Mijn verhaal: nadat haar broer vermist raakte, gooide Sofie haar leven helemaal om

Na de verdwijning van haar broer Jelle, was Sofie zó emotioneel afgemat dat ze besloot haar leven om te gooien. “Ik weet nu: sommige gebeurtenissen heb je gewoon niet zelf in de hand. Maar hoe je met zo’n gebeurtenis omgaat, dàt kan je wel zelf bepalen…”

Sofie: “Mijn broer staat al sinds 2015 als vermist opgegeven. Op een dag is hij met zijn auto naar Nederland gereden, maar hij is nooit meer thuisgekomen. In het begin kon de politie niets met Jelles verdwijning doen, omdat hij al meerderjarig was. Tot zijn auto plots bij mij thuis om de hoek stond, maar er van mijn broer nog altijd geen spoor was. Vanaf dan was zijn verdwijning onrustwekkend, en heeft de politie officieel een zaak geopend. Ze hebben zelfs een verdachte opgepakt, maar ze konden niet zwart op wit bewijzen dat die man Jelle had vermoord…

Dat het onderzoek zo moeizaam verliep, maakte zijn verdwijning nog moeilijker te verwerken voor ons, als gezin. Intussen werden mijn ouders, mijn zus en ik verteerd door verdriet, het idee dat Jelle nooit meer zou terugkomen was gewoon niet te vatten. Als oudste van drie voelde ik me altijd al verantwoordelijk voor het welzijn van mijn ouders en mijn zus, maar nu wist ik zelf met mijn verdriet geen blijf. Ook op het werk kon ik nauwelijks nog functioneren: ik werkte als psychologe, maar Jelles verdwijning zat zo dicht op mijn vel dat ik de fut niet had om andere mensen te helpen. Het verdriet van mijn ouders, de politie die de zaak maar niet opgelost kreeg, mijn eigen pijn… Ik moest er allemaal afstand van nemen, want het voelde aan als drijfzand dat me steeds dieper naar beneden trok.

Een jaar na zijn verdwijning heb ik beslist om mijn leven volledig om te gooien. Hoe, dat wist ik nog niet precies, maar ik voelde wel dat het zo niet langer kon. Ik besloot een vliegticket naar Afrika en daarna naar Azië te boeken. Ik was altijd al gek op reizen geweest, net als mijn broer. Ook hij was een echte avonturier, alleen op reis voelde hij die vrijheid die hij zo nodig had. Dat rebelse kantje deelden we met elkaar. Maar omdat ik thuis de oudste was, had ik minder ruimte om de rebel uit te hangen. Jelle was thuis al de durver, dus moest ik als oudste de balans in evenwicht houden. Maar toen Jelle verdween, voelde ik wel stilaan de ruimte om die rebelse kant van mezelf te laten openbloeien.

Onverwerkt verdriet

“Daar, diep in de Afrikaanse bush, rolden de tranen over mijn wangen. Alsof mijn verdriet eindelijk de broodnodige ruimte kreeg”

Ik besloot om met een reis van drie maanden naar Afrika te beginnen. Toen ik mijn ouders ging vertellen dat ik een tijdje vertrok, reageerden ze totaal verschillend. Mijn moeder had het al wel zien aankomen, maar mijn vader was doodsbang: ‘Ik ben al een kind kwijt, en nu ga jij ook nog eens weg.’ Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik doodmoe was van al mijn onverwerkte verdriet, al voelde ik me wel schuldig toen ik zag hoeveel pijn mijn vertrek hem deed. Maar ik ben zo blij dat ik toen heb doorgezet, want die drie maanden in de Afrikaanse bush waren een echte openbaring. Ik besefte plots dat ik het in België altijd zo druk had – met mijn werk, met mijn smartphone… – dat ik geen tijd nam om de dingen echt te verwerken. Het contrast met Afrika kon niet groter zijn. Daar was geen wifi of televisie, en had ik vaak niets anders te doen dan in mijn hangmat te liggen terwijl ik naar de olifanten keek die voorbijkwamen. Daar, diep in de Afrikaanse bush, rolden de tranen plots ongehinderd over mijn wangen. Alsof mijn verdriet eindelijk de broodnodige ruimte kreeg.

