Mijn verhaal: Sabine had de hoop op een kind al opgegeven

Sabine (31): “Ik ben altijd het typische mama-meisje geweest. Als peuter sleurde ik mijn poppen overal mee naartoe, als zesjarige vond ik niks leuker dan bij de buren langsgaan toen daar een baby’tje geboren werd. Op mijn vijftiende babysitte ik al voor de hele buurt en toen ik afgestudeerd was, ging ik verder voor kinderverzorgster. Natuurlijk was het ook mijn droom om zélf mama te worden. Peter, mijn toenmalige vriend, wilde dat gelukkig ook.

Ik heb nooit stilgestaan bij het feit dat ik misschien niet zwanger zou kunnen worden. Dus elke keer dat mijn regels weer doorkwamen die eerste maanden reageerde ik aanvankelijk met ongeduld. Nog een paar maanden later was er de teleurstelling, een jaar later het verdriet. We gingen op zoek naar advies, een resem onderzoeken volgde, maar er kwam geen resultaat. Er was geen enkele aanwijsbare reden dat we niet gewoon zwanger zouden kunnen worden. ‘Probeer het eens los te laten’, zei mijn gynaecoloog. ‘Misschien ben je er gewoon te veel mee bezig.’

Maar zwanger worden was het enige waar ik nog mee bezig leek te zijn. Vanaf het moment dat ik wakker werd tot ik ging slapen. Zelfs in mijn dromen speelde mijn kinderwens een rol. Ik kan de keren niet meer tellen dat ik huilend ben wakker geworden omdat ik weer eens droomde dat ik mijn kindje in mijn armen hield. Levensecht waren die dromen, zodat wakker worden verschrikkelijk hard was. Peter en ik verloren elkaar
ook stilaan uit het oog in mijn strijd voor een kind. Natuurlijk vond hij het jammer dat ik niet zwanger werd. Maar hij voelde niet wat ik voelde. Na een tijd werd hij minder empathisch. Het ergerde hem dat ik zo geobsedeerd raakte door mijn kinderwens. Nu begrijp ik hem, ik wás ook verschrikkelijk om mee samen te leven, maar toen was ik alleen maar teleurgesteld in hem. Hij was mijn man, hij moest me steunen, vond ik. Dat ik zijn vrouw was en ook mijn best moest doen om het leven aangenaam te houden, zag ik toen nog niet in.

Uiteindelijk heeft het me mijn huwelijk gekost. Peter dreef meer en meer weg. Hij deed op den duur alles liever dan thuis zijn bij zijn zagemie en ik richtte me nog meer op zwanger worden. Als ik maar mama was, dan zou alles goedkomen. Op een avond las ik Peter voor over een therapie waarover ik op internet had gelezen. ‘Ik ga bij je weg’, zei hij opeens, drie jaar na ons huwelijk. Ik heb gehuild, gesmeekt om ons nog een kans te geven. ‘Als je nog maar even geduld hebt, dan word ik zwanger en dan komt het allemaal goed’, zei ik. ‘Dat is de reden waarom ik wegga, Sabine’, zei hij. ‘Je bent niet meer gelukkig met mij. Alleen een kind kan jou gelukkig maken.’

“Daar zat ik, alleen op reis, met een huwelijk dat was  stukgelopen op mijn onvervulde kinderwens. En toen leerde ik Michael kennen”

Ik ben boos geweest op Peter. Ik vond hem een opgever, ik voelde me verraden. Maar na een paar weken begon ik te begrijpen wat hij had gezegd. Doordat ik opnieuw single was, verdween de kinderwens naar de achtergrond en besefte ik hoe hard het mijn leven had overgenomen. Ik besefte dat ik fouten had gemaakt, maar Peter wilde ons geen kans meer geven. Heel verdrietig – en deze keer niet om een kind, maar om de verloren relatie – vertrok ik een weekje naar Turkije. Even alleen, even bekomen van de voorbije jaren. Ik kwam er tot de ontdekking dat ik het echt verkeerd had aangepakt. Ik had me laten opslorpen door iets wat ik niet kon krijgen, en had intussen de rest van mijn leven op pauze gezet.

Op de voorlaatste avond leerde ik Michael kennen. Ook een Belg, ook alleen op vakantie. We begonnen te praten en voor ik het wist had ik mijn hele verhaal verteld. Mijn fouten, mijn falen, mijn inzichten, alles kwam aan bod. Hij leerde me kennen met al mijn kleine kantjes, ik dacht toch dat ik hem nooit meer zou zien. Maar een week nadat ik thuis was, stond hij voor mijn deur met bloemen. We zijn gaan eten, hij is die avond blijven slapen en eigenlijk nooit meer weggegaan. Een maand later werd ik niet ongesteld… Een zwangerschapstest toonde me het wonder: ik was zwanger.

Intussen zijn Michael en ik twee jaar ouders van een prachtige dochter én ik ben zwanger van ons tweede kindje. Ik ben gelukkig. En nee, niet omdat ik nu eindelijk een kindje heb. Natuurlijk is dat de kers op de taart, maar het allergelukkigst ben ik met wie ik ben geworden. Mijn huwelijk met Peter, mijn strijd voor een kind, het heeft me veel geleerd. Met Michael praat ik veel, ik wil blijven stilstaan bij de dingen die ik doe, ik wil mezelf nooit meer zo verliezen. Ooit dacht ik dat ik de ongelukkigste vrouw op aarde was. Maar kijk, we zijn drie jaar verder en ik denk niet dat iemand gelukkiger is dan ik.”

Lees meer:

• Mijn verhaal: Hilde overwon haar jarenlange alcoholverslaving
• Mijn verhaal: Ellen was extreem misselijk tijdens haar zwangerschap
• Mijn verhaal: Ondanks alle voordelen trouwde Mim toch met een moslim