Stress op het werk, we kennen het allemaal. Maar wat als je niet weet of je volgende week wel nog naar kantoor mag komen? Daniëlle (53) wordt buitengepest door haar nieuwe bazin…

Vlotte start

Daniëlle (53): “Als directiesecretaresse moet ik heel nauw samenwerken met mijn bazen, en in het verleden zijn dat altijd mannen geweest. Toen ik hoorde dat mijn nieuwe leidinggevende deze keer een vrouw zou zijn, was ik aanvankelijk opgetogen. Ik vond het een leuk idee om eindelijk eens met een vrouw te mogen samenwerken en heb zelfs tijdens de sollicitatieronde mijn voorkeur voor deze kandidate uitgesproken.

De eerste weken verliep onze samenwerking heel vlot. Ik herinner me dat ik aan mijn collega’s vertelde hoe blij ik was met de komst van onze vriendelijke nieuwe bazin. Ze luisterde naar mijn suggesties, was begripvol voor mijn privé-situatie als alleenstaande mama, en ze complimenteerde mij over mijn nauwkeurige werk. Maar na een tijdje sloeg de sfeer helemaal om.

De pesterijen begonnen heel subtiel. Plots hoefde ik belangrijke vergaderingen niet meer bij te wonen, of zorgde ze ervoor dat e-mails rechtstreeks naar haar werden gestuurd, zodat ik niet meer van alles op de hoogte was. Na een tijdje begon ze mij in te schakelen voor opdrachten die normaal niet in mijn takenpakket zaten, en liefst zo denigrerend mogelijk, zoals broodjes voor haar gaan halen. Ze liet mij ook weten niet tevreden te zijn over mijn inzet en klaagde over het feit dat ik 4/5de werk om tijd voor mijn zoon te maken.

Toen ze merkte dat ik niet zo makkelijk van mijn stuk te brengen was, werd het gepest erger. Ze schakelde een versnelling hoger. Ze begon mij op de meest onmogelijke uren van de dag op te bellen, zelfs heel laat ’s avonds en in het weekend. Wanneer ik niet onmiddellijk de telefoon opnam, noemde ze mij ongemotiveerd, en dreigde ze met maatregelen. Ik voelde ook dat ze wantrouwen tegenover mij begon te zaaien bij de rest van het bedrijf en dat ze sommige leden van de raad van bestuur tegen mij begon op te zetten. Het is verschrikkelijk moeilijk om ondermijnd te worden door iemand die twintig jaar jonger is en naar de buitenwereld toe een perfect imago in stand houdt. Het leek alsof ik de enige was die zag waar mijn bazin mee bezig was.

Huilend naar huis

Op een bepaald moment waren de pesterijen zo erg dat ik elke avond huilend thuiskwam. Ik sliep niet meer en heb me enkele weken ziek gemeld, maar ik wist dat ik mijn bazin op die manier alleen nog maar meer munitie gaf om mij zwart te maken. Ik ben ook raad gaan vragen aan IDEWE (de externe dienst voor bescherming en preventie op het werk, red.), maar zij lieten mij weten dat ik maar beter niet te moeilijk kon doen, want op mijn leeftijd zou ik geen enkele kans meer maken op de arbeidsmarkt.

Mijn grote geluk is dat ik dertig jaar in het bedrijf werk, het is quasi onbetaalbaar om mij te ontslaan. Maar tegelijk werkt me dat ook tegen, want omdat mijn bazin dat zo goed weet, bestaat haar strategie erin mij het leven zo zuur te maken dat ik uit mezelf vertrek. Maar dat is voor mij geen optie, ik ben een alleenstaande mama, ik móét werken. En het risico dat ik niets anders meer vind, is op mijn leeftijd te groot.

Er zat dus voor mij niets anders op dan een manier te vinden om haar te laten zien dat ze mij niet klein zou krijgen. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en ben erin geslaagd om de pesterijen niet meer aan mijn hart te laten komen. Ik ontdekte dat de sleutel zat in het niet laten merken dat ze mij kon raken. Mijn therapeut gaf mij het beeld mee van een boompje dat stevig geworteld is in de grond. Als de wind waait buigen zijn takken lichtjes mee, maar hoe flexibeler hij beweegt, hoe minder kans dat hij zal breken.

Flexibel zijn is dus nu ook mijn motto. Ik leerde de pesterijen van mij af te laten glijden en de stress niet mee naar huis te nemen. En eenmaal mijn bazin doorhad dat ik niet zou zwichten, zijn de ergste vernederingen gestopt. Ik denk dat ze begrepen heeft dat ik mij nooit gewonnen zal geven. En toch ga ik ’s morgens niet meer met evenveel plezier naar het werk als vroeger. En dat doet pijn, want mijn hart ligt bij dit bedrijf. En ik blijf wel ongerust en op mijn hoede, want wie weet wat ze toch nog uit haar hoed tovert om mij buiten te krijgen?

Ik heb er mij lang het hoofd over gebroken waarom zij zo doet tegen mij. En waarom ze in het begin wel tevreden was. Ik denk dat ze in die beginperiode heel onzeker was en mij te vriend wilde houden om alle inside informatie over het bedrijf te weten te komen. Ik ben opgeklommen doorheen alle afdelingen en ik ken de werking vanbinnen en vanbuiten. Van zodra ze doorhad hoe alles in elkaar stak, had ze mijn advies plots niet meer nodig en begon ze mij als een bedreiging te zien. En was ‘mij zo snel mogelijk buiten werken’, haar grote plan geworden. Ik hoop dat er steeds meer collega’s haar ware aard zullen ontdekken, en dat ze op een dag haar verdiende loon krijgt. Ik geloof in karma. Je oogst wat je zaait, en wie haat zaait, zal daar uiteindelijk de prijs voor betalen.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!