Toen Lieve kennismaakte met de vzw Gambiavrienden, die geld en spullen inzamelt om kinderen daar een kans te geven om naar school te gaan, was ze meteen gecharmeerd en besloot ze om zelf ook een kindje te sponsoren.
Lieve is al drie keer op bezoek geweest bij haar sponsorkindje in Gambia
Lieve (72): “Al twaalf jaar heb ik een sponsorkind in Gambia, Muhammed. Ik betaal jaarlijks zijn schoolgeld, dat was 115 euro in de lagere school, nu hij in het secundair onderwijs zit 170. En één keer per jaar maken we een sponsordoos: daarin stopt iedere sponsor spullen voor het kind.
Ik geniet ervan om het hele jaar door rommelmarkten en tweedehandswinkels af te struinen en leuke spulletjes voor hem uit te zoeken. Als ik in zijn brieven lees en op zijn foto’s zie hoe gelukkig hij is, vind ik het elke cent waard. Toen mijn man in 2012 overleed, waren de kinderen al het huis uit. Maar ik voelde nog steeds de nood om te zorgen. Een collega nam me mee naar een filmvoorstelling van de Gambiavrienden, een vzw die geld en spullen inzamelt om kinderen daar de kans te geven om naar school te gaan. Ze zamelen geld in om de werking en de lonen van leerkrachten te garanderen. Ik was meteen gecharmeerd en besloot zelf ook een kindje te sponsoren.
Zo werd Muhammed aan mij toegewezen, een driejarig guitig jongetje wiens mama alleen instond voor de zorg van hem en zijn twee zussen. Ze moest keihard werken om rond te komen. Muhammeds vader was vlak na zijn geboorte gestorven. Dat zij net als ik weduwe was, zorgde meteen voor een band. Omdat ik zelf een driejarig kleinzoontje had, kon ik Muhammeds ontwikkeling goed opvolgen. Ik raakte zo aan hem gehecht dat het begon te kriebelen om hem ook eens in het echt te ontmoeten.
Hartelijk welkom
In 2019 – na zeven jaar brieven schrijven en ontvangen – besloot ik te gaan. Al die jaren had ik getwijfeld: zo’n reis is niet goedkoop en ginds is het hard werken. Maar omdat ik begon te voelen dat ik al een jaartje ouder werd, wilde ik het niet langer uitstellen. En ook: ik wilde Muhammed eens goed vastpakken! Eenmaal daar voelde het meteen heel vertrouwd. Hij had goed Engels geleerd op school, dus we konden vlot communiceren. Hij was wat verlegen, maar vertelde me toch over zijn leven.
Maar ik was daar ook om de handen uit de mouwen te steken. Zo hielp ik de organisatie met het uitladen en verdelen van de spullen voor de kinderen, en mocht ik mee op bezoek bij de scholen die onze vereniging steunt. Op de vrije momenten bezocht ik Muhammed en zijn familie, of maakten we een uitstap met de vereniging. Er werden ook heel wat festiviteiten georganiseerd.
Ondanks hun armoede zijn Gambianen ontzettend positief. Het werd een prachtige reis
We werden verwelkomd met een fanfare en op de school werden alle sponsors in de bloemetjes gezet. Want ondanks hun armoede zijn Gambianen ontzettend positief. En het is zo mooi om te zien hoe alles wordt hergebruikt. Van de zakken waarin de rijst zit die we sponsoren, maken de leerkrachten bijvoorbeeld leuke rokjes voor de kinderen. Ik deed er zoveel ervaringen op, en het werd een prachtige reis.
Samen met de familie
Toen ik in 2022 opnieuw op bezoek ging, had Muhammeds mama een nieuwe vriend en was ze zwanger. Alsof er een nieuw lid in de familie kwam, want zo voelen Muhammed, zijn mama en zussen intussen voor mij: als familie. Ik kon niet wachten om het kindje te ontmoeten en boekte een reis voor het jaar erna. Ik had al heel wat babyspulletjes verzameld, maar vlak voor de geboorte overleed het kindje.
Ook dat is jammer genoeg de realiteit in Afrika. Toch werd ook deze reis weer een mooie ervaring. Een van de fijnste momenten was een etentje bij Muhammed thuis. Hij woont met zijn hele familie samen en liet me zijn slaapkamer zien: drie matrassen op de grond, voor hem en zijn neven. Ik ondervond vooral hoe gastvrij Gambianen zijn. Met z’n allen aten we een grote schotel rijst, zij met hun handen, ik kreeg een lepel. En ik mocht in plaats van op de grond bij hen op een sofa naast de tafel zitten, ik zou anders niet meer recht geraken. (lacht)
Toen ik Muhammed z’n doos met schoolspulletjes en snoepjes gaf, was hij zo gelukkig dat ik er zelf emotioneel van werd. Ook voor zijn oudere zussen had ik cadeautjes mee. Fatou wil graag architect worden en Betty zelfs ambassadeur. Volgens haar mama niet gepast voor een meisje, maar dat heb ik snel weerlegd, ook vrouwen mogen ambitieus zijn. En zo probeer ik ook een beetje van mijn eigen waarden mee te geven.
Muhammed is ondertussen vijftien en doet het goed op school. Ook al is er die afstand, ik voel een hechte band.
Of ik nog eens mee op reis ga, weet ik nog niet zeker. Ik word al een jaartje ouder. Maar ik zal zeker niet stoppen met sponsoren. Integendeel, sinds kort heb ik een tweede sponsorkindje, een meisje. Fatoumata gaat naar het eerste leerjaar. En mijn zoon is ondertussen ook sponsor. Ook mijn nieuwe vriend Jan is enthousiast. Dat moet ook wel.
De Gambia-vrienden zijn echt belangrijk voor mij. In huis staan het jaar rond dozen met spulletjes om te schenken. Als ik de foto van Muhammed op mijn bureau zie staan, blink ik van trots. Hij is ondertussen een knappe jongen van vijftien jaar en doet het goed op school. Ook al is er die afstand, ik voel een hechte band.”
