Wanneer je ouders scheiden, is dat sowieso al een ingrijpende gebeurtenis. Voor Sien kreeg die nog een extra donker kantje: zij en haar broer werden uit elkaar gehaald.

Verscheurd gezin

Sien (26): “Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan in augustus 2009. Ik was dertien, mijn broer Remco zestien. We waren die zomer nog met ons gezin naar Italië geweest, er leek geen vuiltje aan de lucht. Maar meteen na die vakantie vertelde papa aan mama dat hij al een tijdje een affaire had met een andere vrouw en dat hij met haar verder wilde. Mama heeft daar als een furie op gereageerd en heeft hem prompt de deur gewezen.

De dag erna was mijn vader al weg, zonder een woord uitleg, zonder afscheid te nemen. Wellicht heb ik daarom vanaf het begin zo voluit de kaart van mama getrokken. Ik voelde me net als zij door hem verraden en in de steek gelaten. Mama deed in het begin niets anders dan huilen. En toen de huilbuien verminderden, werd ze woest, opstandig en wrokkig. Als ze het over papa had, spuwde ze zijn naam uit. Ik wilde haar troosten en steunen, dus was ik samen met haar kwaad op de man die ons gezin verwoest had.

Remco reageerde anders. Die zei niet veel en vluchtte steeds vaker weg. Hij ging naar vrienden of de jeugdclub. Of naar papa. Altijd dat geklaag en gehuil thuis: hij wilde liever bij papa gaan wonen, kondigde hij aan. In een paar maanden tijd was ons gezin in tweeën gesplitst. Van de afgesproken bezoekregeling kwam niets in huis. Mijn broer mocht zelf kiezen wanneer hij naar mama kwam, ik zou op woensdag en zondag naar papa gaan. Maar omdat Remco maar zelden bij mama kwam opdagen, ‘strafte’ ik mijn vader door ook niet naar hem te gaan. Bovendien liet ik mama niet graag alleen.

Papa heeft zeker nog geprobeerd om de band met mij weer aan te halen, en ook mama heeft contact opgenomen met Remco, omdat ze hem zo miste. Maar door de koude oorlog tussen hen hadden Remco en ik het gevoel dat we loyaal moesten zijn aan de ouder bij wie we woonden. Het is bizar dat niemand erbij stilstond dat mijn broer en ik na de scheiding van onze ouders ook gescheiden opgroeiden. Remco’s strips lagen nog thuis, en als ik daarin las, werd ik altijd een beetje weemoedig. En als ik een liedje van Queens of the Stone Age op de radio hoorde, moest ik aan hem denken, omdat hij gek was van die groep.

Ik miste zelfs zijn geplaag. Niemand die me nog ‘spinnekop’ noemde, niemand die me uitlachte omdat ik een Engels woord verkeerd uitsprak. Maar ook: niemand met wie ik kon bekvechten over wiens beurt het was om de vaatwasmachine leeg te maken. Remco zat op een andere middelbare school dan ik, maar we kwamen elkaar soms nog tegen in de stad. Nu, als volwassen vrouw, vind ik het onbegrijpelijk dat we toen nooit naar elkaar zijn toegestapt. Maar als je veertien en zeventien bent, ligt dat anders. Remco was meestal in het gezelschap van vrienden, ik liep er met vriendinnen, en dus knikten we alleen even naar elkaar.

Tot we zelfs dat niet meer deden en we hooguit oogcontact zochten, als teken van herkenning. Tussen mij en mijn broer stond een onzichtbare muur, opgetrokken door de scheiding van onze ouders. De afstand groeide met de jaren. Ook letterlijk, want hij ging op kot in Brussel en bleef daar na zijn studie plakken. Het enige wat ik toen nog over hem te weten kwam, was wat ik las op sociale media. We hadden geen ruzie en we waren niet boos op elkaar, maar we hadden geen contact meer. Mijn broer was een vreemde voor me geworden.

Op weg naar elkaar

Tot ik in de lente van 2019 jaar ineens een berichtje kreeg. Niet van Remco, maar van zijn vriendin. Remco wilde me graag nog eens zien, zei ze, maar hij wist niet goed hoe hij dat moest aanpakken. Dus nam zij het initiatief om een ontmoeting te regelen.

Het was best onwennig om na al die jaren opnieuw tegenover mijn broer te zitten. De laatste keer dat we elkaar gesproken hadden, waren we nog pubers, nu waren we twee volwassenen. Nee, we zijn elkaar niet huilend in de armen gevallen. We hebben die eerste keer gewoon zitten praten over koetjes en kalfjes, over studies en hobby’s. Ik heb Remco en zijn vriendin daarna uitgenodigd op de receptie ter gelegenheid van mijn afstuderen aan de hogeschool. Mijn moeder was daar ook en reageerde erg emotioneel toen ze haar zoon terugzag. Dat was een mooi moment.

De band tussen Remco en mij heeft zich pas echt verdiept sinds ik vorig jaar uit huis ben gegaan. Zo zonder de schaduw van mama en papa vinden we makkelijker onze weg naar elkaar. We kunnen nu ook praten over wat er vroeger allemaal gebeurd is, en hoe dat voor ons was. We kunnen zelfs solidair kwaad worden op onze ouders omdat ze ons meegesleurd hebben in hun conflict, en vooral omdat ze niet hebben ingegrepen toen we zo uit elkaar groeiden.

En zoals Remco door mijn toedoen opnieuw contact heeft met mama, zo ben ik sinds kort on speaking terms met papa. Hij is en blijft mijn vader, ik wil geen wrok blijven koesteren. Maar ik ben toch vooral blij dat mijn grote broer opnieuw in mijn leven is. Hem laat ik nooit meer los.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!