Mijn verhaal: door corona koos Sara definitief voor thuisonderwijs

Tijdens de lockdown werd het duidelijk dat Sara’s dochter Milla geen uitdaging meer vond in de taken die ze voor school moest maken. Na lang twijfelen besloten ze samen te kiezen voor thuisonderwijs, en dat bleek een goede keuze: Milla bloeide helemaal open.

Sara (41): “Ieder kind verdient het om de beste versie van zichzelf te kunnen zijn. Mijn dochter Milla, die nu vijftien is, was al in de lagere school bij de sterkere leerlingen van de klas. Ze werd door de juf soms ingezet om de zwakkere leerlingen te helpen, maar in het middelbaar vielen die extra taken weg en kreeg ze het lastig.

Halverwege het tweede middelbaar begon ze signalen te geven dat de leerstof voor haar wel heel makkelijk was. In het derde jaar ging het even wat beter, want in de richting Humane Wetenschappen kreeg Milla vakken die haar enorm interesseerden. Maar toen kwam corona en gingen onze ogen pas echt open.

“Tijdens de lockdownperiode stopte Milla niet bij de voorziene leerstof; ze leerde zichzelf ook nog eens programmeren”

Tijdens de lockdown vorig jaar, toen Milla en haar broer ineens thuis moesten studeren, drukten we hen op het hart dat ze onze hulp mochten inroepen als ze vragen hadden over de leerstof. Maar ze werkten vlotjes door en genoten daarna van hun vrije tijd. Ik vond dat normaal, tot ik telefoon kreeg van een vriendin met een dochter in dezelfde klas als Milla. Zij klaagde omdat ze al drie keer een opmerking had gekregen van de school dat er niet genoeg taken afgewerkt werden, ook door onduidelijkheid over de opdrachten en de online agenda.

Het verschil met Milla, die genoot van het zelfstandig werken, was enorm. Ze stopte niet bij de voorziene leerstof, en leerde zichzelf ondertussen ook nog HTML-programmeren. In het verleden was thuisonderwijs al eens ter sprake gekomen, en Milla legde het idee zelf terug op tafel. ‘Misschien moeten we dat toch eens bekijken mama, want dit is leuker dan op school.’

En dus informeerde ik naar de mogelijkheden bij Campus Cuesta, een zogenaamde go-study-place waar kinderen die thuisonderwijs volgen toch regelmatig naartoe kunnen en begeleid worden door professioneel onderwijspersoneel. Het was even slikken toen we de investering hoorden, en de afstand naar de campus was erg groot. Bovendien zou er geen weg terug zijn, met de sprongen die Milla zou maken. We twijfelden, en schoven de beslissing voor ons uit.

Terwijl de andere kinderen in juli genoten van hun vakantie zat Milla ook tijdens de zomer non-stop met haar neus in de boeken. Ze wilde alle hoofdstukken afwerken en de achterstand door de lockdown inhalen, maar daardoor maakte ze haar voorsprong op de rest van de klas alleen maar groter. Toen werd het voor ons heel duidelijk dat het risico op schoolmoeheid om de hoek loerde, dus hakten mijn man en ik na lang aarzelen de knoop door.

Het is ongelooflijk om te zien hoe hard onze dochter is opengebloeid sinds ze thuisonderwijs krijgt. Vooral van haar zelfstandigheid ben ik onder de indruk. Officieel moeten wij haar lesgeven. Ik ben zelfstandige en geef trainingen aan bedrijven. Tijdens de coronaperiode was ik bijna fulltime thuis, maar er zal een moment komen dat Milla overdag alleen moet blijven.

Toch maak ik me daar weinig zorgen over, want nu al doet ze in de praktijk alles alleen. Ze pluist de leerplannen uit en bestelt zelfs online extra lespaketten. Twee dagen per week neemt ze de trein van Halle naar Sint-Niklaas om te gaan studeren bij Campus Cuesta. Mijn bezorgde moederhart heeft haar moeten loslaten, wat in het begin zeker niet makkelijk was. De dagen dat ze naar de campus gaat, moet ze heel vroeg opstaan en komt ze ook laat weer thuis, maar ze is veel gemotiveerder dan toen ze nog naar school ging.

“Uiteraard vraagt dit wat aanpassingsvermogen van ons gezin, maar het is het dubbel en dik waard”

Vroeger had ze geen idee van wat ze later wou doen, nu onderzoekt ze zelf nieuwe uitdagingen. Onlangs kwam ze enthousiast op mij afgerend met de mededeling dat ze Psycho-Neuro-Immunologie wil gaan studeren, een richting die ze zelf ontdekt had.

Uiteraard vraagt deze keuze wat aanpassingsvermogen van ons gezin, maar als je ziet hoe gelukkig Milla nu is, is het dat dubbel en dik waard. Ik merk in mijn omgeving dat steeds meer ouders op zoek zijn onderwijs op maat voor hun kinderen, maar ik besef dat deze situatie niet voor iedereen haalbaar is.

Niemand twijfelt eraan dat scholen en leerkrachten hun best doen. Toch wordt bij sterke leerlingen het potentieel niet altijd naar boven gehaald. En als ouder is het hartverscheurend om te zien dat je kind het gevoel heeft er niet bij te horen omwille van de individuele begeleiding. Thuis valt die druk weg. Hier kan Milla volledig zichzelf zijn. En het gebrek aan sociaal contact wordt gecompenseerd bij Campus Cuesta en door de tijd die er vrijkomt voor hobby’s.

De angst voor isolatie was een van de argumenten tegen thuisonderwijs, maar ik ben blij om te zien dat mijn dochter toch regelmatig blijft afspreken met de meisjes die ze kent van in de klas. Scholen kunnen heel veel doen, maar uiteindelijk ligt de eindverantwoordelijkheid voor het geluk van kinderen toch bij de ouders. Milla’s broer zit nu in het tweede middelbaar. De deur naar het thuisonderwijs staat ook voor hem open, al is de keuze aan hem. Ik heb in ieder geval nog geen seconde spijt gehad van de beslissing die we samen met Milla hebben genomen.”

Uit: Libelle 13/2021 – Tekst: Ans Vroom

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Karlijn wilde lang geen kinderen, uit angst net als haar eigen moeder te worden
• Mijn verhaal: Anne-Colette moest haar luxeleven omruilen voor een bescheiden bestaan
• Mijn verhaal: Josefien beschouwt haar leven als voltooid

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!