij zit liever in de zetel met een boek. En dus leiden we elk ons eigen leven. Vroeger vond ik dat erg, dat hij voor zo weinig openstond, maar nu hebben we daar allebei onze weg in gevonden. Wil ik een dagje naar de stad? Dan doe ik dat in mijn eentje. Wil ik een paar dagen naar zee met onze dochter? Dan weet ik dat hij met plezier alleen achterblijft.

Sommigen zullen dat misschien raar vinden, dat we zo naast elkaar leven, maar voor ons blijkt dat de beste keuze. We zijn op een leeftijd dat geen van ons beiden het nog ziet zitten om te verhuizen. Waarom zouden we? We hebben geen financiële zorgen, maken elkaar het leven niet zuur, wonen in een fijn huis in een buurt die we door en door kennen en voelen ons wellicht minder eenzaam dan mochten we alleen wonen. En mocht een van ons beiden fysiek in de problemen komen, weet ik zeker dat we elkaar zoveel mogelijk zullen helpen.

Toen onze jongste dochter de deur uit ging, zijn we samen gaan zitten en hebben we het huis ‘verdeeld’. De eerste verdieping is mijn domein, met een eigen slaap-, zit- en badkamer. Frank is minder goed te been en is op ‘onze’ slaapkamer gebleven op het gelijkvloers, waar ook een badkamer is. Wat we wel nog delen? De voordeur, de liefde voor onze kinderen, een poetsvrouw en af en toe de keuken.

Natuurlijk erger ik me soms aan hem, bijvoorbeeld als hij de keuken niet helemaal heeft opgeruimd als hij gekookt heeft, maar ik laat het los. De ergernissen vroeger, toen we nog verwachtingen hadden ten opzichte van elkaar, waren een stuk groter. Onze kinderen weten natuurlijk hoe de zaken ervoor staan, maar ik hang onze woonsituatie niet aan de grote klok. Voor ons werkt dit prima zo en daar hoeft niemand een oordeel over te hebben. En ik ben ervan overtuigd: wij zijn lang niet de enigen die het op deze manier geregeld hebben.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!