Mijn verhaal: de erfenis die Renate en haar man ontvingen, zorgt voor spanningen binnen hun relatie

De erfenis waar Renate en haar man recht op kregen na de dood van hun ouders, viel veel groter uit dan ze hadden gedacht. De manier waarop haar man het geld wil besteden, veroorzaakt wrevel.

Renate (58): “Guido en ik zijn vijfendertig jaar getrouwd. We hebben drie volwassen kinderen die allemaal een fijne partner en een goede job hebben. Ons derde kleinkind is onderweg. Met veel plezier werk ik deeltijds in een boekhandel en Guido staat in het onderwijs, op twee jaar van zijn pensioen. Ons huis is afbetaald en we hebben geen grote kosten meer. In deze fase van ons leven zouden we het zo goed kunnen hebben samen. Maar we hebben nog nooit zoveel ruzie gemaakt als de laatste tijd.

Drie jaar geleden is mijn vader gestorven, vorig jaar de moeder van Guido. Het waren onze laatste ouders. De ouderlijke huizen zijn verkocht, het vermogen is verdeeld. Nu heb ik op voorhand nooit gespeculeerd over de erfenis, maar het was veel meer dan ik verwacht had. Toen ik bij de bank hoorde hoeveel er op het spaarboekje van mijn vader stond, kon ik mijn oren niet geloven. En mijn schoonmoeder had blijkbaar beleggingen waar we niets van wisten.

“Ik denk soms met heimwee terug aan de jaren dat we het met minder moesten doen, maar ook veel zorgelozer en tevredener waren”

Om een lang verhaal kort te maken: sinds we geërfd hebben, staan Guido en ik er financieel beter voor dan ooit. We hebben altijd een modaal inkomen gehad. We kwamen niets te kort, maar als we al eens wat geld opzij konden zetten, ging dat ook weer vlug op aan de studies van de kinderen, een nieuwe wasmachine of onderhoudsklussen in huis. Ik denk soms met heimwee terug aan de jaren dat we het met minder moesten doen, maar ook veel zorgelozer en tevredener waren. Er was geen geld voor dure extra’s of zotte uitgaven, dus hoefden we daar ook niet van wakker te liggen. Of over te discussiëren.

Guido heeft de centen altijd wat makkelijker laten rollen dan ik. Zo was nu eenmaal de rolverdeling in onze relatie: hij was de dromer die regelmatig een of ander projectje of aankoop in gedachten had, ik de realist die hem afremde en met twee voeten op de grond hield. Maar sinds we zoveel geld hebben, werkt die rem niet meer.

We kijken totaal anders naar onze huidige rooskleurige situatie. Ik vind het gewoon prettig en comfortabel om dat geld achter de hand te hebben, het geeft gemoedsrust. Maar ik heb er geen enkele behoefte aan om onze levensstijl om te gooien. Guido redeneert: we hébben het geld, dus laat ons ervan genieten nu we op een leeftijd zijn dat dit nog kan.

Onze vorige auto was nog prima, maar sinds vorig jaar staat in onze garage een groter exemplaar te blinken. Naast twee peperdure elektrische fietsen, uiteraard ook nieuw. Ik heb voor mijn verjaardag een smartphone cadeau gekregen met zoveel toeters en bellen dat ik er amper mee kan werken. Onze oude televisie is vervangen door een heuse homecinema met surround sound-system. En het houdt niet op. Nu heeft hij zijn zinnen gezet op een sauna voor binnen en een jacuzzi voor in de tuin. Hij heeft het ook al over een mobilhome gehad, en voor volgend jaar wil hij een verre reis boeken, naar Zuid-Afrika of de Verenigde Staten.

Als er in huis iets kapot is of hapert, durf ik dat amper te zeggen, want nakijken of repareren is er niet meer bij: alles wordt nieuw gekocht. Toen we laatst een andere matras voor ons bed gingen kopen, kwamen we buiten met een boxspring en een volledige slaapkamer. Ik heb nachtenlang wakker gelegen in dat nieuwe bed, ik vond er letterlijk en figuurlijk mijn draai niet in.

Maar de klap op de vuurpijl is toch wel dat Guido het steeds vaker over verhuizen heeft. In onze gemeente wordt een standingvol appartementencomplex opgetrokken en onlangs kwam Guido aanzetten met een glanzende brochure. Het ziet er allemaal prachtig uit, met veel design en technische snufjes en een prachtige binnentuin voor de bewoners. En ja, met het oog op onze oude dag is zo’n luxeappartement natuurlijk een stuk gerieflijker dan het huis waarin we nu wonen.

Maar ik wil hier nog niet weg. We hebben dit huis gekocht toen we pas getrouwd waren, onze kinderen zijn hier opgegroeid en ik heb een goed contact met de buren. Ik hou van dit huis. Ik ken elk hoekje en plekje, elke scheur in de muur, elk losse tegel. In zo’n nieuw appartement zou ik me niet thuis voelen, maar op bezoek.

“Ik zou liefst nu al een flinke som geld aan onze kinderen geven, maar Guido heeft een veel kleiner bedrag in zijn hoofd”

Ik zou het liefst nu al een flinke som geld aan onze kinderen geven, want zij kunnen het in deze fase van hun leven goed gebruiken. Guido wil hen best ook een financieel een duwtje in de rug geven, maar hij heeft een veel kleiner bedrag in zijn hoofd dan ik. Zijn redenering: ‘Laat hen maar werken voor hun centen, zoals wij ook altijd gedaan hebben. Als we dood zijn, krijgen ze de rest.’

Dan denk ik meteen: en is dat echt zo’n cadeau? Ik wil niet ondankbaar zijn tegenover onze ouders, maar soms zou ik willen dat we dat geld nooit geërfd hadden, of dat het niet zoveel was geweest. Het heeft Guido en mij als koppel zeker niet gelukkiger gemaakt of dichter bij elkaar gebracht.”

Uit: Libelle 47/2021 – Tekst: Carine Stevens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: alleenstaande papa Frederik heeft de hoop op een nieuwe liefde opgegeven
• Mijn verhaal: Hannelore heeft er plots spijt van dat ze geen kinderen heeft
• Mijn verhaal: de man van Ellen verliet haar onverwachts voor een andere vrouw

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!