Ook al geloofde haar huisarts haar eerst niet, toch belandde Mirthe na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap op haar 32ste al in de premenopauze. Haar onvervulde kinderwens en haar overgangsklachten maken het haar niet gemakkelijk.

Onvervulde kinderwens

Mirthe (35): “Als ik vroeger het woord menopauze las, zag ik altijd een oudere vrouw voor me. Nooit had ik gedacht dat ikzelf al zo vroeg in die fase zou belanden. Het klopt niet: in mijn hoofd voel ik me een jonge vrouw, maar mijn lichaam is dat van iemand veel ouder.

Ik heb, voor zover ik weet, altijd een regelmatige cyclus gehad. Tot ik op mijn 27ste stopte met de pil, omdat mijn toenmalige man en ik aan kinderen wilden beginnen. Toen ik na een half jaar nog niet zwanger was, ging ik voor een check-up naar de gynaecoloog.

Daar bleek dat een van mijn eileiders niet goed werkte en zelfs meteen verwijderd moest worden. Na die operatie was mijn kans om op een natuurlijke manier zwanger te raken zo klein, dat de gynaecoloog ons doorverwees naar een ivf-specialist. Daar wachtte ons meteen de volgende klap: ik leed blijkbaar ook nog aan een zeldzame aandoening, waardoor ik een heel kleine eicelreserve had.

Om zwanger te worden, moesten we bijna op een mirakel hopen. Na een zware hormoonbehandeling was het dan toch zover: ik was in verwachting! Twee weken lang zat ik op een roze wolk, tot ik op een dag zoveel buikpijn kreeg dat ik wegdraaide. In het ziekenhuis bleek het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te gaan. Ik was in acuut levensgevaar en moest meteen geopereerd worden. Toen ik wakker werd, stond de dokter aan mijn bed met verpletterend nieuws: ‘om uw leven te redden, hebben we ook uw tweede eileider moeten wegnemen. Zwanger worden zal helaas niet meer lukken.’

Ik was kapot van verdriet. Mama worden was altijd mijn vurigste wens geweest. Als jong meisje had ik er nooit van gedroomd om zangeres of actrice te worden, maar wel: een toegewijde moeder. Ik was zelfs speciaal voor leerkracht gaan studeren, zodat ik later veel thuis kon zijn bij mijn kindjes. Toen dat onmogelijk bleek, stortte mijn wereld in.

Geen kind, geen huwelijk

Ook mijn huwelijk overleefde de klap niet. Mijn ex en ik wilden allebei zo graag een kind. Hoe zou onze toekomst er nu nog uitzien? Het werd duidelijk dat we andere dingen wilden… En dus beter uit elkaar zouden gaan. Na die heftige periode had mijn hoofd tijd nodig om te bekomen. En mijn lichaam blijkbaar ook, want mijn cyclus was nog altijd heel onvoorspelbaar.

Omdat ik ondertussen mijn buik meer dan vol had van ziekenhuisbezoeken, duwde ik de twijfels over mijn cyclus voor me uit. Twee jaar geleden kreeg ik plots last van allerlei kwaaltjes. Overdag brak het zweet me plots zomaar uit en ook ’s nachts werd ik vaak met een kletsnatte pyjama wakker. Tegelijk kreeg ik last van droogte: niet alleen vaginaal, maar overal. Als ik voor de klas stond te praten, voelde ik mijn speekselklieren opdrogen, hoeveel water ik ook dronk.

In mijn hoofd begon ik de optelsom te maken: opvliegers, vaginale droogte, nachtelijk zweten… Kon het zijn dat ik al in de menopauze zat? Ik besloot opnieuw langs te gaan bij mijn huisarts, maar die veegde mijn bezorgdheden van tafel: ‘Je bent nog zo jong, dat kan echt niet.’ Hij voerde ook een bloedonderzoek uit, waaruit volgens hem bleek dat mijn hormonale balans perfect normaal was. ‘Waarschijnlijk heeft je lichaam te lijden onder het verdriet van de voorbije maanden. Het gaat wel weer over.’

Heftig verdict

Maar mijn klachten gingen niet over. Ten einde raad boekte ik een consultatie bij een menopauze-consulente. Zij twijfelde niet aan mijn verhaal en stuurde me prompt terug naar mijn huisarts. Na een bijkomende test gaf hij schoorvoetend toe dat ik toch gelijk had: ik zat, op mijn 32ste, in de premenopauze, de periode voor de eigenlijke menopauze. Waarschijnlijk was mijn hormonale aandoening, waardoor ik ook zo moeilijk zwanger raakte, de boosdoener. Daar zat ik dan, als prille dertiger met het verdict dat de meeste vrouwen pas rond hun 45ste krijgen.

Ik voelde me in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. Dat gevoel kan ik nu nog hebben: alsof ik een jonge vrouw ben, gevangen in een oud lijf. Volgens de dokter kan de premenopauze, met alle daarbij behorende klachten, bovendien nog een paar jaar duren. Pas als ik daarna in de échte menopauze beland, zullen ze wegebben.

Na alle ellende van de voorbije jaren had ik twee opties. Ofwel bleef ik het allemaal lijdzaam ondergaan, ofwel ondernam ik actie. Ik heb voor dat tweede gekozen. Ik kreeg medicijnen die mijn overgangsklachten onderdrukten en ben in therapie gegaan voor mijn onvervulde kinderwens. Die laatste stap heeft me enorm geholpen: na mijn miskraam kon ik in de supermarkt maandenlang niet langs de babyspullen wandelen zonder in tranen uit te barsten.

Nu gaat het beter, al zal mijn verdriet nooit helemaal weggaan. Ook in de liefde ben ik opnieuw gelukkig. Mijn kersverse echtgenoot gaat heel begripvol om met mijn situatie. Hij snapt het als vrijen niet lukt, omdat ik te veel last heb. Hij kiest voluit voor mij, ook al kunnen we geen kinderen krijgen samen. Zijn onvoorwaardelijke liefde is het allermooiste geschenk.”

Meer pakkende verhalen lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!