Noortje (25): “Ik weet nog waar ik was toen ik het telefoontje kreeg dat mijn leven zou veranderen: op mijn werk, op weg naar een vergadering. Ik herinner me zelfs nog woordelijk wat de huisarts zei: ‘Noortje, de resultaten van je bloed- en urineonderzoek zijn binnen. Ik heb nieuws voor je. Je bent zwanger’.”

Al even niet zo lekker

“Een paar dagen ervoor was ik bij de huisarts geweest omdat ik me al even niet zo lekker voelde. Ik was extreem moe en had soms last van krampen en een opgeblazen gevoel in mijn buik. Omdat ik wel vaker met constipatie kamp, dacht ik dat daar de oorzaak lag. En die vermoeidheid was niet zo gek. Ik werkte voltijds en ’s avonds was er altijd wel iets te doen: ik sportte een paar keer per week en sprak vaak af met vriendinnen. In het weekend ging ik uit, soms tot een stuk in de nacht.

Mijn vriend en ik woonden allebei nog bij onze ouders; we hadden een goed leventje en veel vrijheid. ‘Kun je zwanger zijn?’, had de huisarts gepolst tijdens de consultatie, maar dat had ik stellig ontkend. Ik gebruikte een vaginale ring en ringde soms maandenlang door, maar in mijn stopweken had ik altijd gemenstrueerd. Mijn eerste reactie op het telefoontje van de huisarts was er dan ook een van totale verbijstering. Zwanger!? Dat kon toch niet!? Gelukkig kon ik de volgende dag al bij de gynaecoloog terecht voor een echo. Mijn vriend ging mee. We hadden er de halve nacht over zitten praten en wisten nog niet of we de zwangerschap al dan niet zouden afbreken.

Op dat moment dacht ik nog dat ik nog maar net zwanger was, dus ik geloofde mijn ogen niet toen op het scherm ineens een baby verscheen, met alles erop en eraan. ‘Goh, je zit al over de helft’, zei de gynaecoloog verbaasd. Ik bleek maar liefst 23 weken zwanger te zijn. De hemel viel op mijn hoofd. Omdat de dokter merkte dat ik helemaal in shock was, heeft hij rustig de tijd genomen om met ons te praten. Hij legde uit dat de baby ver naar achteren lag, tegen mijn onderrug aan. Dat verklaarde waarom ik geen dikke buik had. En wat ik als menstruaties had beschouwd, waren doorbraakbloedingen geweest.

Op mijn vraag waarom ik geen zwangerschapssymptomen had gevoeld, was het laconieke antwoord: ‘Omdat je er niet mee bezig was’. Het gekke is dat ik me wél zwanger ging voelen toen ik het eenmaal wist. Bijna van de ene dag op de andere had ik een grotere behamaat en paste ik niet meer in mijn jeans. Ik voelde nu ook dat het niet mijn darmen waren, maar bewegingen van de baby. Toen we eenmaal van de schok bekomen waren, was het voor mijn vriend en mij duidelijk: we zouden ervoor gaan. De baby mocht komen, we zouden gaan samenwonen en een gezinnetje vormen. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik benauwd was voor de toekomst. Zou het ons wel lukken, zou ik wel voor een kind kunnen zorgen?

Van de ene dag op de andere belandden we in een nieuwe fase en moesten we ons leven omgooien. Ik was ook ongerust omdat ik niet bepaald een gezonde levensstijl had gehad en een heleboel dingen had gedaan die je als zwangere vrouw beter niet doet. Ik had koffie en alcohol gedronken, fanatiek gesport, medicijnen geslikt, sushi gegeten… En ook al zei de dokter bij elke controle dat alles er goed uitzag en dat de baby het prima deed, hij kon mijn zorgen toch niet helemaal wegnemen. In mijn omgeving was de verbazing groot. Vriendinnen en collega’s staken hun ongeloof niet onder stoelen of banken toen ze van mijn zwangerschap hoorden: ‘Dat kan toch niet, dat je daar niets van gevoeld hebt!?’

Gelukkig waren er ook veel fijne en lieve reacties. Mijn zus, die al kinderen heeft, stelde me meteen gerust: het zou allemaal goed komen. Ze overliep samen met mij wat er allemaal moest gebeuren en welke babyspullen ik moest aanschaffen. Mijn moeder ging mee op huizenjacht en vond een appartement voor mij en mijn vriend. We hebben ook veel hulp gehad bij de verhuizing.

Babynamen zoeken, me inlezen voor de bevalling, administratief alles in orde brengen: het moest snel gaan. Dat zorgde voor redelijk wat stress, vooral bij mij. Mijn vriend bleef er kalmer onder. Hij is vanaf dag één mijn rots in de branding geweest. Onze dochter Isa is een week voor de uitgerekende datum geboren, exact zestien weken na de echo waarop ze ons zo had weten te verrassen.

En ook dit keer pakte ze ons in snelheid: amper vijf uur nadat mijn vliezen waren gebroken, had ik haar al in mijn armen. Isa is nu bijna anderhalf jaar oud en een dot van een kind. Als ik naar haar kijk, stroom ik over van liefde. Mijn vriend en ik zijn zo blij met ons kleine wonder dat we beginnen te denken aan een broertje of zusje. Ook omdat ik zo graag nog eens heel bewust zwanger wil worden. Want ook al is het goed afgelopen, ik blijf het jammer vinden dat de zwangerschap van Isa me zo overrompeld heeft en zo in een roes aan me is voorbijgegaan. Volgende keer wil ik genieten van elk stapje, vanaf het prilste begin.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!