Sarahs moeder ging bij haar vader weg toen ze twee jaar oud was; ze heeft hem dus nooit echt gekend. Nu hij overleden is, is ze op zoek naar antwoorden, maar haar moeder houdt haar lippen stijf op elkaar.

Mijn verhaal: Sarah rouwt om haar vader die ze nooit heeft gekend

Sarah (29): “Mijn vader is overleden. Het klinkt vreemd als ik mezelf het woord ‘vader’ hoor uitspreken, want ik heb hem nooit gekend. Ik wist dat hij bestond, maar voor mij was hij louter de man die mij ooit had verwekt. Mijn moeder heeft hem jaren geleden al doodverklaard, al sinds ze bij hem is weggegaan met mij toen ik nog geen twee jaar oud was. Daarna heb ik hem nooit meer gezien, en ook met de familie aan mijn vaders kant werd abrupt alle contact verbroken.

Ik wist hoe hij heette, maar zijn naam mocht thuis onder geen beding worden uitgesproken. Het enige beeld dat ik als kind van hem had, had ik uit een fotoalbum van begin jaren negentig. Een slanke jongeman met bruine krullen die liefdevol naar zijn bruid kijkt en een jaar later vol trots naar mij, zijn pasgeboren dochter. Die liefde en trots bleken helaas van korte duur.

Waar het precies is misgelopen tussen hem en mama, weet ik niet. Mijn moeder heeft nooit veel verteld over die episode in haar leven. De manier waarop haar gezicht verstrakte als haar ex ter sprake kwam, maakte duidelijk dat ze daar liever niet aan herinnerd wilde worden. Via andere familieleden wist ik dat hij een opvliegend karakter had, agressief uit de hoek kon komen en thuis ook losse handjes had.

Toen ik zeven jaar was, is mama hertrouwd met Willy. Hij is de man die me heeft opgevoed en die ik met veel liefde ‘papa’ noem. Ik draag ook zijn familienaam, want hij heeft me geadopteerd. Vrienden en vriendinnen die thuis over de vloer kwamen, gingen ervan uit dat hij mijn vader was, en dat liet ik maar zo. Omdat ik wist dat mama dat liever had, maar ook omdat ik het zelf wel makkelijk vond om geen uitleg te hoeven geven.

Pas het laatste jaar wil ik wél graag vertellen hoe een en ander in elkaar zit. Ik wil uitleggen dat ik Willy als mijn papa beschouw, maar dat hij pas later in mijn leven is gekomen. Dat ik mijn biologische vader nooit heb gekend, en dat hij vorig jaar plotseling is overleden. En ook: dat ik nooit had kunnen denken dat ik zo om zijn dood zou treuren.

Het nieuws van mijn vaders dood heb ik vernomen via mijn moeder. Ze belde me op omdat ze een envelop in de brievenbus had gekregen: een kort briefje van een vroegere schoonzus van haar, een zus van mijn vader. Haar broer was drie weken daarvoor omgekomen bij een verkeersongeval in Spanje, op 54-jarige leeftijd. In de envelop zat ook een doodsprentje met zijn foto.

Toen ik dat onder ogen kreeg, ben ik hartstochtelijk beginnen te huilen. Niet omdat ik hem herkende, maar juist omdat zijn gezicht me volslagen vreemd was. Hij leek in niets meer op de jongeman van de foto’s. Deze kale, wat corpulente man van middelbare leeftijd was dus mijn vader. Als ik hem op straat was tegenkomen, was ik hem straal voorbijgelopen. Wie weet: misschien was ik hem ooit wel voorbijgelopen, zonder te weten dat hij het was?

Geen toevallige ontmoeting

Niet dat de kans op een toevallige ontmoeting zo groot was. Zijn familie woonde in dezelfde streek als wij, maar via via had ik eerder al vernomen dat mijn vader naar het buitenland was getrokken. Waarschijnlijk op de vlucht voor het gerecht, nadat hij zich had ingelaten met louche zaakjes, zo werd erbij gefluisterd. Ik heb een paar keer bij mijn moeder gepolst of die geruchten konden kloppen, maar dan klapte ze steevast dicht. ‘Zwijg. Die man was de grootste vergissing in mijn leven’, was het enige wat ze kwijt wilde. Zelfs na het bericht van zijn overlijden wilde ze niet over hem praten.

Ik doe mijn best om haar te begrijpen en snap waarom ze hem uit haar leven heeft gebannen, maar ik vind het jammer dat het onderwerp totaal niet bespreekbaar is. Mama was zelfs boos toen ze hoorde dat ik aan oma en opa had verteld dat mijn vader gestorven was. ‘Was dat nu nodig, om oude wonden open te rijten en die mensen zo verdrietig te maken?’ Maar mijn verdriet, dat lijkt niet mee te tellen. ‘Je mag van geluk spreken dat je hem nooit hebt gekend’, zegt mijn moeder, en daarmee is voor haar de kous af.

Zelfs mijn vriendinnen vinden het raar dat ik zo vaak over mijn vader praat en het erg vind dat hij gestorven is, terwijl ze niet eens van zijn bestaan op de hoogte waren. Ik sta er zelf ook van te kijken dat ik zo ondersteboven ben van zijn dood. Ik rouw, maar minder om zijn persoon dan om het feit dat dit zo onherroepelijk is, denk ik. Heb ik stiekem of zelfs onbewust toch altijd gehoopt dat hij ooit weer in mijn leven zou opduiken? Dat hij op een dag toch nieuwsgierig naar me zou worden, me zou willen leren kennen? Dat we wat dingen zouden kunnen uitpraten, en dat hij niet zo’n baarlijke duivel zou blijken als me altijd is voorgehouden?

Soms denk ik zelfs: als ik vroeger contact met hem had gezocht, had ik misschien nog iets voor hem kunnen betekenen en was hij wellicht niet zo aan lager wal geraakt. En ook al besef ik dat dit geen erg realistische gedachte is, het is een illusie die nu definitief met hem begraven is. Als ik huil, is het vooral daarom. En om een vader die zo trots was op zijn babydochter, maar daarna nooit meer naar haar heeft omgekeken.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!