Mijn verhaal: Sofie had een relatie met de beste vriend van haar zoon

Sofie (40): “Ik was zesentwintig, mijn zoon Wim pas acht toen ik verder moest als alleenstaande moeder. Zijn vader verdween met de noorderzon, Wim en ik moesten het plots met elkaar zien te redden. En ik moet zeggen, dat lukte ons wonderwel. Al snel werden we als twee handen op één buik. Nood aan een nieuwe partner was er niet, we hadden meer dan genoeg aan elkaar. Ook toen Wim puber werd, bleven we van alles samen doen. Ik herinner me nog de eerste keer dat we samen een pintje gingen pakken. Wim was toen zeventien, ik vijfendertig.

Mensen keken ons vreemd aan. Ze waren ervan overtuigd dat we een koppeltje waren. En wij deden daar graag nog een schepje bovenop. Ik was zo trots op mijn zoon. Een creatieve jongen die ervan droomde om ooit cineast te worden. Logisch dat hij op zijn achttiende voor de filmschool koos. Een compleet nieuwe wereld waar hij nog meer in openbloeide. Zo leerde hij er al snel nieuwe vrienden kennen die dezelfde ambitie deelden. En daar was Jonas eentje van.

Ik zie Jonas nog zo onze woonkamer binnenstappen. Zelfverzekerd. Alsof de wereld toen al aan zijn voeten lag. Op het randje van arrogant. Maar bloedmooi en zo aantrekkelijk. Hij gaf me een hand, keek me in de ogen en ik stond aan de grond genageld. Een koude rilling gleed over mijn rug. Of hij iets wilde drinken? Hij knikte gretig. De jongens besloten uiteindelijk om niet meer op stap te gaan. Het werd een avond om nooit meer te vergeten. Ik voelde me op en top vrouw. Voor het eerst in jaren. En dat kwam alleen maar door Jonas. Hij bleef uiteindelijk in de logeerkamer slapen. Ook toen hij de volgende ochtend aan de ontbijttafel verscheen, voelde ik weer diezelfde rilling. Wim sliep nog. Jonas en ik zaten samen in de keuken.

Toen ik hem nog een kop koffie inschonk en hij me als dank even over mijn rug aaide, werd ik bloednerveus. Dit kon toch niet. Jonas was pas achttien, ik was er zesendertig. Jonas lachte me toe. Natuurlijk zag ook hij dat ik volledig van mijn melk was. Meer nog, hij genoot ervan. Pas toen hij een uur later vertrok, kwam ik weer op adem. Jonas spookte nog de hele dag door mijn hoofd. En ook de dag daarna. De hele week. Ik hield het niet meer uit. Stiekem zocht ik zijn nummer op de gsm van Wim. Ik stuurde hem een bericht. Of ik hem kon terug zien? Een dag later zaten we opnieuw tegenover elkaar.

We spraken af in een kroegje in de stad. Zonder Wim. Jonas was zo attent en lief. Van arrogantie was geen sprake meer. En ik viel opnieuw als een blok. Bij het afscheid gaf hij me een kus. Net naast mijn mond. Volledig in de war fietste ik naar huis terug. Ik was verliefd op een jongen die net zo oud was als mijn zoon. Wat nu?  Jonas en ik spraken steeds vaker af. Voor het eerst in mijn leven loog ik tegen Wim. Hij dacht dat ik met een vriendin op stap ging. Ik voelde me er zo slecht bij. Maar ik durfde hem niets zeggen. En ik vroeg ook Jonas om te zwijgen. Ook over het feit dat ik uiteindelijk meeging naar zijn kot en we voor het eerst vreeën. Het was hemels.

“Bij het afscheid gaf hij me een kus, net naast mijn mond. Volledig in de war fietste ik naar huis. Ik was verliefd op een jongen van achttien. Wat nu?”

Nog nooit had een man me zo doen zweven. Ik wilde meer. En dat wilde Jonas duidelijk ook. Of hij verliefd was? Ik weet het niet. Hij genoot van mijn ervaring, zei hij me vaak lachend. En ik voelde me vereerd. Zo’n knappe gast die met een vingerknip elk jong meisje krijgen kon, koos voor mij. Ik werd begeerd door een jonge god en besloot om er helemaal voor te gaan. Wekenlang bleven we elkaar zien.

En toen kwam de dag waarop Wim ons betrapte. Jonas en ik zaten samen op café. Hij hield mijn hand vast, ik gaf hem een kus. Wim stond aan het raam toe te kijken. Hij stormde binnen en vroeg wat de bedoeling van ons kinderachtig gedoe was. Die avond hadden Wim en ik voor het eerst écht ruzie. Hij verweet me dat ik van Jonas profiteerde. ‘Waarom zoek je geen echte vent, ma?’ vroeg hij me. Het feit dat ik verliefd was op een jongen van zijn leeftijd was voor hem al een brug te ver. Maar dan nog zijn beste vriend? Hoe kon ik? Ik deed die nacht geen oog dicht. Wim had gelijk. We moesten er maar mee ophouden.

Toen ik Jonas de volgende dag een sms stuurde waarin ik hem in enkele zinnen vertelde dat Wim zo kwaad was en we er misschien beter mee ophielden, kreeg ik meteen een sms terug. ‘Voor mij ok’. IJskoud. Gevoelloos. Een Jonas die ik niet kende. Ik was er kapot van. Blijkbaar betekende ik voor hem toch minder dan ik dacht. Mijn hart bloedde, maar ik besloot om hem nooit meer te zien. Voor Wim. Dit kon ik mijn zoon niet aandoen. Voor mij. Jonas was veel te jong. Maar ook voor Jonas zelf. Hij moest maar zo snel mogelijk verliefd worden op een meisje van zijn leeftijd. Zoals het hoort.

Op liefde staat geen leeftijd, zeggen ze toch. Ook ik heb dat jaren geloofd. Maar sinds mijn korte romance met Jonas denk ik daar toch anders over. Ook de vriendschap tussen Wim en Jonas bekoelde flink. En ook daar voel ik me schuldig over. Verliefd worden op een veel jongere man, ik wil het nooit meer.”

Tekst: Barbara Claeys. Beeld: Getty Images

LEES MEER:

• Mijn verhaal: de verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft
• Mijn verhaal: Mariekes man raakt haar al twaalf jaar niet meer aan
• Openhartig verhaal: “En toen zei mijn man…’Ik ben homo’”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!