Uit mekaar gaan, dat betekent ook elk naar een eigen plek, toch? Maar Els en haar ex-man bewezen dat het ook anders kan: zij bouwden samen een tweewoonst zodat de kinderen een vaste thuis hadden.

Een nieuwe tweewoonst

Els (63): “In 1992, we waren tien jaar getrouwd, hebben de vader van mijn kinderen en ik besloten om te scheiden. Er waren geen derden in het spel, maar het huwelijk klopte niet meer voor mij. Mijn verwachtingen van hoe een relatie hoort te zijn, werden niet meer ingevuld. We hadden onze focus te veel gelegd op onze zaak en onze kinderen, en ons huwelijk verwaarloosd.

Maar geen van ons beiden voelde de behoefte om z’n koffers te pakken, ook niet nadat we officieel gescheiden waren. We hadden elk onze eigen slaapkamer, maar verder liepen de dingen zoals voorheen: hij zorgde voor de kinderen als ik er niet was en omgekeerd. En dat liep vanzelf. Ik herinner me zelfs dat we op een bepaald ogenblik, toen de kinderen met de grootouders op vakantie waren, met z’n vieren aan het ontbijt zaten, hij met zijn vriendin, ik met mijn vriend. Van jaloezie was er geen sprake. De liefde tussen ons was op, maar we wensten elkaar het beste toe.

Na een tijdje kregen we toch het gevoel dat het zo niet kon blijven duren. We hadden allebei behoefte aan meer privacy. We stapten naar een architect, legden hem ons idee van een dubbelwoonst voor en zijn beginnen te bouwen.

Een huis in drie stukken

In 1995 was ons nieuwe huis klaar: aan elke kant een volwaardig huis met een eigen voordeur, en in het midden, boven de garages, een soort overloop met de slaapkamers van de kinderen en een speelkamer. Met een deur aan elke kant naar de individuele huizen toe, zodat de kinderen de ene week naar mijn kant, de andere keer naar hun vaders kant konden gaan. Grappig detail: ons huis in drie stukken staat op ‘Ugly Belgian Houses’. De meningen erover zijn dus verdeeld, maar wij vinden het, en zeker het idee erachter, fantastisch.

Vijf jaar lang liep onze regeling perfect. Mijn ex-man en ik spraken elkaar nog geregeld om afspraken te maken rond de kinderen, maar leefden elk ons eigen leven. Het huis was wel zo gebouwd dat het makkelijk in twee echt aparte huizen verdeeld kon worden. Een muur dichtmetselen in het midden van het middenstuk en klaar.

En dat is een paar jaar later ook effectief gebeurd. Ik weet het niet zeker, misschien heeft de nieuwe vriendin van mijn ex-man daar een rol in gespeeld? In elk geval heeft hij een tijdje later zijn huis verkocht en is hij verderop in de straat gaan wonen. Onze formule heeft dus niet zo lang geduurd als ik voor ogen had, maar ik heb het me nog geen moment beklaagd. Vijf cruciale jaren lang – de kinderen waren twaalf en zestien toen hun vader zijn huis verkocht heeft – hebben ze niet moeten verhuizen en hebben ze de tijd gehad om te wennen aan het feit dat hun ouders gescheiden waren.

Ik denk wel dat je uit een bepaald hout gesneden moet zijn om dit te kunnen doen. En de manier waarop je uit elkaar gaat, speelt natuurlijk ook een grote rol. Zijn er grote ruzies geweest? Is er iemand anders in het spel? Dan wordt het moeilijk, denk ik.

Maar wij hadden elkaar nooit echt gekwetst, de vlam tussen ons was simpel-weg gaandeweg uitgedoofd. Waarom zou je het elkaar dan moeilijk maken als het ook makkelijk kan? We wilden vooral dat de kinderen hun eigen nest hadden, dat ze niet elke week moesten inruilen voor een ander, maar het heeft ook ons leven een stuk makkelijker gemaakt.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!