Mijn verhaal: Nicole wijdt haar leven aan haar tien adoptiehonden

Nicole is het trotse baasje van niet minder dan tien adoptiehonden, die elk hun specifieke, vaak problematische, achtergrond hebben. Hieronder vertelt ze trots over haar kindjes.

Nicole (54): “Als mensen me vragen hoeveel kinderen ik heb, zeg ik steevast: ‘Elf. Eén zoon en tien honden.’ Een kwinkslag, natuurlijk, maar eigenlijk bevat hij wel een kern van waarheid. Mijn tien adoptiehonden zijn zo belangrijk voor mij, dat ik ze oprecht beschouw als mijn extra kindjes.

De liefde voor honden is me met de paplepel ingegeven. Mijn ouders waren echte dierenvrienden. Ze namen katten en honden in huis die door andere mensen op straat werden gedumpt en verzorgden die alsof het hun eigen huisdieren waren. Ik was enig kind, maar heb me thuis nooit alleen gevoeld. Mijn hele wereld draaide om onze katten en honden. Al die dieren waren mijn kameraadjes, ik kon uren met hen spelen. Daardoor was ik als kind al een buitenbeentje, misschien. Ik voelde me zeker zo goed in het gezelschap van dieren als van mensen.

“Ik kwam erachter dat er in landen als Griekenland, Servië en Roemenië enorm veel dieren op straat worden gedumpt”

Op mijn elfde werd ik zelfs al vegetariër, puur uit dierenliefde. ‘Daar groeit ze nog wel uit’, zeiden mensen tegen mijn ouders, want in die tijd werd je echt nog voor gek aanzien als je geen vlees at. Maar ik ben altijd vegetariër, en een grote dierenvriend, gebleven. Het stond dus in de sterren geschreven dat ik zelf ook dieren in huis zou nemen.

Mijn eerste honden heb ik nog gekocht bij een kweker, maar dat bleek een grote fout. De beestjes waren helemaal niet gezond en zaten vol wormen. Na die slechte ervaring besloot ik om alleen nog maar honden te adopteren. Dat begon met eentje, een sukkelaar die door zijn baasjes was gedumpt in een asiel in Mechelen. Eigenlijk was ik van plan om het daarbij te laten, tot ik op Facebook de wereld van de shelters ontdekte: asielen die verwaarloosde dieren opvangen in het buitenland. Zo kwam ik erachter dat er in landen als Griekenland, Servië en Roemenië enorm veel dieren op straat worden gedumpt. Vaak worden ze aan een ketting achtergelaten, zonder eten of drinken…

Toen ik dat zag, kon ik niet anders dan in actie komen. Zo komt het dus dat ik ondertussen tien adoptiehonden in huis heb, van over heel Europa. Die dieren hebben vaak de verschrikkelijkste dingen meegemaakt. Mishandeling, verwaarlozing, gezondheidsproblemen… Als ze hier aankomen, dragen ze zware trauma’s met zich mee en zijn ze doodsbang van andere mensen en honden. Het vraagt dus veel tijd en geduld om zo’n hond een beetje op zijn gemak te stellen.

Mijn laatste hond heeft zelfs zijn eigen stekje gekregen – een apart huisje hier naast mijn woning – omdat hij blind is en doodsbang van andere honden. In het begin moest hij van mij ook niets weten, maar nu vertrouwt hij me door en door. Dat vind ik zo mooi om zien, dat zo’n dier toch nog kan openbloeien, ondanks alles wat het heeft meegemaakt.

Het is sowieso ongelooflijk hoeveel dankbaarheid en vriendschap ik van mijn honden krijg. Het maakt al dat harde werk meer dan waard, want het is soms wel een, euh, hondenjob. (lacht) Mijn leven staat helemaal in het teken van mijn dieren. Ik werk bewust deeltijds, zodat er zeker genoeg tijd voor hen overblijft. Op reis ga ik bijna nooit, omdat het moeilijk is om opvang voor tien honden te vinden. En dan is er nog het kostenplaatje: de dierenarts, het trimsalon, speciale hondenbrokken… Het kost me handenvol geld, maar gelukkig heb ik een spaarpotje van mijn ouders geërfd waarmee ik even verder kan.

“Dat vind ik zo mooi om zien, dat zo’n dier toch nog kan openbloeien, ondanks alles wat het heeft meegemaakt”

Toch zal ik de zorg voor mijn honden de volgende jaren stilaan moeten afbouwen. Ik word een dagje ouder en voel dat al het zorgen zijn tol begint te eisen, vooral dan fysiek. Al wil ik absoluut nog één droom waarmaken. Binnenkort wil ik op reis gaan naar Roemenië, om te helpen in een shelter waar ik zelf al twee honden adopteerde. Ze komen daar altijd handen te kort en op die manier wil ik ook daar, ter plekke, mijn steentje bijdragen. Een spannende onderneming, want ik ga bijna nooit weg, laat staan met het vliegtuig. Toch ben ik vastbesloten om eens uit mijn comfortzone te treden, voor de dieren daar én de uitbaters van de shelter. Ik heb zoveel respect voor wat ze doen. Ik vang tien honden op, ja, maar zij meer dan honderd.

Met het ouder worden, is mijn hart voor dieren alleen maar groter geworden. Wat geeft het dan dat ik al eens een kapotgebeten schoen terugvind, of dat er een kras zit in een van mijn zetels? Wat ik voor mijn dieren kan betekenen, is wat telt. Ik kan in mijn eentje natuurlijk niet alle honden ter wereld redden, maar onder dierenvrienden bestaat er een mooi gezegde: ‘Als je één hond redt, verander je de wereld niet. Maar de wereld van die ene hond verandert wel volledig.’ Als ik mijn honden hier dolgelukkig in de tuin zie stoeien, weet ik het weer: dat gezegde is een waarheid als een koe.”

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: door de scheiding van hun ouders werden Sien en haar broer uit elkaar gehaald
• Mijn verhaal: Linda’s seksleven ligt helemaal stil sinds ze in de menopauze zit
• Mijn verhaal: Tiny heeft zoveel maagpijn dat ze op sondevoeding leeft

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!