Terug in België ben ik heel bewust op zoek gegaan naar een levenspad dat echt bij me paste. Na veel zoeken was ik eruit: ik wilde weer als psychologe aan de slag, maar dan alleen nog voor mensen die het gevoel hadden dat ze de weg kwijt waren. Net zoals ik me na Jelles verdwijning had gevoeld dus. Op die manier kon ik mijn eigen ervaringen gebruiken om anderen te helpen. Ik besloot als online psycholoog te starten, waarbij ik mijn ‘cliënten’ via videobellen begeleid. Op die manier maakt het niet uit of ik in België ben of niet, want via het internet kun je elkaar overal bereiken. Die online job geeft me tot op vandaag veel voldoening. Het doet zo’n deugd om te zien hoe anderen ook voor hun droom durven te gaan, en om hen daarbij dat extra duwtje in de rug te geven.

Gebeten door de reismicrobe

“Ergens weet ik natuurlijk wel dat Jelle er niet meer is. Maar als ik aan het reizen ben, voelt het alsof hij nog altijd bij me is”

Omdat ik online werk, kan ik intussen de wereld blijven rondreizen. Want die reismicrobe ben ik sinds Afrika niet meer kwijtgeraakt. Momenteel zit ik bijvoorbeeld voor twee maanden in Colombia. En mijn broer, die reist altijd met me mee. Rationeel gezien weet ik natuurlijk wel dat Jelle er niet meer is. Maar als ik aan het reizen ben, voelt het, vreemd genoeg, alsof hij nog altijd bij me is. Soms lijkt het wel alsof hij een beetje mijn gids is, die ervoor zorgt dat ik op het goede pad blijf. Als ik me zit af te vragen: ‘Waar zal ik nu eens naartoe reizen?’, helpt hij me soms om de goede bestemming uit te kiezen. Of als ik weer eens te hard aan het werken ben, hoor ik ‘m zeggen: ‘Genoeg gewerkt, Sofie, ga nu maar even naar buiten om je te ontspannen.’

Natuurlijk denk ik soms na over hoe mijn leven er had uitgezien als Jelle er nog was geweest. Maar nooit heel lang, want die gedachte maakt me nog altijd verdrietig. Ik mis Jelle soms nog zo. Zijn nummer staat nog altijd in mijn gsm, en af en toe bekruipt me de neiging om hem te bellen. Gewoon om nog eens zijn stem te horen en even te babbelen, zoals we dat vroeger deden. Maar dan dringt het weer tot me door dat zijn gsm-nummer intussen al lang van iemand anders is…

Ik mis Jelle dus nog elke dag, maar op een vreemde manier ben ik ook dankbaar voor wat er na zijn verdwijning gebeurd is. Ik weet nu: sommige gebeurtenissen heb je gewoon niet zelf in de hand. Maar hoe je met zo’n gebeurtenis omgaat, dàt kan je wel zelf bepalen. Jelles verdwijning heeft mij dat duwtje in de rug gegeven om mijn leven helemaal om te gooien, om te kiezen voor wat ik echt wil. En het allermooist is dat ik, door zo koppig mijn eigen weg uit te stippelen, ook mijn familie heb geïnspireerd. Zo zei papa onlangs nog tegen me: ‘Pas sinds ik zie hoe gelukkig die verre reizen jou maken, heb ik mezelf ook weer de toestemming gegeven om te gaan léven.’ Daar kreeg ik echt een krop in de keel van…

Uit: Libelle 20/2019 – Tekst: Margot Kennis – Coverbeeld: Getty Images

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Heidi ontdekte dat ze een zus had in Denemarken
• Mijn verhaal: Hannelore en haar zusjes werden zwaar verwaarloosd door hun moeder
• Mijn verhaal: Iris verloor haar man vlak voor ze hun grote droom konden waarmaken

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!