Yannick verloren vijfentwintig jaar geleden zelf een zoontje aan wiegendood. Nu werkt Yannick als vrijwilliger bij Boven De Wolken, om ouders die hun baby verliezen nog een tastbare herinngering te geven.

Perfecte vingertjes & teentjes

Yannick (55): “Ik weet wat het betekent om als mama een kind te verliezen. Vijfentwintig jaar geleden ben ik zelf een zoontje verloren aan wiegendood. Baptiste was zes maanden oud. Toen hij gestorven was, heb ik geprobeerd om zijn geur zo lang mogelijk vast te houden, maar hoe graag ik het ook wilde, dat lukte niet. Zijn geur kan ik nooit meer opsnuiven, maar ik kan wel zijn foto’s vastnemen, iets wat ik zoveel jaar later nog steeds heel vaak doe. Zonder die foto’s zou het beeld van Baptiste misschien ook vervagen, en dat zou ik vreselijk vinden.

Daarom ben ik jaren geleden als vrijwilliger begonnen bij Boven De Wolken, een vzw die gratis professionele fotosessies aanbiedt aan ouders die hun baby verliezen. Zulke foto’s vormen tastbare herinneringen en kunnen een echte houvast zijn in een leven waarin je je kind hebt moeten loslaten. Zelf had ik gelukkig veel foto’s van Baptiste, maar de meeste kindjes die ik fotografeer, zijn nog maar net geboren.

Ouders hebben vaak nog geen kans gekregen om mooie foto’s te nemen van hun zoon of dochter. Dankzij Boven De Wolken kunnen ze een fotograaf laten komen die beelden maakt van hun baby. Beelden die ze met veel trots aan iedereen kunnen laten zien, want ook sterrenouders willen pronken met hun kindje. Zelfs kindjes die na vijf maanden zwangerschap geboren worden, zien er verbazingwekkend perfect uit, met hun kleine vingertjes en teentjes.

Naast foto’s van de baby neem ik ook familiefoto’s als de ouders dat wensen. Ik moedig hen aan om hun zoon of dochter aan te kleden, vast te pakken of in bed te leggen zoals ze dat thuis zouden doen. Dat zijn vaak de mooiste beelden. Het klinkt misschien vreemd, maar het zijn momenten waarop ouders haast altijd glimlachen. Ze vormen heel even het gezin waar ze zo naar verlangd hebben.

Ik druk het ouders altijd op het hart: probeer te genieten binnen het verdriet. Pak je kind nog zoveel mogelijk vast, want straks kan het niet meer. Het is iets waar ik zelf spijt van heb: ik had Baptiste veel meer moeten aanraken en knuffelen nadat hij gestorven was, maar in die tijd was daar veel minder aandacht voor. De dood van een kind moest je zo snel mogelijk vergeten, of dat gevoel kreeg ik toch.

Onder je huid

Ik vertel ouders altijd dat ik zelf ook een kindje verloren ben. Als ze het vragen, doe ik mijn verhaal, maar dat hoeft niet. De gedachte dat ik weet wat ze doormaken, is voor hen vaak genoeg. Mijn eigen ervaring is een meerwaarde, maar in het begin ook een struikelblok. Na de allereerste fotosessie die ik deed, heb ik een week moeten bekomen. Mijn eigen verdriet om Baptiste kwam helemaal terug naar boven bij het zien van dat overleden baby’tje. Ik wist welke lijdensweg de ouders nog te wachten stond, en voelde me zo machteloos omdat ik niets kon doen. Dat was moeilijk, maar ik wilde niet meteen opgeven.

De tweede keer dat ik foto’s ging maken, heb ik een klik gemaakt in mijn hoofd: ik doe dit om andere ouders te helpen. Ik kan hun verdriet niet wegnemen, maar het gemis wel verzachten door blijvende herinneringen te maken. Dat helpt om niet elke keer meegezogen te worden in het leed dat ik zie. Het raakt me nog steeds, maar ik heb ermee leren omgaan. Na een fotosessie zet ik muziek op in de auto en laat ik mijn emoties de vrije loop. Thuis werk ik de foto’s af en stuur ik meteen alles door naar de ouders, met een persoonlijk tekstje erbij. Zo kan ik het voor mezelf afsluiten.

Natuurlijk kruipen sommige verhalen onder je huid. Eén koppel ben ik twee keer gaan fotograferen, nadat ze twee keer een voldragen kindje verloren waren. Soms leg ik ook een afscheid vast op beeld. Het immense verdriet van de ouders wanneer het hartje stopt met kloppen, dat vergeet je nooit.

Onlangs ben ik een kindje gaan fotograferen dat gestorven was aan wiegendood. Het verhaal was zo gelijkaardig aan dat van Baptiste dat ik mijn tranen niet kon tegenhouden. Tijdens de fotosessie heb ik lang met de mama zitten praten in het mortuarium, terwijl ze haar baby vasthield. Ik heb haar ook zo gefotografeerd, met haar kind op de schoot.

Achteraf vertelde ze hoe dankbaar ze me daarvoor was, want zonder mijn aanmoediging had ze dat misschien niet durven te doen. Daar doe ik het voor. Met mijn werk voor Boven De Wolken help ik andere ouders afscheid nemen van hun kind op een manier die ik zelf ook had gewild. Het helpt om me verbonden te blijven voelen met Baptiste, en dat is een fijn gevoel. Soms beeld ik me in dat hij daarboven naar me knipoogt: het is goed wat je doet, mama.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!